Η επιτέλεση του ενδιάμεσου χώρου: από το χορό στην αρχιτεκτονική

Abstract

The thesis is a qualitative research study that examines the bodily experience of space through dance in order to propose new ways of broadening spatial awareness. By focusing on site specific performances, it reveals intersections between architecture and choreographic practices, introducing new tools of perceiving space. From this perspective, space is seen as the result of processes performed by bodily actions. The concept of transitional space, as it appears in psychoanalysis and architecture, and is analysed in the thesis, is used as an analytical and methodological tool for site specific performance. As a space that allows for contact with otherness, it opens up possibilities for reexamining the boundaries and characteristics that define space. At the same time, site specific performance can support this exploration making visible critical potentials of embodied experience by encouraging the body to inhabit, under different from those of everyday life terms, space. In this context, new perspectives and proposals emerge, emphasising the active role of human experience in shaping the aims and outcomes of architectural thought and practice.

Η διατριβή είναι μια ποιοτική έρευνα που εξετάζει την εμπειρία του χώρου μέσα από το χορό προκειμένου να αναδείξει νέες πτυχές της χωρικής αντίληψης. Έρευνα εστιασμένη στις τοποειδικές επιτελέσεις (site specific performances) αναδεικνύει πεδία διασταύρωσης της αρχιτεκτονικής γνώσης με τις χορογραφικές πρακτικές και προσκομίζει νέα εργαλεία ανάγνωσης του χώρου. Σε μια τέτοια προοπτική ο χώρος αντιμετωπίζεται ως το αποτέλεσμα διαδικασιών που τελούνται μέσα από τις σωματικές δράσεις. Η έννοια του ενδιάμεσου χώρου, όπως εμφανίζεται κυρίως στην αρχιτεκτονική και ψυχαναλυτική θεωρία και αναλύεται στη διατριβή, χρησιμοποιείται ως αναλυτικό και μεθοδολογικό εργαλείο της τοποειδικής επιτέλεσης. Μέσω αυτής, ανατρέπονται βεβαιότητες για το χώρο ενώ δημιουργούνται δυνατότητες επανεξέτασης των ορίων και των χαρακτηριστικών της διαμόρφωσής του. Παράλληλα, η τοποειδική επιτέλεση φαίνεται να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση καθώς κάνει ορατές κρίσιμες δυνατότητες της ενσώματης εμπειρίας επειδή παροτρύνει το σώμα να κατοικήσει το χώρο με διαφορετικούς από ότι στην καθημερινή ζωή όρους. Ως εκ τούτου, προκύπτουν νέες προοπτικές και προτάσεις ανάδειξης του ενεργού ρόλου της ανθρώπινης εμπειρίας στη διάπλαση των στόχων και των αποτελεσμάτων της αρχιτεκτονικής σκέψης και πράξης.