Group processes in community responses to flooding: implications for resilience and wellbeing

Abstract

The development of community resilience is one of the strategies that UK governments employ to guard against the severe and long-lasting impact of floods. However, current approaches to community resilience emphasize the role of preexisting networks, largely ignoring the emergent togetherness between strangers that often characterizes disasters. My aim in this thesis is to use the social identity approach to collective resilience in order to investigate community responses to flooding and suggest a theoretically-driven approach to community resilience. I present a critical review of how communities and their resilience regarding floods are represented in official guidance documents. The analysis shows that there are both static and reified, as well as more complex understandings of community resilience based on various psychological, cognitive, and relational concepts. Communities are either depicted as rational and agentic, or as passive receivers of expert knowledge. However, the documents mostly ignore psychological understandings of communities, as well as social identity understandings of collective resilience in disasters. The empirical research in this thesis took place at York, UK, which flooded in December 2015, and included two interview studies conducted 2 and 15 months after the floods, and three cross-sectional surveys administered 8, 15, and 21 months postflood. Results show that shared community identity emerges due to common fate and leads to higher expectations and provision of support, shared goals, enhanced collective efficacy, and increased well-being among residents. Common fate, shared identity, and the strength of their relationship decline over time, but communication can play a crucial role in the maintenance of shared identity. Results show that social identity processes play a role in how communities respond to flooding. Thus, I argue that current approaches to community resilience can benefit by incorporating social identity understandings of psychological communities and collective resilience in theory and practice.

Η ανάπτυξη της ανθεκτικότητας της κοινότητας είναι μία από τις στρατηγικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου για την προστασία από τις σοβαρές και μακροχρόνιες επιπτώσεις των πλημμυρών. Ωστόσο, οι τρέχουσες προσεγγίσεις για την ανθεκτικότητα της κοινότητας υπογραμμίζουν τον ρόλο των προϋπαρχόντων δικτύων, αγνοώντας σε μεγάλο βαθμό την αναδυόμενη ενότητα μεταξύ αγνώστων που συχνά χαρακτηρίζει τις καταστροφές. Ο στόχος μου σε αυτή τη διατριβή είναι να χρησιμοποιήσω την προσέγγιση κοινωνικής ταυτότητας στη συλλογική ανθεκτικότητα προκειμένου να διερευνήσω τις αντιδράσεις της κοινότητας στις πλημμύρες και να προτείνω μια θεωρητικά καθοδηγούμενη προσέγγιση για την ανθεκτικότητα της κοινότητας. Παρουσιάζω μια κριτική ανασκόπηση του τρόπου με τον οποίο οι κοινότητες και η ανθεκτικότητά τους όσον αφορά τις πλημμύρες αντιπροσωπεύονται στα επίσημα έγγραφα καθοδήγησης. Η ανάλυση δείχνει ότι υπάρχουν τόσο στατικές όσο και πραγμοποιημένες, καθώς και πιο σύνθετες αντιλήψεις για την ανθεκτικότητα της κοινότητας που βασίζονται σε διάφορες ψυχολογικές, γνωστικές και σχεσιακές έννοιες. Οι κοινότητες απεικονίζονται είτε ως ορθολογικές και πρακτικές, είτε ως παθητικοί δέκτες εξειδικευμένης γνώσης. Ωστόσο, τα έγγραφα αγνοούν ως επί το πλείστον τις ψυχολογικές αντιλήψεις των κοινοτήτων, καθώς και τις αντιλήψεις κοινωνικής ταυτότητας για τη συλλογική ανθεκτικότητα σε καταστροφές. Η εμπειρική έρευνα σε αυτή τη διατριβή πραγματοποιήθηκε στο York, UK, το οποίο πλημμύρισε τον Δεκέμβριο του 2015, και περιλάμβανε δύο μελέτες συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκαν 2 και 15 μήνες μετά τις πλημμύρες και τρεις συγχρονικές έρευνες που πραγματοποιήθηκαν 8, 15 και 21 μήνες μετά την πλημμύρα. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κοινή ταυτότητα της κοινότητας αναδύεται λόγω της κοινής μοίρας και οδηγεί σε υψηλότερες προσδοκίες και παροχή υποστήριξης, κοινούς στόχους, ενισχυμένη συλλογική αποτελεσματικότητα και αυξημένη ευημερία μεταξύ των κατοίκων. Η κοινή μοίρα, η κοινή ταυτότητα και η δύναμη της σχέσης τους μειώνονται με την πάροδο του χρόνου, αλλά η επικοινωνία μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση της κοινής ταυτότητας. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι διαδικασίες κοινωνικής ταυτότητας παίζουν ρόλο στον τρόπο με τον οποίο οι κοινότητες αντιδρούν στις πλημμύρες. Επομένως, υποστηρίζω ότι οι τρέχουσες προσεγγίσεις για την ανθεκτικότητα της κοινότητας μπορούν να ωφεληθούν ενσωματώνοντας τις αντιλήψεις κοινωνικής ταυτότητας των ψυχολογικών κοινοτήτων και της συλλογικής ανθεκτικότητας στη θεωρία και την πράξη.