Το βίωμα της εγκυμοσύνης όταν απουσιάζει η γενετική συγγένεια μητέρας - εμβρύου: μια φαινομενολογική ανάλυση

Abstract

The purpose of the present study was to explore the subjective experience of pregnant Greek women who had conceived their child through egg donation. Personal perceptions, beliefs, values and feelings in relation to the pregnancy of a genetically unrelated fetus were explored. Nine pregnant women aged 32 to 49 years participated in the study (mean 40, 8 years, S.D. ± 4, 9). Each woman was successively interviewed in three semi-structured interviews during the 1st, 2nd and 3rd trimester of pregnancy. Interviews were transcribed verbatim and a phenomenological interpretative analysis was undertaken to identify common themes in the participants’ stories. From the narratives, the following six hyper-themes emerged: 1) Motives for motherhood 2) Attempting pregnancy, 3) Deciding on egg donation, 4) Concerns about the donor and 5) Experiencing pregnancy of a non-genetic child. The results showed that some pregnant women before deciding to have a child by egg donation and during the first trimester of pregnancy had related anxieties in accepting that they would not have a genetically related child. As pregnancy progressed, and maternal foetal bonding developed, difficulties receded. However, the investment in genetic ties continued as most women continued to hope that one day they may have a genetically related child without medical intervention. In conclusion, although egg donation pregnancy requires psychic work to define what it means having a non-genetically linked child, pregnancy seems to follow the normal route.

Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο να μελετήσει διαχρονικά το βίωμα της εγκυμοσύνης Ελληνίδων που κυοφορούν έμβρυο η γονιμοποίηση του οποίου πραγματοποιήθηκε με δωρεά ωαρίου. Συγκεκριμένα, διερευνήθηκαν οι στάσεις, οι αντιλήψεις, οι πεποιθήσεις, οι αξίες καθώς και τα συναισθήματα των γυναικών που κυοφορούν μωρό με το οποίο δεν έχουν γενετική συγγένεια. Στην έρευνα συμμετείχαν εννέα εγκυμονούσες ηλικίας 32 έως 49 ετών (Μ.Ο. 40,8 έτη, Τ.Α. ± 4,9). Σε κάθε συμμετέχουσα πραγματοποιήθηκαν συνολικά τρεις ημι-δομημένες συνεντεύξεις στο τέλος του 1ου, 2ου και 3ου τριμήνου της εγκυμοσύνης. Από τον Απρίλιο 2014 έως τον Δεκέμβριο 2015 διεξήχθησαν συνολικά 27 συνεντεύξεις. Οι συνεντεύξεις απομαγνητοφωνήθηκαν κατά λέξη και αναλύθηκαν με βάση τις αρχές της ερμηνευτικής φαινομενολογικής ανάλυσης. Από την αφήγηση των γυναικών αναδύθηκαν τα παρακάτω πέντε υπερ-θέματα: 1) Κίνητρο για αναπαραγωγή, 2) Οι προσπάθειες για την απόκτηση παιδιού, 3) Η προοπτική της δωρεάς ωαρίων, 4) Θέματα σχετικά με τη δότρια και 5) Βιώνοντας την εγκυμοσύνη χωρίς γενετική συγγένεια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι κάποιες συμμετέχουσες, πριν αποφασίσουν να αποκτήσουν παιδί με δωρεά ωαρίων και κατά τη διάρκεια του 1ου τριμήνου της εγκυμοσύνης, είχαν κάποιες ανησυχίες στην προσπάθειά τους να επεξεργαστούν ότι δεν θα αποκτήσουν παιδί που θα φέρει το δικό τους γενετικό υλικό. Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η εγκυμοσύνη και ανέπτυξαν δεσμό με το έμβρυο που κυοφορούσαν, οι ανησυχίες περιορίστηκαν. Παρόλα αυτά, οι περισσότερες γυναίκες συνέχιζαν να ελπίζουν ότι κάποια μέρα ίσως θα αποκτούσαν ένα γενετικά συγγενές παιδί χωρίς ιατρική παρέμβαση. Συμπερασματικά, η εγκυμοσύνη με δωρεά ωαρίων απαιτεί μεν μία σύνθετη ψυχική διεργασία η οποία σχετίζεται με τα ζητήματα της υπογονιμότητας, την προσωπική ιστορία και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κάθε γυναίκας, παρόλα αυτά, ωστόσο, ακολουθεί μία φυσιολογική πορεία.