Νομοθετικές παρεμβάσεις στην κοινωνική προστασία κατά την περίοδο των μνημονίων και της πανδημίας

Abstract

The purpose of this thesis is to examine the influence of legislative changes in labour law and social security law during the crises on the route of welfare law. In principle, it is being investigated whether the extensive changes to the institutional framework of the abovementioned legal areas have resulted in the transportation of persons towards and away from the status of deprivation. Furthermore, are examined the causes of this movement and the degree of dependence and association with the above legislative changes. It should be noted that the survey about status of deprivation is approached with reference to the main areas of human existence: work, education, social security, healthcare. At the same time, is examined the effectiveness of the individual welfare policies taken during the crisis years, in relation to both intertemporal and new forms of deprivation. Moreover, triggered by the reaction of the welfare state during the crisis period, its weaknesses and everlasting anchorages are investigated and the lessons of crises are used to assess its legal transformation and bowdlerisation of welfare law from related areas of law. Finally, the entire thesis also highlights and specializes the positive effects of crises on legal science, either through the necessity of its modernization or through the role of Justice, as its safeguard.

Αντικείμενο εξέτασης της παρούσας διατριβής είναι η επίδραση των νομοθετικών μεταβολών στο εργατικό δίκαιο και το δίκαιο κοινωνικής ασφάλισης κατά τη διάρκεια των κρίσεων στην εξέλιξη του κράτους πρόνοιας. Ερευνάται καταρχήν, κατά πόσον οι εκτενείς τροποποιήσεις στο θεσμικό πλαίσιο των προαναφερόμενων δικαιϊκών κλάδων, είχαν ως επακόλουθο τη μετακίνηση προσώπων από και προς καταστάσεις αποστέρησης. Περαιτέρω, ερευνώνται τα αίτια αυτής της μετακίνησης και ο βαθμός εξάρτησης και σύνδεσής της με τις ανωτέρω νομοθετικές μεταβολές. Επισημαίνεται, ότι η έρευνα της κατάστασης αποστέρησης προσεγγίζεται με αναφορά στους κυριότερους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης: εργασία, εκπαίδευση, κοινωνική ασφάλιση, υγεία. Παράλληλα, εξετάζεται η αποτελεσματικότητα των προνοιακών ρυθμίσεων που αναλήφθηκαν κατά τα έτη των κρίσεων, σε σχέση τόσο με τις διαχρονικές όσο και με τις νεοφανείς μορφές αποστέρησης. Με έναυσμα δε, την αντίδραση του κράτους πρόνοιας κατά την περίοδο των κρίσεων, ερευνώνται συνολικότερα οι αδυναμίες του και οι διαχρονικές αγκυλώσεις του και αξιοποιούνται τα διδάγματα των κρίσεων για την αποτίμηση του νομικού μετασχηματισμού του και την αποκάθαρση του προνοιακού δικαίου από συγγενείς κλάδους δικαίου. Τέλος, στο σύνολο της διατριβής αναδεικνύονται και εξειδικεύονται και οι θετικές επιπτώσεις των κρίσεων στη νομική επιστήμη είτε μέσω της αναγκαιότητας εκσυγχρονισμού της είτε μέσω της λειτουργίας της δικαιοσύνης, ως ασφαλιστικής δικλείδας αυτής.