Regulating moral risk in reproductive technologies: a comparative study of France, the United Kingdom and Greece

Abstract

Reproductive technology and its regulation is a subject with an ever-growing importance, not only because it is surrounded by considerable public controversy, but also because it cuts across a major area of human activity: the creation of human life. The aim of this thesis is to prove that the theory of risk management has particular significance in the field of reproductive medicine and to suggest that, from all the risks involved in this kind of technology, one particular has played the most important role in the passing of the law: moral risk. This kind of risk is novel and under-theorized and does not appear to have been explored by other regulatory schema. Due to the special nature of reproductive technology and the existence of moral risk, I maintain that the best way to regulate this area is the method of deliberative democracy, a method that has not been adequately developed until now.In order to prove my hypothesis, I examine the status of legal regulation in the European Union, from which it emerges that four schemes of regulation exist. I use evidence from a range of jurisdictions, namely the United Kingdom, France and Greece, as exemplars for studying approaches to regulation of reproductive technology. After providing the reasons that make these countries ideal for such a comparison, I frame a consensus on the justifications of regulating this technology. I maintain that the theory of risk regulation is deeply connected with this area and I identify three basic instances of risk management. I place the focus on one novel risk, namely moral risk, which I consider to be the principal justification for regulating reproduction.Due to the importance of moral risk, I study the case law and the Parliamentary and policy debates from the three countries under examination in order to discover whether the need to manage moral risk is existent. I maintain that it is and I identify its meaning according to those who contributed to the relevant debates and the making of case law. I continue by examining what the available regulatory methods are among which a society can choose in order to regulate the risks that this technology raises. I also identify which of these regulatory mechanisms were chosen by the three countries under examination. However, I maintain that the existence of moral risk suggests that the only way for regulation to pay dividends is the use of deliberative democracy, a method that has not been mentioned by any of the countries under examination.

Η τεχνολογία της ανθρώπινης υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και η ρύθμισή της αποτελούν ένα αντικείμενο που παρουσιάζει συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον, όχι μόνο επειδή προκαλεί σημαντικές δημόσιες αντιπαραθέσεις, αλλά επειδή αφορά μια σημαντική περιοχή ανθρώπινης δραστηριότητας: τη δημιουργία της ανθρώπινης ζωής. Σκοπός αυτής της διδακτορικής διατριβής είναι να αποδείξει ότι η θεωρία της διαχείρισης ρίσκου παίζει ιδιαίτερο ρόλο στον τομέα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, και να καταδείξει ότι, από όλα τα ρίσκα που εμπλέκονται σε αυτή τη τεχνολογία, ένα συγκεκριμένο έχει παίξει το πιο σημαντικό ρόλο στη ψήφιση νόμου: το ηθικό ρίσκο. Αυτό το ρίσκο είναι καινούργιο, ελλιπώς αναπτυγμένο και δεν φαίνεται να έχει διερευνηθεί από άλλους τρόπους ρύθμισης. Λόγω της ειδικής φύσης της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της ύπαρξης του ηθικού ρίσκου, υποστηρίζω ότι ο καταλληλότερος τρόπος να ρυθμιστεί αυτό το πεδίο είναι η μέθοδος της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς έως σήμερα.Προκειμένου να αποδείξω την υπόθεσή μου, εξετάζω τη νομική ρύθμιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία διαφαίνονται τέσσερα μοντέλα ρύθμισης. Χρησιμοποιώ στοιχεία από ένα εύρος χωρών, συγκεκριμένα το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την Ελλάδα, ως παραδείγματα μελέτης της ρύθμισης της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Αφού εξερευνήσω τους λόγους που καθιστούν τις χώρες αυτές ιδανικές για μία τέτοια σύγκριση, καταλήγω στους λόγους που επιβάλλουν τη ρύθμιση αυτής της τεχνολογίας. Υποστηρίζω ότι η θεωρία της ρύθμισης ρίσκου συνδέεται στενά με αυτή την περιοχή και αναγνωρίζω τρείς βασικές εκδηλώσεις διαχείρισης ρίσκου. Δίνω έμφαση σε ένα νέο ρίσκο, και συγκεκριμένα το ηθικό ρίσκο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ο βασικός λόγος για τη ρύθμιση της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.Λόγω της σπουδαιότητας του ηθικού ρίσκου, μελετώ τη νομολογία και τις κοινοβουλευτικές και δημόσιες συζητήσεις των τριών υπό εξέταση χωρών, προκειμένου να ανακαλύψω αν η ανάγκη διαχείρισης του ηθικού ρίσκου είναι εμφανής. Υποστηρίζω ότι είναι εμφανής και αναγνωρίζω το νόημά του σύμφωνα με αυτούς που συμμετείχαν στις σχετικές συζητήσεις και στη διαμόρφωση της νομολογίας. Συνεχίζω εξετάζοντας τους τρόπους ρύθμισης που έχει μια κοινωνία στη διάθεσή της προκειμένου να ρυθμίσει τα ρίσκα που η τεχνολογία αυτή γεννά. Επίσης, αναφέρω ποιο τρόπο ρύθμισης έχουν επιλέξει οι τρείς υπό εξέταση χώρες. Ωστόσο, υποστηρίζω ότι η ύπαρξη του ηθικού ρίσκου υποδηλώνει ότι ο μόνος τρόπος για να είναι αποτελεσματική η ρύθμισή του είναι με τη χρήση της μεθόδου της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία όμως δεν έχει αναφερθεί σε καμία από τις υπό εξέταση χώρες.