Exploring the development of self-reflexive and self-compassionate voices in systemic group psychotherapy

Abstract

Over the past years, research has demonstrated the importance of both self-reflection and self-compassion for mental health and has captured them as factors of change in psychotherapy. In this thesis, we apply narrative and dialogical concepts to understand the development of self-reflexivity and self-compassion during group psychotherapy. Clients’ self-reflexive and self-compassionate voices are seen to express and be expressed in different themes in their narratives. Specifically, we present a study that mapped and explored clients’ voices and their changes in time in group psychotherapy. Thematic narrative analysis was employed to study 20 two-hour group therapy sessions conducted over two years using a systemic informed approach. This analysis identified themes which, in accordance with our theoretical framework, were interpreted as representations of the clients’ voices A pilot study was initially conducted in order to test the specific methodological steps that are used in this qualitative research. Furthermore, this thesis proposes a qualitative multi-step methodological procedure to identify clients’ inner voices. This procedure involves mapping the voices of each group member, categorizing them based on their quality as self-compassionate and/or self-reflexive, and sequentially depicting the group voices through the use of timelines. In the initial step of the analysis, we mapped clients’ voices in both their “monologues”—defined as the clients’ uninterrupted narratives— and in the group dialogues, which encompassed the group’s feedback and the therapists’ interventions that followed the client narratives. The analysis highlighted the richness and diversity of voices identifiable in both the clients’ monologues and the group dialogues. Some clients’ voices appeared recurrent and consistent, while others demonstrated variation, each exhibiting different degrees of dominance within the clients' narratives and differing in their qualitative characteristics. In the second step of the analysis, constructing timelines of voices allowed: a) to identify pairings between voices that recurrently appear in the dialogue, b) to trace the development of existing voices and the emergence of new ones, and c) to understand the mechanism of change in the frequency and quality of clients’ voices during psychotherapy. Moreover, it revealed an important change not only in the number of clients’ self-reflexive voices that emerged during psychotherapy, but primarily in the quality of these voices, favoring those that encompassed both self-reflexivity and self-compassion. This change seems to take place as a result of the gradual internalization and “rehearsal” of more helpful, kind and compassionate voices that appear in the group dialogues between members and therapists. Hence, this study suggests that psychotherapy research should not only focus on the presence of reflexive processes occurring in psychotherapy but also on the quality of these processes and their evolution over time. Finally, this thesis empirically depicts the process of internalizing voices, highlighting the benefits of group psychotherapy and providing support for the Dialogical Self Theory and the social nature of the self.

Η σύγχρονη βιβλιογραφία έχει αναδείξει τη σημαντικότητα της αυτο-συμπόνιας και του αυτο-αναστοχασμού στην ψυχική υγεία, με πλήθος ερευνών να τους αναγνωρίζουν ως παράγοντες αλλαγής στην ψυχοθεραπεία. Σε αυτήν τη διατριβή, χρησιμοποιούμε αφηγηματικές και διαλογικές έννοιες για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται ο αυτο-αναστοχασμός και η αυτο-συμπόνια κατά τη διάρκεια της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Οι αυτο-αναστοχαστικές και αυτο-συμπονετικές φωνές των θεραπευόμενων φαίνεται να εκφράζουν και να εκφράζονται σε διαφορετικά θέματα μέσα στις αφηγήσεις τους. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζουμε μια μελέτη που χαρτογράφησε και διερεύνησε τις φωνές των θεραπευόμενων και τις αλλαγές τους στον χρόνο κατά τη διάρκεια της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Χρησιμοποιήθηκε θεματική αφηγηματική ανάλυση για τη μελέτη 20 δίωρων ομαδικών θεραπευτικών συνεδριών συστημικής προσέγγισης, η οποία ολοκληρώθηκε σε διάστημα δύο ετών. Αρχικά πραγματοποιήθηκε μια πιλοτική μελέτη για τη δοκιμή των συγκεκριμένων μεθοδολογικών βημάτων που χρησιμοποιούνται σε αυτήν την ποιοτική έρευνα. Επιπλέον, η παρούσα διατριβή προτείνει μια ποιοτική μεθοδολογική διαδικασία πολλαπλών βημάτων για τον προσδιορισμό των εσωτερικών φωνών των θεραπευόμενων και την μελέτη της ανάπτυξής τους στον χρόνο. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει τη χαρτογράφηση των φωνών κάθε μέλους της ομάδας, την κατηγοριοποίησή τους με βάση την ποιότητά τους ως αυτο-συμπονετικές και αυτο-αναστοχαστικές, και τη διαδοχική απεικόνιση των ομαδικών φωνών μέσω της χρήσης χρονογραμμών. Στο πρώτο βήμα της ανάλυσης, η χαρτογράφηση των φωνών των θεραπευόμενων, τόσο στους μονόλογους όσο και στους ομαδικούς διαλόγους, αποκάλυψε τον πλούτο και την ποικιλομορφία των φωνών που μπορούν να εντοπιστούν. Κάποιες φωνές ήταν κοινές, ενώ άλλες παρουσίαζαν διαφορές. Η καθεμία κυριαρχούσε σε διαφορετικό βαθμό στις αφηγήσεις θεραπευόμενων και είχε διαφορετική ποιότητα. Στο δεύτερο βήμα της ανάλυσης, οι χρονογραμμές των φωνών μάς επέτρεψαν: α) να εντοπίσουμε ζεύγη μεταξύ των φωνών που εμφανίζονται επανειλημμένα στον διάλογο, β) να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη των φωνών που υπήρχαν και την εμφάνιση νέων και γ) να κατανοήσουμε τον μηχανισμό αλλαγής της συχνότητας και της ποιότητας των φωνών των θεραπευόμενων κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας. Επιπλέον, αποκάλυψε μια σημαντική αλλαγή, όχι μόνο στον αριθμό των αναστοχαστικών φωνών των θεραπευόμενων που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας, αλλά κυρίως στην ποιότητα αυτών των φωνών, ευνοώντας εκείνες που περιλάμβαναν κυρίως την αυτο-συμπόνια. Αυτή η αλλαγή φαίνεται να συμβαίνει μέσω της εσωτερίκευσης και της «δοκιμής» πιο χρήσιμων, ευγενικών και συμπονετικών φωνών που παρατηρούνται στους ομαδικούς διαλόγους μεταξύ μελών και θεραπευτριών. Ως εκ τούτου, αυτή η μελέτη δείχνει ότι η έρευνα της ψυχοθεραπείας δεν θα πρέπει να εστιάζει μόνο στην παρουσία και την ποσότητα των αναστοχαστικών διαδικασιών που συμβαίνουν στην ψυχοθεραπεία, αλλά και στην ποιότητα αυτών των διαδικασιών και την εξέλιξή τους με την πάροδο του χρόνου. Τέλος, η έρευνα αυτή απεικονίζει εμπειρικά τη διαδικασία της εσωτερίκευσης των φωνών, αναδεικνύοντας τα οφέλη της ομαδικής θεραπείας και παρέχοντας υποστήριξη στη Θεωρία του Διαλογικού Εαυτού και την κοινωνική οπτική του εαυτού.