Discursive institutionalism and pension reform discursive institutionalism and pension reform in Greece 1990-2002: appraising europeanization from the ‘Bottom-up'

Abstract

The research puzzle of the thesis is to investigate how policy discourse mediates domestic policy adjustment consequent on commitments entered into at the domestic level by the European Union. Conceptually, it adopts the discursive institutionalist framework as developed by Vivien Schmidt and Claudio Radaelli. Empirically, it chooses a single-case study approach to focus on the Greek old-age pension policy adjustment during 1990-2002. The thesis also appraises the process of Europeanization. It adopts the ‘bottom-up’ approach to Europeanization as developed by Claudio Radaelli. Under this scope it’s analysis does not start from EU policy commitments as an independent variable, but from a system of interaction at the domestic level. Conceptually, the thesis looks at policy discourse as a consensus and legitimacy building resource. It focuses on the discursive interactions of key policy actors and analyses how they use policy discourse in order to justify the necessity and the appropriateness of policy adjustment in a given institutional context. The thesis suggests that the discursive institutionalist argument of how policy discourse facilitates policy adjustment puts too much emphasis on the governmental discourse and that the input of the rest of key policy actors must be included in the analysis. It thus proposes the integration of certain elements of the Neo-Positivist Narrative Analysis framework to discursive institutionalism. The argument claims that policy actors’ discourse will take the form of policy narratives that either expand or contain the policy issue. The institutional context will determine the level at which the discursive interaction will take place. In simple polities like Greece, discourse will be thicker at the communicative level and thinner at the coordinative. The effectiveness of discourse will be determined by the level of trust between the government, the key policy actors and the public. The empirical analysis points to a number of domestic factors that restrict the effectiveness of policy discourse and the process of Europeanization, which fall outside the pension policy area and Greece. The thesis also contributes to the advancement of discursive institutionalism. Firstly, it incorporates narrative analysis to the study of discourse. Secondly, it highlights certain limitations, it suggests ways that discursive institutionalism could be improved and directions towards which it could be fruitfully developed.

Το ερευνητικό παζλ της διατριβής είναι να διερευνήσει πώς μεσολαβεί ο πολιτικός λόγος τηνπροσαρμογή της εσωτερικής πολιτικής ως συνέπεια των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Εννοιολογικά υιοθετεί τον Νεο-θεσμισμό του λόγου όπως αναπτύχθηκε από τους Vivien Schmidt και Claudio Radaelli. Εμπειρικά, η διατριβή αυτό επιλέγει την περίπτωση της Ελλάδας και συγκεκριμένα επικεντρώνεται στην Ελληνική συνταξιοδοτική πολιτική γήρατος και την προσαρμογή της κατά την περίοδο 1990-2002. Η διατριβή αξιολογεί επίσης τη διαδικασία του Εξευρωπαϊσμού. Υιοθετεί την προσέγγιση «από κάτω προς τα πάνω» για τον Εξευρωπαϊσμό όπως έχει αναπτυχθεί τον Claudio Radaelli. Υπό αυτό το πεδίο, η ανάλυση δεν ξεκινά από την πολιτική της Ε.Ε. ως ανεξάρτητη μεταβλητή, αλλά από ένα σύστημα αλληλεπίδρασης στο εγχώριο επίπεδο.Εννοιολογικά, η διατριβή εξετάζει τον πολιτικό λόγο ως πολιτικό πόρο συγκρότησης συναίνεσης και νομιμότητας. Επικεντρώνεται στις αλληλεπιδράσεις του λόγου των βασικών φορέων πολιτικής και αναλύει πώς χρησιμοποιούν τον πολιτικό λόγο προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα και την την καταλληλότητα της προσαρμογής της πολιτικής σε ένα δεδομένο θεσμικό πλαίσιο. Η διατριβή υποδηλώνει ότι το επιχείρημα του Νεο-θεσμισμού του λόγου για το πώς ο πολιτικός λόγος διευκολύνει την προσαρμογή της πολιτικής δίνει υπερβολική έμφαση στον κυβερνητικό λόγο και ότι η συμβολή των υπόλοιπων βασικών φορέων πολιτικής πρέπει να συμπεριληφθεί στην ανάλυση. Η διατριβή προτείνει έτσι την ενσωμάτωση ορισμένων στοιχείων του εννοιολογικού πλαισίου της Νεο-θετικιστικής Αφήγησης στη θεωρία του Νεο-θεσμισμού του λόγου. Το επιχείρημα υποστηρίζει ότι ο πολιτικός λόγος των φορέων θα λάβει τη μορφή πολιτικών αφηγημάτων που είτε επεκτείνουν είτε περιέχουν το ζήτημα της πολιτικής. Το θεσμικό πλαίσιο θα καθορίσει το επίπεδο στο οποίο θα πραγματοποιηθεί διαλογική αλληλεπίδραση. Σε απλά πολιτικά συστήματα, όπως η Ελλάδα, ο λόγος θα είναι πιο παχύς στο επικοινωνιακό επίπεδο και πιο λεπτός στο συντονιστικό. Η αποτελεσματικότητα του πολιτικού λόγου θα καθοριστεί από το επίπεδο εμπιστοσύνης μεταξύ της κυβέρνησης, του πολιτικούς φορείς και το κοινό.Η εμπειρική ανάλυση επισημαίνει έναν αριθμό εγχώριων παραγόντων που περιορίζουν την αποτελεσματικότητα του πολιτικού λόγου και της διαδικασίας εξευρωπαϊσμού, που βρίσκονται εκτός του τομέα της συνταξιοδοτικής πολιτικής και της Ελλάδας. Η διατριβή συμβάλλει επίσης στην πρόοδο του Νεο-θεσμισμού του λόγου. Πρώτον, ενσωματώνει την αφηγηματική ανάλυση στη μελέτη του πολιτικού λόγου. Δεύτερον, αναδεικνύει ορισμένους περιορισμούς, προτείνει τρόπους με τους οποίους ο Νεο-θεσμισμός του λόγου θα μπορούσε να βελτιωθεί και κατευθύνσεις προς τις οποίες θα μπορούσε να αναπτυχθεί γόνιμα.