Η αντιμετώπιση των μαγικών τεχνών από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς της δύσης μέχρι και τον 5ο αιώνα

Abstract

In this thesis is attempted to be investigated, until the time of St. Augustine, the attitude of the Fathers and ecclesiastical writers of the West towards the magical practices.The magic, this ancient art, was not a new phenomenon for the Christian world. Accompanied by pagan rites and pagan traditions was identified, directly, in the first post - Christian times, with the worship of demons. In particularly, the Fathers and ecclesiastical writers taught the Word of God and the vanity of the pagan deities. The magicians in their ceremonies did not invoke the pagan deities, but their own demons.The Christian teaching renounces the magical practices. The Devil and his docile demons are the creators of magic. Their aim is the destruction of the human soul. The Fathers of the West will reveal the demonic delusion.Concluding, through the Latin sources, stand out the sacred teachings of St. Augustine. The Christian philosopher refers to the role of the evil demons and combines their action with magical tricks. The true Christian must follow the way of the Lord God, and avoid the evil magicians and astrologers, because the truth is found only in the Christian faith.

Στην ανάπτυξη του θέματος έγινε προσπάθεια να διερευνηθεί, μέχρι και την εποχή του αγίου Αυγουστίνου, η στάση των Πατέρων και των εκκλησιαστικών συγγραφέων της Δύσης απέναντι στις μαγικές πρακτικές. Η μαγεία, η πανάρχαια αυτή τέχνη, δεν αποτέλεσε καινούριο φαινόμενο για τον χριστιανικό κόσμο. Συνοδευόμενη από παγανιστικές τελετές και ειδωλολατρικά έθιμα ταυτίστηκε άμεσα, στους πρώτους μετά – χριστιανικούς αιώνες, με την λατρεία των δαιμόνων. Οι Πατέρες και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δίδαξαν την μοναδικότητα του αληθινού Θεού και την ματαιότητα των εθνικών θεοτήτων. Γι’ αυτό και όταν οι μάγοι στις τελετές τους επικαλούνταν τους εθνικούς θεούς, στα μάτια των χριστιανών η αναφορά τους γινόταν στους ίδιους τους δαίμονες. Η χριστιανική διδασκαλία θα καταδικάσει τις μαγικές πρακτικές με το επιχείρημα ότι ο διάβολος και τα πειθήνια όργανά του, οι δαίμονες, είναι οι δημιουργοί της μαγείας και αποβλέπουν στον όλεθρο της ανθρώπινης ψυχής. Οι Πατέρες της Δύσης θα ξετυλίξουν τον μίτο της μαγικής απάτης και θα ξεσκεπάσουν τη δαιμονική πλάνη. Καταληκτικά, σταχυολογώντας τις λατινικές πηγές, ξεχωρίζει η διδασκαλία του ιερού Αυγουστίνου. Ο Χριστιανός φιλόσοφος θα αναφερθεί στον πονηρό ρόλο των δαιμόνων και θα συνδυάσει τη δράση τους, άρρηκτα, με τις μαγικές απάτες. Ο πιστός οφείλει να ακολουθεί τον δρόμο του Κυρίου και να αποφεύγει να συναναστρέφεται με μάγους και αστρολόγους, καθώς η αλήθεια βρίσκεται μόνο στη χριστιανική πίστη.