Σπειροκαρβοκυκλικά και αρυλοϋποκατεστημένα 2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικά και σπειροκαρβοκυκλικά Ν-[(2,6-δικετοπιπεραζιν-1-υλ)ακετυλο] γλυκινοϋδροξαμικά οξέα: σχεδιασμός, σύνθεση και αξιολόγηση της αντιτυπανοσωμιακής in vitro δράσης

Abstract

The present PhD thesis refers to the design, synthesis and evaluation of the in vitro anti-trypanosomal activity of new spirocarbocyclic (adamantano, cyclooctano and cycloheptano derivatives), 2,6-diketopiperazino-1-acetohydroxamic acids (compounds 1-6), 3-alkyl-3-aryl-2,6-diketopiparazino-1- acetohydroxamic acids (compounds 7-18) and spirocarbocyclic N-[(2,6-diketopiperazin-1-yl)glycine hydroxamic acids (compounds 19-29). The rationale behind the design of compounds 1-18, was based on our previous findings according to which the introduction of the acetohydroxamic moiety (CH2CONHOH) on the imidic nitrogen atom of lipophilic spirocarbocyclic 2,6-diketopiperazine scaffolds, leads to very potent trypanocidals (IC50 6.8-1870 nΜ, compounds VIIIa-e, IX, Xa-d, XΙa and XIb, Table 1). Analogues 1-4 were synthesized in order to investigate whether the structural features of the substituent on the methylenic carbon, near the basic nitrogen atom of the 2,6-diketopiperazino ring, have an effect on the antitrypanosomal activity. Moreover, the synthesis of the N-methylhydroxamic acids (2o hydroxamic acids 5 and 6) aimed at probing the influence of the methyl substitution on the conformation of the carbohydroxamic group and hence the antitrypanosomal activity of the spirocarbocyclic 2,6-diketopiperazino-1-acetohydroxamic acids. The structural modification, which involves the replacement of the spiro-linked carbocyclic ring by benzene (substituted and unsubstituted) and an alkyl substituent (CH3, (CH2)2CH3, (CH2)3CH3), led to the design of compounds 7-18. In a previous publication we demonstrated that the presence of the acetohydroxamic group in compounds VIIIa-e, IX, Xa-d, XΙa and XIb constitutes a prerequisite for trypanocidal activity, which was linked to the ability of these molecules to inhibit a metalloenzyme, by trapping the metal ion on its active centre. Thus, in order to augment the formation of a carbohydroxamic-enzymic metal ion complex, the acetohydroxamic moiety (CH2CONHOH) was replaced by an N-acetoglycine hydroxamic residue (CH2CON(R)CH2CONHOH). The introduction of this functionality was hoped to lead to an enhanced complex stabilisation, due to additional interactions between the acetamido portion (CH2CONR) and the biological target(s) in the active centre’s nearby sites. Based on this assumption compounds 19-29 were designed and synthesised.The carboxylic acids 43-45 (Scheme 4), 59, 60 (Scheme 5), 83-86 (Scheme 8), 107-110 (Scheme 9), 124 and 125 (Scheme 10), are precursors of the target molecules 1, 3-6, 7, 8, 10-13, 15-18 and were synthesised by following the appropriate methodologies we have previously developed. Thus, the coupling of the aforementioned carboxylic acids with O-benzylhydroxylamine or O-benzyl-N-methylhydroxylamine, in the presence of 1,1’-carbonyldiimidazole (CDI), leads to to the O-benzylcarbohydroxamic derivatives 46, 48, 49, 61, 62, 87, 88, 90, 91, 111, 112, 114, 115, 126 and 127. Hydrogenolysis of their benzyl group gives the acetohydroxamic acids 1, 3-6, 7, 8, 10-13, 15-18. The synthesis of the acetohydroxamic acids 2, 9 and 14, involved the treatment of the respective 4-methoxybenzyl esters 40, 80 and 104 with TFA in DCM, and amidation of the acids formed with O-(4-methoxybenzyl)hydroxylamine) leading to the O-(4-methoxybenzyl)carbohydroxamic derivatives 47, 89 and 113, respectively. The target acetohydroxamic acids 2, 9 and 14 were prepared by treating analogues 47, 89 and 113, respectively with TFA in the presence of Et3SiH in anhydrous DCM. For the preparation of the spirocarbocyclic, N-[(2,6-diketopiperazin-1-yl)glycine hydroxamic acids 19-29, the carboxylic acids 43, 44, 59, 60, 128, 147 and 148 were converted to the respective spirocarbocyclic N-[(2,6-dioxopiperazin-1-yl)acetyl]glycine benzyl esters 129-134 (Scheme 11) and 149-153 (Scheme 12), under peptide synthesis conditions. In detail, the glycine benzyl esters 129-131 and 149-152 were obtained from the respective carboxylic acids upon reaction with glycine benzylester (as tosylates), in the presence of ΕDCI.HCl, HOBt, and DIEA in dry DCM-dry DMF (3:5 v/v). The preparation of glycine benzyl esters 132-134 and 153 was effected by reacting the respective carboxylic acids with N-methylglycine benzyl ester (as HCl salt), in the presence of CDI and in dry THF. Subsequent catalytic hydrogenation of the benzyl esters 129-134 and 149-153 led to the respective N-substituted glycine derivatives 135-140 και 154-158. Treatment of the latter with O-benzylhydoxylamine hydrochloride, either in the presence of ΕDCI.HCl, HOBt, and Εt3N or DIEA or CDI and Εt3N, led to the O-benzylcarbohydroxamic derivatives 141-146 and 159-163, which were converted to the desired glycine hydroxamic acids 19-29 upon catalytic hydrogenolysis. In an attempt to decipher why the N-methylation of the carbohydroxamic group of the acetohydroxamic acids 5 and 6 (2o hydroxamic acids) leads to inactivity (Table 2), whilst lack of methylation (compounds VIIIa and IX, Table 1) does not, a series of Ε/Ζ conformational studies on analogues 5, 6, VIIIa and IX was undertaken, using NMR spetcroscopy and theoretical calculations. The NMR experiments were conducted at ambient temperature, using DMSO-d6 as solvent. Based on the NMR results, it can be argued that the 1o hydroxamic acids VIIIa and IX show a preference for the E-conformation (Ε/Ζ=75/25). Conversely, their 2o N-methylated congeners 5 and 6 adopt exclusively the E-conformation in the DMSO-d6 solution. The in-vitro anti-trypanosomal pharmacological results obtained for the compounds 1-6, 7-18 and 19-29, are as follows:1.The spirocarbocyclic 2,6-diketopiparazin-1-acetohydroxamic acids 1-4 are very potent against Τ. Brucei, either as free bases or as hydrochlorides (ΙC50= 32-283 nM, as free bases and ΙC50= 31-253 nM, in the form of hydrochloride salts).2.The 2o hydroxamic acids 5 and 6 were found to be inactive against Τ. Brucei, irrespectively of the form tested (free bases or hydrochloride salts). Interestingly, these analogues are almost 2000 times less active than their non-methylated counterparts VIIIa and IX. This dramatic drop in potency can be probably attributed to the absence of the respective Z-conformer, in the binding site of the metalloenzyme.3.The replacement of the spirocarbocyclic ring (adamantano, cyclooctano and cycloheptano) in compounds VIIIa, Xa and XΙa (Table 1) by benzene (substituted and unsubstituted) and an alkyl substituent (CH3, (CH2)2CH3, (CH2)3CH3, compounds 7-11, respectively) lowers, in general, the activity (IC50 = 1,72-19,1 μΜ, as free bases and IC50 = 1,85-12,9 μΜ, as hydrochlorides). However, a number of these analogues did show good activity (IC50 = 1,72-7,25 μΜ).4.The alkylation of the basic nitrogen atom of the diketopiperazine ring of compounds 7-11 by a methyl, n-propyl or n-butyl group (analogues 12-18, respectively), leads to a substantial improvement of the trypanocidal activity (ΙC50= 0.47 – 8.16 μΜ). It is noteworthy, that the potency of derivatives 12 and 14-18 is at low micromolar to submicromolar levels (ΙC50= 0.47 – 2.97 μΜ). 5.The introduction of the N-acetylglycinohydroxamic residue (CH2CON(R)CH2CONHOH, R=H, CH3) on the imidic nitrogen atom of the spirocarbocyclic 2,6-diketopiperazine scaffolds, leads, in general, to much less active compounds (Ν-substituted glycinohydroxamic acids, Table 4), compared to their congeneric acetohydroxamic (CH2CONHOH) bearing residue at the same position. However, it is noteworthy that the combination of (S)-isobutyl or (S)-benzyl substitution on the methylenic carbon, located between the aminic nitrogen atom and the carbonyl of the 2,6-diketopiperazine ring of the adamantano compound 19, and the concomitant introduction of a methyl group on the glycinic nitrogen of the side chain, leads to a substantial improvement of activity. Thus, the derivatives 23 (IC50= 34 nΜ) and 24 (IC50= 53 nΜ), which are formed by the aforementioned combination of substituents have nanomolar level potency. Indicatively, analogue 23 having the spiroadamantano (S)-isobutyl-2,6-diketopiperazine scaffold was 8.3 times more potent than the respective acetohydroxamic compound 1 (IC50= 283 nM, Table 2).6.The cytotoxicity of the active spirocarbocyclic 2,6-diketopiperazino-1-acetohydroxamic acids 1-4 (Table 2) and the most active among the 3-alkyl-3-aryl-2,6-diketopiperazino-1-acetohydroxamic acids 7-18 (Table 3) on mammalian rat L6-cells was found to be almost negligible (SI=110-2830). Last, low to moderate (SI=16-940) was found to be the cytotoxicity of the active among the N-substituted glycinohydroxamic acids 19-29.

Στην παρούσα διδακτορική διατριβή περιγράφονται ο σχεδιασμός, η σύνθεση και η αξιολόγηση της in vitro αντιτρυπανοσωμιακής δράσης νέων σπειροκαρβοκυκλικών (αδαμαντανικών, κυκλοοκτανικών και κυκλοεπτανικών) 2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικών οξέων (ενώσεις 1-6), 3-αλκυλο-3-αρυλο-2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικών οξέων (ενώσεις 7-18) και σπειροκαρβοκυκλικών Ν-[(2,6-δικετοπιπεραζιν-1-υλ)ακετυλο]γλυκινοϋδροξαμικών οξέων (ενώσεις 19-29).Ο σχεδιασμός των ενώσεων 1-18 βασίστηκε σε προηγούμενα δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία η εισαγωγή ακετοϋδροξαμικού υπολοίπου (CH2CONHOH) στο ιμιδικό άζωτο λιπόφιλων σπειροκαρβοκυκλικών 2,6-δικετοπιπεραζινικών σκελετικών δομών παρέχει ανάλογα με πολύ ισχυρή δράση κατά του Αφρικανικού Τρυπανοσώματος με τιμές IC50 6,8-1870 nΜ (ενώσεις VIIIa-e, IX, Xa-d, XΙa και XIb, Πίνακας 1).Η σύνθεση των ενώσεων 1-4 πραγματοποιήθηκε για να διερευνηθεί η επίδραση επί της αντιτρυπανοσωμιακής δράσης των δομικών χαρακτηριστικών του υποκαταστάτη στον μεθυλενικό άνθρακα, πλησίον του βασικού ατόμου αζώτου του 2,6- δικετοπιπεραζινικού δακτυλίου.Εξάλλου, τα Ν-μεθυλοακετοϋδροξαμικά οξέα (δευτεροταγή υδροξαμικά οξέα) 5 και 6 συντέθηκαν με σκοπό να μελετηθεί η επίδραση της μεθυλοϋποκατάστασης στη διαμόρφωση της καρβοϋδροξαμικής ομάδας και, κατ’επέκταση, στην αντιτρυπανοσωμιακή δράση των σπειροκαρβοκυκλικών 2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικών οξέων.Η δομική τροποποίηση που οδήγησε στο σχεδιασμό και τη σύνθεση των ενώσεων 7-18, είχε ως σκοπό να μελετηθεί κατά πόσον επηρεάζεται η αντιτρυπανοσωμιακή δράση από την αντικατάσταση του σπειρανικώς ενωμένου καρβοκυκλικού δακτυλίου από ένα βενζολικό δακτύλιο (υποκατεστημένο ή μη) και έναν αλκυλοϋποκαταστάτη (CH3, (CH2)2CH3, (CH2)3CH3).Σε προηγούμενη εργασία μας είχαμε δείξει ότι η ακετοϋδροξαμική ομάδα είναι απαραίτητη για τη δράση των ενώσεων VIIIa-e, IX, Xa-d, XΙa και XIb. Ως εκ τούτου, είχαμε υποθέσει ότι οι ενώσεις αυτές δρούν με αναστολή ενός μεταλλοενζύμου μέσω δέσμευσης του μεταλλικού ιόντος στο ενεργό του κέντρο. Έτσι, προκειμένου να υποβοηθηθεί ο σχηματισμός συμπλόκου μεταξύ της καρβοϋδροξαμικής ομάδας και του μεταλλοϊόντος στην καταλυτική θέση του ενζύμου, διερευνήθηκε η αντικατάσταση του ακετοϋδροξαμικού υπολοίπου (CH2CONHOH) με υπόλοιπο μιας Ν-ακετυλογλυκινοϋδροξαμικής ομάδας (CH2CON(R)CH2CONHOH, R= H, CH3). Η εισαγωγή της συγκεκριμένης ομάδας θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω σταθεροποίηση του παραπάνω συμπλόκου μέσω επιπρόσθετων αλληλεπιδράσεων του ακεταμιδικού τμήματος (CH2CONR) με το βιολογικό στόχο σε γειτονικές θέσεις του ενεργού κέντρου του ενζύμου. Με βάση το σκεπτικό αυτό και με στόχο τη βελτίωση της δράσης σχεδιάστηκαν και συντέθηκαν οι ένωσεις 19-29.Τα καρβοξυλικά οξέα 43-45 (Σχήμα 4), 59, 60 (Σχήμα 5), 83-86 (Σχήμα 8), 107-110 (Σχήμα 9), 124 και 125 (Σχήμα 10), αποτελούν τις δομικές μονάδες για την παρασκευή των τελικών ενώσεων 1, 3-6, 7, 8, 10-13, 15-18 και συντίθενται σύμφωνα με μεθόδους που έχουν αναπτυχθεί προηγουμένως από την ερευνητική μας ομάδα και έχουν δημοσιευθεί. Έτσι, η σύζευξη των καρβοξυλικών οξέων αυτών με Ο-βενζυλοϋδροξυλαμίνη ή Ο-βενζυλο-Ν-μεθυλοϋδροξυλαμίνη παρουσία 1,1’-καρβονυλοδιιμιδαζολίου (CDI), οδηγεί στα Ο-βενζυλοκαρβοϋδροξαμικά παράγωγα 46, 48, 49, 61, 62, 87, 88, 90, 91, 111, 112, 114, 115, 126 και 127. Η υδρογονόλυση της βενζυλομάδας των τελευταίων περέχει τα ακετοϋδροξαμικά οξέα 1, 3-6, 7, 8, 10-13, 15-18. Εξάλλου, για τη σύνθεση των ακετοϋδροξαμικών 2, 9 και 14, οι αντίστοιχοι 4-μεθοξυβενζυλεστέρες 40, 80 και 104 κατεργάζονται με TFA σε CH2Cl2 και τα ενδιαμέσως σχηματιζόμενα καρβοξυλικά οξέα αμιδοποιούνται με τα Ο-(4-μεθυξυβενζυλο)υδροξυλαμίνη για να δώσουν τα αντίστοιχα Ο-(4-μεθοξυβενζυλο)καρβοϋδροξαμικά παράγωγα 47, 89 και 113. Η κατεργασία των ενώσεων 47, 89 και 113 με TFA παρουσία Et3SiH σε άνυδρο CH2Cl2 οδηγεί στα επιθυμητά ακετοϋδροξαμικά οξέα 2, 9 και 14, αντίστοιχα.Για τη σύνθεση των σπειροκαρβοκυκλικών Ν-[(2,6-δικετοπιπεραζιν-1-υλ)ακετυλο]γλυκινοϋδροξαμικών οξέων 19-29, τα καρβοξυλικά οξέα 43, 44, 59, 60, 128, 147 και 148 μετατρέπονται προς τους αντίστοιχους σπειροκαρβοκυκλικούς Ν-[(2,6-διοξοπιπεραζιν-1-υλ)ακετυλο]γλυκινικούς βενζυλεστέρες 129-134 (Σχήμα 11) και 149-153 (Σχήμα 12), υπό συνθήκες πεπτιδικής σύνθεσης. Συγκεκριμένα, οι γλυκινικοί βενζυλεστέρες 129-131 και 149-152 λαμβάνονται με αντίδραση των αντίστοιχων καρβοξυλικών οξέων με γλυκινικό βενζυλεστέρα (υπό μορφή τοζυλικού άλατος), παρουσία ΕDCI.HCl, HOBt, και DIEA σε άνυδρο CH2Cl2-άνυδρο DMF 3:5 v/v. Η παρασκευή των γλυκινικών βενζυλεστέρων 132-134 και 153 πραγματοποιήθηκε με σύζευξη των αντίστοιχων καρβοξυλικών οξέων με σαρκοσινικό βενζυλεστέρα (υπό μορφή υδροχλωρικού άλατος), παρουσία CDI και Εt3N σε άνυδρο THF. Στη συνέχεια, η καταλυτική υδρογόνωση των βενζυλεστέρων 129-134 και 149-153 οδηγεί στα αντίστοιχα Ν-υποκατεστημένα παράγωγα της γλυκίνης 135-140 και 154-158. Ακολούθως, η επίδραση στα τελευταία υδροχλωρικής Ο-βενζυλοϋδροξυλαμίνης παρουσία είτε ΕDCI.HCl, HOBt, και Εt3N ή DIEA είτε CDI και Εt3N οδηγεί στα Ο-βενζυλοκαρβοϋδροξαμικά παράγωγα 141-146 και 159-163. Τελικώς, με καταλυτική υδρογονόλυση της βενζυλομάδας στις ενώσεις 141-146 και 159-163 λαμβάνονται τα επιθυμητά γλυκινοϋδροξαμικά οξέα 19-29.Προκειμένου να ερμηνευτεί το γεγονός ότι τα μεθυλιωμένα επί του αζώτου της καρβοϋδροξαμικής ομάδας ακετοϋδροξαμικά οξέα 5 και 6 (δευτεροταγή υδροξαμικά οξέα) είναι βιολογικώς αδρανή (Πίνακας 2), σε σχέση με τα αντίστοιχα μη μεθυλιωμένα ανάλογά τους VIIIa και IX (Πίνακας 1), πραγματοποιήθηκε μελέτη Ε/Ζ διαμόρφωσης για τις προηγούμενες τέσσερις ενώσεις με φασματοσκοπία NMR σε συνδυασμό με θεωρητικούς υπολογισμούς. Τα πειράματα ΝΜR πραγματοποιήθηκαν σε θερμοκρασία δωματίου, χρησιμοποιώντας DMSO-d6 ως διαλύτη. Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής έδειξαν ότι τα πρωτοταγή υδροξαμικά οξέα VIIIa και IX προσλαμβάνουν κατά προτίμηση την Ε-διαμόρφωση (Ε/Ζ=75/25), ενώ στα αντίστοιχα δευτεροταγή Ν-μεθυλιωμένα ανάλογά τους 5 και 6, το Ε-διαμορφομερές είναι το μόνο παρόν στο διάλυμα.Τα αποτελέσματα της in vitro αντιτρυπανοσωμιακής δράσης των ενώσεων 1-6, 7-18 και 19-29 αποκαλύπτουν τα ακόλουθα:1.Τα σπειροκαρβοκυκλικά 2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικά οξέα 1-4 επιδεικνύουν ισχυρή δράση έναντι του Αφρικανικού Τρυπανοσώματος (Τ. brucei), είτε υπό τη μορφή βάσης, είτε υπό τη μορφή του υδροχλωρικού άλατος, με τιμές IC50 σε ικανοποιητικά έως αρκετά ικανοποιητικά νανομοριακά επίπεδα (ΙC50= 32-283 nM, υπό τη μορφή βάσης και ΙC50= 31-253 nM, υπό τη μορφή του υδροχλωρικού άλατος).2.Οι ενώσεις 5 και 6 (δευτεροταγή υδροξαμικά οξέα) απεδείχθησαν ότι είναι ουσιαστικά αδρανείς έναντι του Τ. brucei, τόσο υπό τη μορφή βάσης, όσο και υπό τη μορφή του υδροχλωρικού άλατος. Μάλιστα, για τις ενώσεις αυτές παρατηρήθηκε μία δραματική ελάττωση της δράσης σε σύγκριση με τα μη μεθυλιωμένα ανάλογά τους VIIIa και IX (~2000 φορές). Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί στην απουσία του αντίστοιχου Ζ-διαμορφομερούς στη θέση σύνδεσης του μεταλλοενζύμου.3.Η αντικατάσταση του σπειροκαρβοκυκλικού δακτυλίου (αδαμαντανικού, κυκλοοκτανικού και κυκλοεπτανικού) στις ενώσεις VIIIa, Xa και XΙa (Πίνακας 1) από ένα βενζολικό πυρήνα (υποκατατεστημένο ή μη) και έναν αλκυλοϋποκαταστάτη (μεθύλιο, n-προπύλιο ή n-βουτύλιο), που οδηγεί στις ενώσεις 7-11, προκαλεί γενικά ελάττωση της αντιτρυπανοσωμιακής δράσης (IC50 = 1,72-19,1 μΜ, υπό τη μορφή βάσης και IC50 = 1,85-12,9 μΜ, υπό τη μορφή υδροχλωρικού άλατος). Ωστόσο, για ορισμένες από τις ενώσεις αυτές η αντιτρυπανοσωμιακή δράση μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική (IC50= 1,72-7,25 μΜ).4.Η εισαγωγή αλκυλίου (μεθυλίου, n-προπυλίου ή n-βουτυλίου) στο βασικό άζωτο του δικετοπιπεραζινικού δακτυλίου των ενώσεων 7-11, που οδηγεί στα Ν-αλκυλοπαράγωγα 12-18, επιφέρει σημαντική βελτίωση της δράσης (ΙC50= 0,47 – 8,16 μΜ). Μάλιστα, τα παράγωγα 12 και 14-18 εμφανίζουν δράση σε χαμηλά μικρομοριακά έως υπομικρομοριακά επίπεδα (ΙC50= 0,47 – 2,97 μΜ).5.Η εισαγωγή Ν-ακετυλογλυκινοϋδροξαμικού υπολοίπου (CH2CON(R)CH2CONHOH, R=H, CH3) στο ιμιδικό άζωτο των σπειροκαρβοκυκλικών 2,6-δικετοπιπεραζινικών σκελετικών δομών (scaffolds) οδηγεί γενικώς σε Ν-υποκατεστημένα γλυκινοϋδροξαμικά οξέα (βλ. Πίνακα 4) με σαφώς ελαττωμένη αντιτρυπανοσωμιακή δράση σε σχέση με τα ανάλογά τους που φέρουν ακετοϋδροξαμικό υπόλοιπο (CH2CONHOH) στην ίδια θέση. Εντούτοις, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο συνδυασμός (S)-ισοβουτυλοϋποκατάστασης ή (S)-βενζυλοϋποκατάστασης στον μεθυλενικό άνθρακα μεταξύ του αμινικού αζώτου και του καρβονυλίου του 2,6-δικετοπιπεραζινικού δακτυλίου της μητρικής αδαμαντανικής ένωσης 19 (ΙC50= 24,8 μΜ) και της εισαγωγής μεθυλίου στο γλυκινικό άζωτο της πλευρικής αλυσίδας βελτιώνει εντυπωσιακά τη δράση. Τα παράγωγα 23 (IC50= 34 nΜ) και 24 (IC50= 53 nΜ), που προκύπτουν είναι δραστικά κατά του Αφρικανικού Τρυπανοσώματος σε ικανοποιητικά νανομοριακά επίπεδα. Ιδιαίτερα είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το παράγωγο 23 που βασίζεται στην σπειροαδαμαντανική (S)-ισοβουτυλο-2,6-δικετοπιπεραζινική σκελετική δομή βρέθηκε δραστικότερο από το αντίστοιχο ακετοϋδροξαμικό παράγωγο 1 (IC50= 283 nM, βλ. Πίνακα 2) κατά 8,3 φορές.6. Η κυτταροτοξικότητα των δραστικών σπειροκαρβοκυκλικών 2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικών οξέων 1-4 (Πίνακας 2) και των περισσότερο δραστικών από τα 3-αλκυλο-3-αρυλο-2,6-δικετοπιπεραζινο-1-ακετοϋδροξαμικά οξέα 7-18 (Πίνακας 3) για τα κύτταρα θηλαστικών (L6-κύτταρα αρουραίου) βρέθηκε ότι είναι χαμηλή έως αμελητέα (SI=110-2830). Στην περίπτωση των Ν-υποκατεστημένων γλυκινοϋδροξαμικών οξέων 19-29, η κυτταροτοξικότητα των δραστικών ενώσεων για τα κύτταρα θηλαστικών διαπιστώθηκε ότι είναι μέτρια έως χαμηλή (SI=16-940).