IM-Medea: posthumansim and remediation in music theatre

Abstract

This thesis is the part of a practice-based research on experimental music theatre. It investigates the theoretical notions of posthumanism, cybernetics and remediation, when practically applied on new music theatre. The research aims to address questions such as: “Which theoretical principles of cybernetics and posthumanism could contribute to the compositional practice of new music theatre?” and “Which tools of interactive art and immersive creative practices could be employed for the making of new music theatre?”. The research took place in the period between October 2014 and September 2018 and resulted in this thesis, which is divided into two parts. The first part is an introduction to the theoretical context of this research. It lays out the intentions and rationale of the project; it presents the research questions with the methodology used to address these questions. Furthermore, it analyses the theatre play upon which the practical work was based: Heiner Müller’s Despoiled Shore Medea Material Landscape with Argonauts. The second part is essentially the presentation of the practical works (i.e. experiments and performances). These works aim to embody the intentions, theory and methodology of the first part. The second part closes with conclusions and recommendations for further research in this field. This practice-based research is focused on creating new immersive music theatre experiences, involving novel interactive and cybernetic methods between music, technical system, performers and audiences. Its substantial original contribution to knowledge is in the development of a series of methods for devising cybernetic and ecosystemic music theatre performances based on behavioural interactions between performers, audience and technology. Through the new aesthetic and dramaturgical possibilities that emerge from these works, the research contributes a theoretical understanding of the phenomenological and experiential aspects of these interactions. It is a generative type of performance orchestrated by computational and interactive processes, in which the author ceases to be the composer exclusively. The research investigates the new dynamic relationships established between performers, audience and technology in this new performance context. In addition, the theoretical contextualisation situates this type of practice in the wider aesthetic and philosophical milieu.

Αυτή η διδακτορική διατριβή είναι αποτέλεσμα θεωρητικής και δημιουργικής έρευνας στο πεδίο του τεχνολογικά διευρυμένου μουσικού θεάτρου. Ερευνά τις θεωρητικές έννοιες του μετανθρωπισμού, της κυβερνητικής και της επαναδιαμεσολάβησης σε σχέση με συγκεκριμένες δημιουργικές προτάσεις σύγχρονου μουσικού θεάτρου. Οι συγκεκριμένες δημιουργικές προτάσεις βασίζονται στις σύγχρονες ψηφιακές τεχνολογίες και στη διάδραση των επιτελεστών και του κοινού με αυτές. Η έρευνα έχει ως στόχο να εξετάσει ερωτήματα όπως: «Ποιες θεωρητικές αρχές της κυβερνητικής και του μετανθρωπισμού μπορούν να συμβάλουν ή να επηρεάσουν τη σύνθεση του νέου μουσικού θεάτρου;» και «Ποια εργαλεία της διαδραστικής τέχνης και των δημιουργικών πρακτικών τα οποία βασίζονται στην εμβύθιση (του θεατή/επισκέπτη στο χώρο της επιτέλεσης) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία νέου μουσικού θεάτρου;». Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στην περίοδο από Οκτώβριο του 2014 έως Σεπτέμβριο του 2018 και οδήγησε στη δημιουργία αυτής της διατριβής, η οποία μπορούμε να θεωρείσουμε οτι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι μια εισαγωγή στο θεωρητικό πλαίσιο αυτής της έρευνας. Καθορίζει τις προθέσεις και τη λογική του έργου· παρουσιάζει τα ερευνητικά ερωτήματα με τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπισή τους. Επιπλέον, αναλύει το θεατρικό έργο πάνω στο οποίο βασίστηκε η πρακτική εργασία: το Ρημαγμένη Ακτή Υλικό Μήδειας Τοπίο με Αργοναύτες του Χάινερ Μύλερ. Το δεύτερο μέρος είναι κατά βάση η παρουσίαση των πρακτικών έργων (δηλαδή πειραμάτων και επιτελέσεων). Αυτά τα έργα στοχεύουν στο να ενσωματώσουν τις προθέσεις, τη θεωρία και τη μεθοδολογία του πρώτου μέρους. Το δεύτερο μέρος κλείνει με συμπεράσματα και προτάσεις για περαιτέρω έρευνα σε αυτό τον τομέα.Αυτή η έρευνα επικεντρώνεται στη δημιουργία νέων παραστατικών εμπειριών μουσικού θεάτρου οι οποίες βασίζονται στην εμβύθιση του κοινού στο χώρο της επιτέλεσης και στην διάδραση αυτού τόσο με την τεχνολογία, όσο με τους ίδιους τους επιτελεστές. Βασίζεται στη δημιουργία και χρήση ψηφιακών και διαδραστικών τεχνολογιών στο συγκεκριμένο πεδίο, αλλά και την εφαρμογή κυβερνητικών μεθόδων για την αλληλεπίδραση μεταξύ μουσικής, τεχνικών/τεχνολογικών συστημάτων, επιτελεστών και κοινού. Τα συγκεκριμένα παραστατικά έργα ορίζονται ως μια δημιουργική μορφή επιτέλεσης η οποία οργανώνεται αποκλειστικά από υπολογιστικούς αυτοματισμούς και διαδραστικά συστήματα, θέτοντας έτσι τον ανθρωποκεντικό παράγοντα του δημιουργού (Συνθέτη / Σκηνοθέτη) υπό αμφισβήτηση. Η ουσιαστική πρωτοτυπία της συγκεκριμένης έρευνας και η συνεισφορά της στη γνώση βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας σειράς μεθόδων για τη σύνθεση κυβερνητικών και οικοσυστημικών παραστάσεων μουσικού θεάτρου, βασισμένων σε συμπεριφορικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ ερμηνευτών, κοινού και τεχνολογίας. Μέσα από τις νέες αισθητικές και δραματουργικές δυνατότητες που προκύπτουν από αυτά τα έργα, η έρευνα συμβάλλει στη θεωρητική κατανόηση των φαινομενολογικών και εμπειρικών πτυχών αυτών των αλληλεπιδράσεων, αφού εξετάζει τις νέες δυναμικές σχέσεις που δημιουργούνται σε αυτό το νέο πλαίσιο επιτέλεσης και τοποθετεί αυτόν τον τύπο δημιουργικής πρακτικής στον ευρύτερο αισθητικό και φιλοσοφικό πλαίσιο.