Συγκριτική μελέτη της αποτελεσματικότητας της δαπτομυκίνης με ή χωρίς ριφαμπικίνη σε σχέση με την βανκομυκίνη σε συνεχή IV έγχυση σε πειραματική ενδοκαρδίτιδα αριστερών κοιλοτήτων από Enterococcus faecium σε κονίκλους

Abstract

Σε πειραματική ενδοκαρδίτιδα σε κονίκλους από E. faecium ανθεκτικό στην αμπικιλλίνη, στρεπτομυκίνη και ριφαμπικίνη και ευαίσθητο σε δαπτομυκίνη και βανκομυκίνη χορηγήθηκαν πέντε διαφορετικά θεραπευτικά σχήματα. Η βανκομυκίνη χορηγήθηκε σε συνεχή ενδοφλέβια έγχυση ώστε διατηρεί επίπεδα στον ορό μεταξύ 15 και 25 μg/mL. Η δαπτομυκίνη χορηγήθηκε σε δύο δοσολογικά σχήματα (αντίστοιχα των 6 και 12 mg/kg/24h o.d. στον άνθρωπο), μόνη της και σε συνδυασμό με ριφαμπικίνη (30mg/kg/24h o.d.). Τα μικροβιακά φορτία των εκβλαστήσεων και των νεφρών, εγκεφάλου, ήπατος και σπληνός εκπεφρασμένα σε log10 CFU/g ιστού συγκρίθηκαν μεταξύ τους και με αυτά της ομάδας των μαρτύρων. Απεδείχθη ότι όλα τα θεραπευτικά σχήματα ήταν βακτηριοκτόνα ελαττώνοντας > 3 log10 το μικροβιακό φορτίο στις εκβλαστήσεις αλλά και στους άλλους ιστούς. Δεν αποδείχθηκε υπεροχή της υψηλής δόσης δαπτομυκίνης σε σχέση με την συνιστώμενη. Η προσθήκη ριφαμπικίνης φαίνεται ότι ωφέλησε αλλά όχι σε βαθμό στατιστικά σημαντικό. Τα αποτελέσματα επίσης της ομάδας της βανκομυκίνης παρουσιάζουν τάση μικρής υπεροχής έναντι αυτών της μονοθεραπείας με δαπτομυκίνη όχι όμως σε βαθμό στατιστικά σημαντικό.Εν συμπεράσματι: Με βάση τα αποτελέσματα στο συγκεκριμένο πειραματικό μοντέλο και με το συγκεκριμένο στέλεχος μπορούμε να πιθανολογήσουμε τα εξής: A) Το δασολογικό σχήμα δαπτομυκίνης των 12mg/kg/24h δεν υπερέχει αυτού των 6mg σε λοιμώδη ενδοκαρδίτιδα από E. faecium. B) Η προσθήκη ριφαμπικίνης στη δαπτομυκίνη πιθανότατα ωφελεί. Γ) Η χορήγηση βανκομυκίνης σε συνεχή ενδοφλέβια έγχυση, επιτυγχάνοντας στάθμες >15μg/ml, δεν υπολείπεται σε βακτηριοκτόνο δράση της δαπτομυκίνης σε μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με ριφαμπικίνη (εφόσον βεβαίως το στέλεχος είναι ευαίσθητο). Είναι φανερό ότι η ιδανική θεραπεία για την εντεροκοκκική ενδοκαρδίτιδα με δεδομένη τη δυσκολία διενέργειας κλινικών μελετών και τα πολλαπλά profile αντοχής των εντεροκόκκων είναι δύσκολο να προσδιορισθεί. Φαίνεται όμως από τη μελέτη μας ότι η βανκομυκίνη εξακολουθεί να υπάρχει στη θεραπευτική φαρέτρα εφόσον το στέλεχος είναι ευαίσθητο (χορηγούμενη συνεχώς ενδοφλεβίως) και ότι ο συνδυασμός δαπτομυκίνης με ριφαμπικίνη είναι πιθανόν χρήσιμος ακόμα και αν το στέλεχος του E. faecium είναι ανθεκτικό στη δεύτερη.