Προοπτική μελέτη των μεταβολών σπονδυλικής στήλης και πυέλου μετά από ολική αρθροπλαστική ισχίου και γόνατος

Abstract

Hip and knee OA are common joint diseases, which significantly affect patients' quality of life. THA and TKA are among the most successful orthopaedic operations performed, aiming at the alleviation of the osteoarthritic pain and restoring joint mobility. Objectives: This was a prospective study of the effect of THA and TKA upon truncal (spine and pelvis) morphological parameters. The first objective of this study was to compare the morphology of the spine and pelvis of patients with hip or knee OA with that of CG. The second objective study was to investigate changes in truncal parameters after THA or TKA and assessed whether these parameters were improved or deteriorated after these operations. Materials and Methods: This study recruited 2 groups of patients. The 1st group consisted of 34 patients, 15 men and 19 women with a mean age of 67.62±8.28 years, suffered from hip OA and underwent THA. The 2nd group consisted of 45 patients, 11 men and 34 women with a mean age of 72.42±7.00 years, suffered from knee OA and underwent TKA. The patients were assessed preoperatively and 4 and 12 months postoperatively. These patients were also compared with a CG, which consisted of 25 individuals, 13 men and 12 women with a mean age of 69.28±10.11 years. The Diers Formetric 4D analysis system was used to calculate several truncal parameters in all planes. All analyses were achieved using the Statistical Package SPSS Statistics v.17.00 and a p-value<0.05 was used to denote statistical significance. Results: Patients with hip OA presented with decreased value than that in the CG in spine for fleche lombaire, and increased values than those in the CG in spine for sagittal imbalance, scoliosis angle, vertebral rotation, trunk torsion, and in pelvis for pelvic obliquity. At 4 months postoperatively the patients with THA presented in spine improvement of lordotic angle, scoliosis angle, trunk torsion, and in pelvis improvement of pelvic inclination, pelvic obliquity and pelvis rotation, compared with the preoperative status. At 12 months postoperatively the patients with THA presented in pelvis improvement of pelvic obliquity compared with the preoperative status. Patients with knee OA presented increased values than those in the CG in spine for sagittal imbalance, apical deviation, scoliosis angle, vertebral rotation, trunk torsion, and in pelvis for pelvic obliquity. At 4 months postoperatively the patients with TKA presented in spine improvement of lordotic angle, and worsening of fleche cervicale, fleche lombaire, kyphotic angle, vertebral rotation, and in pelvis improvement of pelvic inclination and pelvic obliquity, compared with the preoperative status. At 12 months postoperatively the patients with TKA presented in spine improvement of apical deviation, and worsening of fleche lombaire, kyphotic angle, and in pelvis improvement of pelvic obliquity compared with the preoperative status. Conclusions: THA and TKA not only reduced severe pain but also caused truncal morphological alterations, with positive clinical effects. THA had positive effect on improving morphological parameters of the spine and TKA on improving pelvic obliquity. Data analysis also revealed that the hip and knee OA are the results of impaired truncal morphological parameters.

Η ΟΑ του ισχίου και του γόνατος είναι σοβαρές νόσοι, που υποβαθμίζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ΟΑ του ισχίου και του γόνατος σε προχωρημένα στάδια είναι η ΤΗΑ και η TKA αντίστοιχα, που είναι μεταξύ των πιο επιτυχημένων ορθοπαιδικών επεμβάσεων, στοχεύοντας στην ύφεση του άλγους και στην αποκατάσταση της κινητικότητας των αρθρώσεων. Σκοπός της μελέτης: Η παρούσα εργασία ήταν μία προοπτική μελέτη της επίδρασης της THΑ και της TKΑ σε πληθώρα μορφολογικών παραμέτρων της ΣΣ και της πυέλου. Αναλυτικά πρώτος σκοπός της μελέτης ήταν να συγκριθεί η μορφολογία της ΣΣ και της πυέλου ασθενών με ΟΑ του ισχίου ή του γόνατος με αυτή του CG. Στην συνέχεια δεύτερος σκοπός ήταν να συγκριθεί η μορφολογία των χειρουργημένων ασθενών με την προεγχειρητική κατάσταση και το CG. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχθηκε η επίδραση της ΤΗΑ και της ΤΚΑ στην μορφολογία της ΣΣ και της πυέλου στους ασθενείς με ΟΑ του ισχίου και του γόνατος αντίστοιχα. Υλικό και Μέθοδος: Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε 2 ομάδες ασθενών. Η 1η ομάδα, η οποία αποτελούνταν από 34 ασθενείς, 15 άνδρες και 19 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 67,62±8,28 έτη, έπασχε από ΟΑ του ισχίου και προχώρησε σε THA. Η 2η ομάδα, η οποία αποτελούνταν από 45 ασθενείς, 11 άνδρες και 34 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 72,42±7,00 έτη, έπασχε από ΟΑ του γόνατος και προχώρησε σε TKA. Οι ασθενείς εξετάσθηκαν προεγχειρητικά, 4 και 12 μήνες μετεγχειρητικά. Οι 2 ομάδες ασθενών συγκρίθηκαν με το CG, που αποτελούνταν από 25 άτομα, 13 άνδρες και 12 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 69,28±10,11 έτη. Η μέτρηση των ασθενών και του CG έγινε με το σύστημα επιφανειακής τοπογραφίας Diers Formetric 4D για πληθώρα μορφολογικών παραμέτρων της ΣΣ και της πυέλου στο οβελιαίο, μετωπιαίο και εγκάρσιο επίπεδο. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων πραγματοποιήθηκε με το στατιστικό πακέτο SPSS Statistics v.17.00. Η τιμή p-value<0,05 καθορίσθηκε σαν επίπεδο στατιστικά σημαντικής διαφοράς. Αποτελέσματα: Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι οι ασθενείς με ΟΑ του ισχίου σε σύγκριση με το CG παρουσίασαν στην ΣΣ μεγαλύτερη κλίση προς τα εμπρός, μεγαλύτερη σκολιωτική γωνία, μεγαλύτερη στροφή των σπονδύλων, μεγαλύτερη συστροφή της ΣΣ, ενώ στην πύελο παρουσίασαν μεγαλύτερη λοξότητα στο μετωπιαίο επίπεδο. Το χειρουργείο της ΤΗΑ προκάλεσε στους 4 μήνες στην ΣΣ βελτίωση της λορδωτικής γωνίας, βελτίωση της σκολιωτικής γωνίας και βελτίωση της συστροφής της ΣΣ. Η ΤΗΑ όσο αφορά την πύελο συνέβαλε στην βελτίωση της κλίσης στο οβελιαίο επίπεδο, της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο και της περιστροφής στο εγκάρσιο επίπεδο. Στους 12 μήνες η ΤΗΑ προκάλεσε στην πύελο βελτίωση της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο σε σύγκριση με την προεγχειρητική κατάσταση. Επίσης η επεξεργασία των αποτελεσμάτων έδειξε οι ασθενείς με ΟΑ του γόνατος σε σύγκριση με το CG παρουσίασαν στην ΣΣ μεγαλύτερη κλίση προς τα εμπρός, μεγαλύτερη πλάγια απόκλιση της μέσης γραμμής της ΣΣ, μεγαλύτερη σκολιωτική γωνία, μεγαλύτερη στροφή των σπονδύλων, μεγαλύτερη συστροφή της ΣΣ, ενώ στην πύελο παρουσίασαν μεγαλύτερη λοξότητα σε μετωπιαίο επίπεδο. Το χειρουργείο της ΤΚΑ προκάλεσε στους 4 μήνες στην ΣΣ βελτίωση της λορδωτικής γωνίας, αλλά επιδείνωση της fleche cervicale, της fleche lombaire, της κυφωτικής γωνίας και της στροφής των σπονδύλων. Στους 12 μήνες μετά την ΤΚΑ οι ασθενείς παρουσίασαν την μορφολογία της προεγχειρητικής κατάστασης με επιδείνωση της fleche lombaire και της κυφωτικής γωνίας, αλλά βελτίωση της πλάγιας απόκλισης της ΣΣ. Η ΤΚΑ όσο αφορά την πύελο στους 4 μήνες συνέβαλε στην βελτίωση της κλίσης στο οβελιαίο επίπεδο και της λοξότητας στο μετωπιαίο επίπεδο, ενώ στους 12 μήνες συνέβαλε στην βελτίωση της λοξότητας σε μετωπιαίο επίπεδο σε σύγκριση με την προεγχειρητική κατάσταση. Συμπεράσματα: Η ΤΗΑ και η ΤΚΑ εκτός από την θεραπεία της ΟΑ μεταβάλλουν την μορφή της ΣΣ και της πυέλου. Συνεπώς εκτός από την ύφεση του άλγους των αρθρώσεων η ΤΗΑ και η ΤΚΑ μπορεί να έχουν θετικές κλινικές επιδράσεις μέσω αυτών των μεταβολών. Επίσης η σύγκριση των ΤΗΑ και ΤΚΑ ως προς τις μεταβολές στην ΣΣ και στην πύελο έδειξε ότι η ΤΗΑ έχει θετικότερη επίδραση στην ΣΣ, ενώ η ΤΚΑ έχει θετικότερη επίδραση στην βελτίωση της λοξότητας της πυέλου. Ακόμη η ανάλυση των αποτελεσμάτων υποστηρίζει την υπόθεση ότι η ΟΑ του ισχίου και του γόνατος είναι το αποτέλεσμα της διαταραγμένης μορφολογίας της ΣΣ και της πυέλου.