Συμβολή στη μελέτη της μετακλασικής τραγωδίας: τα αποσπάσματα TrGF ad. 667a ΜΗΔΕΙΑ ΣΑΤΥΡΙΚΗ? (P.Lit.Lond.77) και TrGF ad. 649 ΕΚΤΩΡ?

Abstract

The dissertation deals with two fragments which have nothing to share but insoluble /hard to solve problems concerning the genre, the date and authorship, the function of parepigrafai or the role of chorus. Its aim is to examine the different opinions of scholars and, if possible, to stimulate further research providing possible answers.The first fragment attributed to all dramatic genres, is from 1987 onwards assumed to be a satyric fragment. The dissertation examines all the arguments, especially those supported by Sutton, who suggests on the ground of verbal style, on the evolution of post -classical satyric drama and on the epigraphy/ inscription IGii2 2319, that the fragment is a post –classical satyr drama. A different hermeneutical reading of the Lenaic epigraphy and of the co- existence of the parepigraphe ΧΟΡΟΥ on one hand and the formal and topographically restricted apostrophe to the chorus of Corinthian women on the other hand, attempts to prove that the genre is not satyr drama without question.The second fragment is a “unicum” preserving a dramatic dialogue between Cassandra, Priam, Deiphovus and the Chorus and a parepigraphe ωδή appearing 7 times, arising discussion about the genre of the text. The mise en page is connected to the metrical form of the text. The character of Cassandra is predominate with telesthetic power to describe what is going on outside the walls of Troy.Although these fragments have nothing in common prima vista, they give a hint to the evolution of classic tragedy to a burlesque and cynic tragedy the first one, and to the music drama like opera the second.

Η Δ.Δ. ασχολείται με δύο αποσπάσματα των οποίων κοινό σημείο αποτελεί η δυσκολία της ειδολογικής κατάταξης, της χρονολόγησης , της πατρότητας , της λειτουργίας των παρεπιγραφών, καθώς και του ρόλου του Χορού. Σκοπός της να εξετάσει τις ενίοτε αντικρουόμενες απόψεις των μελετητών και να προτείνει , ει δυνατόν, πιθανές λύσεις στα προβλήματα που ανακύπτουν. Το πρώτο απόσπασμα σχετίζεται με τον μύθο της Μήδειας. Aποδίδεται από το 1987 στο είδος του σατυρικού δράματος από τον μελετητή D.F. Sutton., επί τη βάσει του λεκτικού του αποσπάσματος, της εξέλιξης του μετακλασικού σατυρικού δράματος και της ερμηνείας της επιγραφής IGII2 2319. Η Δ.Δ. με μία διαφορετική ερμηνεία της Ληναϊκής επιγραφής αφ’ ενός αλλά και της συνύπαρξης της παρεπιγραφής ΧΟΡΟΥ με την επίσημη και τοπικά προσδιορισμένη αποστροφή στο γυναικείο χορό αφ’ ετέρου επιχειρεί να αποδείξει ότι το είδος του αποσπάσματος δεν είναι αυταπόδεικτα σατυρικό. Το δεύτερο απόσπασμα έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν και απηχεί την γνωστή ιλιαδική σκηνή της μονομαχίας Έκτορα –Αχιλλέα. Το κείμενο είναι δραματικός διάλογος ανάμεσα στην Κασσάνδρα, τον Πρίαμο, τον Δηίφοβο και τον Χορό. Η επτάκις επανερχόμενη παρεπιγραφή ΩΔΗ εγείρει συζήτηση για το είδος του κειμένου. Η mise en page συνδέεται με την μετρική απόδοση του κειμένου. Το πρόσωπο της Κασσάνδρας δεσπόζει, καθώς με τις τηλαισθητικές του δυνάμεις περιγράφει τα διαδραματιζόμενα εκτός των τειχών της Τροίας. Αν και αυτά τα δύο αποσπάσματα δεν έχουν τίποτα κοινό prima vista, πιθανώς αποτυπώνουν την εξέλιξη της τραγωδίας σε κυνική τραγωδίας με στοιχεία burlesque το πρώτο, και σε μελόδραμα που προοιωνίζεται το είδος της όπερας, το δεύτερο.