Πειραματική αναζήτηση πλευροδεσίας στο ημιθωράκιο κονίκλου

Abstract

Background and Objectives: This study was designed to evaluate platelet-rich plasma (PRP) as a method of pleurodesis in a rabbit model. Pleurodesis with PRP was compared against the gold-standard use of talc. The secondary evaluation assessed the ideal time for achieving pleurodesis.Materials and Methods: 25 healthy New Zealand white rabbits were assigned to three groups as follows: 12 animals in the first and second groups respectively, as well as one animal with no intervention in the final group, which was used as a control. The talc pleurodesis group (baseline) underwent pleurodesis with sterile talc, which is the gold-standard sclerosing agent used for pleurodesis. The PRP group underwent pleurodesis using autologous PRP. The last group had one rabbit with no intervention. A total of 12 rabbits (n = 6 for the talc pleurodesis group and n = 6 for the PRP group) were sacrificed 3 days (72 h) after the intervention, and 12 rabbits (n = 6 for the talc pleurodesis group and n = 6 for the PRP group) were sacrificed 6 days (144 h) after the intervention. In both the talc and the PRP group, FBC and CRP were measured before the intervention and in 3 or 6 days afterwards, respectively. The pleura and the lungs were evaluated histopathologically.Results: Macroscopically, there were no statistically significant differences between the two groups. In terms of microscopic findings, there were no statistically significant differences in inflammatory reactions provoked in the visceral and parietal pleura between the PRP and talc. In addition, with talc pleurodesis, a foreign-body reaction was observed in about 50% of the cases, which was not observed with PRP. In terms of inflammation between 3 and 6 days, there were no statistically significant differences with PRP, there was only a statistically significant difference between 3 and 6 days regarding the parietal pleura in the talc group.Conclusions: The instillation of autologous PRP in the pleural cavity shows promising results in achieving pleurodesis. The efficacy of PRP as a pleurodesis agent should be examined further.

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε για να αξιολογήσει το πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια (platelet-rich plasma, PRP) ως μέθοδο πλευροδεσίας σε μοντέλο με κονίκλους. Η πλευροδεσία με PRP συγκρίθηκε με την πλευροδεσία με τάλκη που αποτελεί την πρότυπη μέθοδο. Δευτερογενώς έγινε αξιολόγηση του ιδανικού χρονικού διαστήματος για την επίτευξη πλευροδεσίας.Υλικά και Μέθοδοι: 25 υγιείς λευκοί κόνικλοι τύπου Νέας Ζηλανδίας χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, ως εξής: 12 ζώα στην πρώτη και δεύτερη ομάδα αντίστοιχα, καθώς και ένα ζώο χωρίς καμία παρέμβαση στην τελική ομάδα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως έλεγχος (control). Η ομάδα της πλευροδεσίας με τάλκη υποβλήθηκε σε πλευροδεσία με αποστειρωμένη τάλκη, που είναι ο πρότυπος σκληρυντικός παράγοντας που χρησιμοποιείται για πλευροδεσία. Η ομάδα PRP υποβλήθηκε σε πλευροδεσία χρησιμοποιώντας αυτόλογο PRP. Η τελευταία (τρίτη) ομάδα αποτελείτο από έναν κόνικλο που δεν υποβλήθηκε σε καμία παρέμβαση. Συνολικά 12 κόνικλοι (n = 6 για την ομάδα πλευροδεσίας με τάλκη και n = 6 για την ομάδα πλευροδεσίας με PRP) θανατώθηκαν στις 3 ημέρες (72 ώρες) μετά την παρέμβαση και 12 κόνικλοι (n = 6 για την ομάδα πλευροδεσίας με τάλκη και n = 6 για την ομάδα πλευροδεσίας με PRP) θανατώθηκαν στις 6 ημέρες (144 ώρες) μετά την παρέμβαση. Τόσο στην ομάδα της τάλκης όσο και στην ομάδα του PRP, μετρήθηκαν η γενική αίματος και η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) πριν από την παρέμβαση και στις 3 ή 6 ημέρες μετά, αντίστοιχα. Ο υπεζωκότας και οι πνεύμονες αξιολογήθηκαν ιστοπαθολογικά.Αποτελέσματα: Μακροσκοπικά δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων. Όσον αφορά τα μικροσκοπικά ευρήματα, δεν βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στη φλεγμονώδη αντίδραση που προκλήθηκε στο σπλαχνικό και στον τοιχωματικό υπεζωκότα ανάμεσα στο PRP και στην τάλκη. Επιπλέον, κατά την πλευροδεσία με τάλκη, παρατηρήθηκε αντίδραση ξένου σώματος στο 50% περίπου των περιπτώσεων, η οποία δεν παρατηρήθηκε στο PRP. Όσον αφορά τη φλεγμονή μεταξύ 3 και 6 ημερών, δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ομάδα του PRP, αλλά βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ 3 και 6 ημερών στον τοιχωματικό υπεζωκότα στην ομάδα της τάλκης.Συμπεράσματα: Η ενστάλαξη αυτόλογου PRP στην υπεζωκοτική κοιλότητα έδειξε ενθαρρυντικά αποτελέσματα για την επίτευξη πλευροδεσίας. Η αποτελεσματικότητα του PRP ως παράγοντα πλευροδεσίας θα πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω.