Ασθενείς με αδένωμα επινεφριδίου και αυτόνομη έκκριση κορτιζόλης: μελέτη του μυ και λιπώδους ιστού με αξονική τομογραφία και συσχέτιση των ευρημάτων με την αυτόνομη υπερκορτιζολαιμία και συνοδά νοσήματα

Abstract

Context: Abdominal visceral adiposity and central sarcopenia are markers of increased cardiovascular risk and mortality. Objective: To assess whether central sarcopenia and adiposity can serve as a marker of disease severity in patients with adrenal adenomas and glucocorticoid secretory autonomy. Design: Retrospective cohort studyPatients: Twenty-five patients with overt Cushing syndrome (CS), 48 patients with mild autonomous cortisol excess (MACE), and 32 patients with a non-functioning adrenal tumor (NFAT) were included. Methods: Medical records were reviewed and body composition measurements (visceral fat [VAT], subcutaneous fat [SAT], visceral/total fat [V/T], visceral/subcutaneous [V/S] and total abdominal muscle mass) were calculated based on abdominal computed tomography (CT). Results: In patients with overt CS, when compared to patients with NFAT, the V/T fat and the V/S ratio were increased by 0.08 (P<0.001) and by 0.3 (P<0.001); however, these measurements were decreased by 0.04 (P=0.007) and 0.2 (P=0.01), respectively in patients with MACE. Total muscle mass was decreased by -10 cm2 (P =0.02) in patients with overt CS compared to patients with NFAT. Correlation with morning serum cortisol concentrations after dexamethasone suppression testing revealed that for every 28nmol/L cortisol increase there was a 0.008 increase in V/T (P<0.001), 0.02 increase in the V/S fat ratio (P<0.001), and a 1.2 cm2 decrease in mean total muscle mass (P=0.002). Conclusions: The severity of hypercortisolism was correlated with lower muscle mass and higher visceral adiposity. These CT-based markers may allow for a more reliable and objective assessment of glucocorticoid-related disease severity in patients with adrenal adenomas.

Η κεντρική παχυσαρκία και σαρκοπενία είναι δείκτες συσχετισμένοι με αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο και θνησιμότητα. Ο σκοπός αυτής της διδακτορικής μελέτης ήταν να διερευνήσουμε αν η μέτρηση της μυϊκής μάζας και του λιπώδους ιστού μπορούν να διαχωρίσουν ποιοι από τους ασθενείς με αδένωμα των επινεφρίδιων και αυτόνομη έκκριση κορτιζόλης είναι υψηλού καρδιαγγειακού κίνδυνου. Για τον λόγο αυτό συλλέξαμε 25 ασθενείς με κλινικά έκδηλο σύνδρομο Cushing, 48 ασθενείς με ήπια αυτόνομη έκκρισή κορτιζόλης και 32 ασθενείς με μη εκκριτικό αδένωμα των επινεφρίδιων. Συλλέξαμε τα βασικά δημογραφικά τους στοιχεία καθώς και πληροφορίες για το ατομικό ιατρικό ιστορικό τους. Πραγματοποιήθηκε μέτρηση του σπλαγχνικού λίπους, υποδόριου λίπους και μυϊκής μάζας από τις αξονικές τομογραφίες της κοιλίας. Βρήκαμε ότι στους ασθενείς με κλινικά έκδηλο σύνδρομο Cushing, σε σχέση με τους ασθενείς με μη εκκριτικό αδένωμα των επινεφρίδιων , τα πηλίκα του σπλαχνικού/ολικό λίπος και σπλαχνικού/ υποδόριο λίπος ήταν αυξημένα κατά 0.08 (P<0.001) και κατά 0.3 (P<0.001) αντίστοιχα; Όμως αυτές οι τιμές ήταν μειωμένες κατά 0.04 (P=0.007) and 0.2 (P=0.01), αντίστοιχα σε ασθενείς με ηπία υπερκορτιζολαιμία. Η ολική μυϊκή μάζα ήταν μειωμένη κατά -10 cm2 (P =0.02) σε ασθενείς με κλινικό σύνδρομο Cushing σε σχέση με τους ασθενείς με μη εκκριτικό αδένωμα. Συσχέτιση με τα επίπεδα της κορτιζόλης στο αίμα μετά από ολονυχτία καταστολή με δεξαμεθαζόνη έδειξε ότι για κάθε 28 nmol/L αύξηση της κορτιζόλης παρατηρείται 0.008 αύξηση του πηλίκου σπλαχνικού/ολικό λίπος (P<0.001), 0.02 αύξηση του σπλαχνικού/υποδόριου λίπους (P<0.001) και 1.2 cm2 μείωση της ολικής μυϊκής μάζας (P=0.002). Συμπεραίνουμε ότι μεγαλύτερου βαθμού υπερκορτιζολαιμίας συσχετίζεται με μείωση της μυϊκής μάζας και αύξηση του σπλαχνικού λίπους. Μέτρηση αυτών των δεικτών στις αξονικές τομογραφίες των ασθενών με αδένωμα των επινεφρίδιων προσφέρει μια πιο αξιόπιστη και αντικειμενική εκτίμηση της καρδιαγγειακής νοσηρότητας των ασθενών.