Κατακερματισμένο QRS σύμπλεγμα και καρδιακή βηματοδότηση

Abstract

Background: The study was designed to investigate the effect of heart rate and pacing mode on QRS fragmentation (f-QRS). Moreover, the usefulness of f-QRS in distinguishing patients with impaired left ventricular ejection function (EF) and ventricular tachycardia (VT) from patients with normal EF was assessed. Methods: Three hundred and six recipients, with dual-chamber device, with intrinsic narrow or wide QRS complex and preserved atrioventricular conduction were grouped into normal-EF or impaired-EF VT. We analyzed intrinsic narrow f-QRS and wide f-QRS as well as ventricular-paced f-QRS following different heart rates (baseline, 100 bpm) and pacing modes. Results: In the baseline state, overall, patients with impaired-EF VT (35 +/-9%), compared to those with normal-EF, had more f-QRS (56% vs 27%, P < .001) and ventricular-paced f-QRS (62% vs 16%, P < .0001). Ventricular pacing conferred both at baseline and at higher heart rate more ventricular-paced f-QRS in patients with impaired-EF VT than in normal-EF (P < .001). Detection of ventricular-paced f-QRS markedly improved overall specificity (84%) and positive predictive value (91%) in identifying patients with impaired-EF VT. Conclusions: Increased heart rate or/and ventricular pacing uncover QRS fragmentations. Detection of ventricular-paced f-QRS adds value toward noninvasive identification of patients with impaired-EF VT.

Ιστορικό: Η μελέτη σχεδιάστηκε για να διερευνήσει την επίδραση του καρδιακού ρυθμού και του τρόπου βηματοδότησης στον κατακερματισμό του QRS (f-QRS). Επιπλέον, αξιολογήθηκε η χρησιμότητα του f-QRS στη διάκριση ασθενών με μειωμένη λειτουργία εξώθησης της αριστερής κοιλίας (EF) και κοιλιακή ταχυκαρδία (VT) σε σχέση με ασθενείς φυσιολογικό EF. Μέθοδοι: Τριακόσιοι έξι λήπτες, με διπλοεστιακό βηματοδότη, με εγγενές στενό ή ευρύ σύμπλεγμα QRS και διατηρημένη κολποκοιλιακή αγωγιμότητα ομαδοποιήθηκαν σε φυσιολογικό-EF ή μειωμένο-EF VT. Αναλύσαμε το ενδογενές στενό f-QRS και το ευρύ f-QRS καθώς και το f-QRS υπό κοιλιακή βηματοδότηση ακολουθώντας διαφορετικές καρδιακές συχνότητες (ενδογενές, 100 bpm) και τρόπους βηματοδότησης. Αποτελέσματα: Στην αρχική κατάσταση, συνολικά, οι ασθενείς με μειωμένη EF VT (35+/- 9%), σε σύγκριση με εκείνους με φυσιολογικό EF, εμφάνιζαν περισσότερο f-QRS (56% έναντι 27%, P < 0,001) και f-QRS υπό κοιλιακή βηματοδότηση (62% έναντι 16%, P < 0,0001). Η κοιλιακή βηματοδότηση αναδείκνυε τόσο στην αρχική όσο και σε υψηλότερη καρδιακή συχνότητα, συχνότερα f-QRS σε ασθενείς με μειωμένη EF VT σε σχέση με φυσιολογικό EF (P < .001). Η ανίχνευση του f-QRS υπό κοιλιακή βηματοδότηση βελτίωσε σημαντικά τη συνολική ειδικότητα (84%) και τη θετική προγνωστική αξία (91%) στην ταυτοποίηση ασθενών με μειωμένο VT EF. Συμπεράσματα: Η αυξημένη καρδιακή συχνότητα ή/και η κοιλιακή βηματοδότηση αποκαλύπτει τον κατακερματισμό του QRS. Η ανίχνευση του κοιλιακά βηματοδοτούμενου f-QRS προσθέτει αξία στη μη επεμβατική ταυτοποίηση ασθενών με μειωμένο EF VT.