Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη και ο αριθμός των ηωσινοφίλων του περιφερικού αίματος ως δείκτες πρόγνωσης και βαρύτητας της παρόξυνσης της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας

Abstract

Purpose: In the present prospective multicenter observational study, we evaluated the potential role of blood eosinophils on the outcomes of patients hospitalized for COPD exacerbations.Material and methods: Consecutive patients >40 years with a previous COPD diagnosis were recruited. Blood eosinophils were measured on admission prior to the initiation of treatment and were evaluated in 3 groups (<50, 50-149 and ≥150 cells/μL). Patients received standard care and were followed up for a year.Results: A total of 388 patients were included (83.5% male, mean age 72 years). Patients with higher blood eosinophils had less dyspnea (Borg scale), lower C-Reactive Protein (CRP) and higher PaO2/FiO2 (Partial Pressure for Oxygen/Fraction of inhaled Oxygen), and were discharged earlier (median 11 vs. 9 vs. 5 days for patients with <50, 50-149 and ≥150 cells/μL, respectively). Patients with <50 cells/μL presented higher 30-day and 1-year mortality, whereas there were no differences in moderate/severe COPD exacerbations between the 3 groups. In a post-hoc analysis, treatment with inhaled corticosteroids as per physicians' decision was associated with better exacerbation prevention during follow-up in patients with ≥150 cells/μL.Conclusions: Higher blood eosinophils were associated with better outcomes in hospitalized COPD patients, further supporting their use as a prognostic biomarker.2.2.2 Glycated hemoglobin (HbA1c) as a predictor of outcomes during acute exacerbations of chronic obstructive pulmonary diseaseIntroduction: Systemic inflammation may be the common denominator between COPD and type 2 diabetes and may explain the correlation in both diseases’ development and progress. Objective: The aim of this prospective observational study is to examine the prognostic value of glycated hemoglobin levels (HbA1c) and HbA1c-adjusted glycemic variables (glycemic gap, stress hyperglycemia ratio και modified stress hyperglycemia ratio) in an acute exacerbation of COPD (AECOPD) as well as in COPD disease's morbidity and mortality during the following year. Material and Methods: We evaluated patients hospitalized only for COPD exacerbations. Levels of HbA1c and HbA1c-adjusted glycemic variables were recorded upon admission. The study outcomes included duration of hospital stay, need for mechanical ventilation and exacerbation outcome. All subjects were followed up for one year. Results: A total of 156 patients were included in the study (74.4% men, age [meanSD] 72 7 years). 21.8% of patients had type 2 diabetes and 67.9% of patients were receiving ICS treatment. The median value of HbA1c was 5.9 (IQR: 5.4, 6.5). Necessity for mechanical ventilation was significantly higher for patients with lower values of HbA1c [median: 5.3 (IQR 5.02, 6.3) vs 5.9 (IQR 5.5, 6.5), p=0.038]. However, duration of hospitalization, death during hospitalization as well as the number of new exacerbation events, time to next exacerbation and mortality during the following year did not differ significantly. Moreover, none of the HbA1c-adjusted glycemic variables examined, demonstrated any statistical significance. Conclusion: In conclusion neither the preceding nor the present glycemic state exhibit a predictive value regarding short- or long-term outcomes of an AECOPD.

Εισαγωγή: Κοινός παρονομαστής μεταξύ Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας και Σαχκαρώδους Διαβήτη ΙΙ είναι η συστηματική φλεγμονή που εξηγεί την αλληλοσυσχέτιση στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών. Η προοπτική αυτή μελέτη παρατήρησης εξέτασε την προγνωστική αξία της HbA1c και των σχετιζόμενων μεταβλητών (glycemic gap, stress hyperglycemia ratio και modified stress hyperglycemia ratio) στην εισαγωγή για παρόξυνση ΧΑΠ όσον αφορά τη νοσηρότητα και θνητότητα της παρόξυνσης αλλά και της νόσου εντός του επόμενου έτους. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν ασθενείς που νοσηλεύτηκαν για παρόξυνση ΧΑΠ σε 4 τεταρτοβάθμια νοσοκομεία της Ελλάδος. Στην εισαγωγή πραγματοποιήθηκε καταγραφή των επιπέδων της HbA1c και υπολογισμός των HbA1c-σχετιζόμενων μεταβλητών. Συσχέτιση αυτών έγινε με τη διάρκεια νοσηλείας, τη χρήση μηχανικού αερισμού και την έκβαση νοσηλείας. Ακολούθησε παρακολούθηση των ασθενών για ένα έτος και καταγράφηκαν νέα επεισόδια παροξύνσεων και θάνατοι. Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 156 ασθενείς ( 74.4% άνδρες, ηλικία [meanSD] 72 7 έτη). Το 23.1% αυτών έπασχαν από ΣΔΙΙ και το 67.9% ελάμβανε αγωγή με ICS. Η διάμεση τιμή HbA1c ήταν 5.9 (IQR: 5.4, 6.5). Η χρήση επεμβατικού μηχανικού αερισμού ήταν σημαντικά υψηλότερη για ασθενείς με χαμηλότερα επίπεδα HbA1c [median : 5.3 (IQR 5.02, 6.3) vs 5.9 (IQR 5.5, 6.5), p=0.038]. Ωστόσο η διάρκεια νοσηλείας, η τιμή του PO2/ FiO2 η θνητότητα της παρόξυνσης και ο αριθμός των παροξύνσεων και η θνητότητα εντός του επόμενου έτους δεν διέφεραν. Δεν διαπιστώθηκε καμία σημαντική διαφορά βάσει των HbA1c σχετιζόμενων μεταβλητών. Συμπέρασμα: Η προγενέστερη και η σύγχρονη της παρόξυνσης γλυκαιμική κατάσταση δεν δύναται να προβλέψει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της νόσου για το σύνολο των ασθενών.