H.D.’s poetics and euripidean drama

Abstract

This doctoral thesis seeks to unravel the breadth and depth of H.D.’s lifelong engagement with the plays of the Athenian dramatist Euripides. Though he is by no means the only classical Greek author H.D. studies and translates during her career, I argue that his dramatic oeuvre becomes an essential, multivalent source that helps her construct her own poetic platform. The classical Modernist tendency to return to the past and translate from the wide-ranging repertory of the classics, becomes a systematic and continuous practice for H.D. Through her translations of Euripides’ plays that cover the time span of 1915-1956, she produces highly experimental renderings of choral odes, fragments, and entire plays written by the Attic playwright. Simultaneously, she extends his plays beyond the given generic realms of lyric, drama, and epic, while functioning in similar ways the Greek Classical poets themselves worked within their own tradition. Thus, Euripides’ avant-gardism engenders and nurtures her own transgressive poetics. Working progressively with lyric poetry, the first period of H.D.’s involvement with Euripides evolves from a series of experimental choral and dramatic translations into asystematic quest into several territories of ancient Greek literature and mythology. As hertranslations acquire the freedom to become creative renderings borrowing from several mythological realms such as the cycle of the Trojan War to Hippolytus and Ion, territories onlove, identity and autochthony, H.D. is challenged by the Iliadic epic and Helen, allegedly the Causa Belli and victim of the Trojan War. In this thesis, I demonstrate how H.D. exploits systematically Euripides’ radical interpretations of myth, poetic tropes such as image, voice, the polyphonic choral voice, and intertextuality. Key texts for my exploration are her partial translations of Iphigeneia in Aulis, Hippolytus, Hecuba, Electra-Orestes, and The Bacchae, including her versions of Hippolytus, Ion, and Helen. Using as interpretive tools a variety of classical scholarship and H.D. studies, I show how H.D. constructs her own avant-garde, crossgeneric texts such as the choral poem, prose-choros, the critical essay, and the prose captions / interludes and how she uses them in her long poems Hippolytus Temporizes, Euripides’ Ion and Helen in Egypt. These new hybrid texts simulta neously embody and expand the Euripidean drama while furthering her own poetics.

Στη διδακτορική μου διατριβή εξετάζω την ισόβια σχέση της H.D. με τον τραγικό ποιητή Ευριπίδη και την συμβολή του στην μορφοποίηση και εξέλιξη της ποιητικής της. Ο πολυσχιδής διάλογός της με τον Ευριπίδη εκτυλίσσεται αρχικά στον στίβο της δημιουργικής μετάφρασης, ενός χώρου δηλαδή, o οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στην συνεχή ανανέωση και πορεία της ποιητικής της εν γένει. Η σχέση της με τον Ευριπίδη διαρκεί πάνω από σαράντα χρόνια και συνεισφέρει σημαντικά στην πρόσληψη των Κλασικών έργων, έναν από τους απαραίτητους πολιτισμικούς και καλλιτεχνικούς στόχους των Μοντερνιστών του πρώιμου εικοστού αιώνα. Η εργασία μου αποδεικνύει πως το ενδιαφέρον της H.D. για τα έργα του Ευριπίδη εκτείνεται πολύ πέρα από μια επιφανειακή περιέργεια για την κειμενική, αισθητική ή θεματολογική τους αξία. Μέσα από την έρευνα των μεταφράσεών της πάνω στο έργο του Έλληνα δραματουργού δείχνω πως η H.D. υφαίνει ένα πολύπλευρο υπόδειγμα (pattern) πάνω στο οποίο συγκροτείται ένα διακριτό σχήμα.Μέσα από την μελέτη μου στα έργα του Ευριπίδη έφτασα στα εξής συμπεράσματα:o Η Η.D. επιλέγει την τραγωδία ως είδος για τις μεταφράσεις της κάνοντας χρήση της ειδολογικής ευελιξίας του δράματος.o Το δράμα έχει άμεση σύνδεση με την λυρική ποίηση και το έπος. Το δράμα επίσης γεφυρώνει τα λογοτεχνικά είδη μεταξύ τους και υποστηρίζει ειδολογικά υβρίδια όπως το Παλίμψηστο, την Παλινωδία και τα νεωτεριστικά σχήματα της H.D. όπως το πεζό-χορικό, την χορική ακολουθία, το πεζό κεφαλίδα (prose caption) ως εισαγωγικό σχόλιο, ανάλυση, και κριτική σε ποιητικό έργο (Ίων).o Από το δράμα του Ευριπίδη επίσης εξετάζει τις παραλλαγές των μύθων (για παράδειγμα οι Ατρείδαι, ο Τρωΐκός πόλεμος), τις θεότητες και την πρόσληψή τους αποπρογενέστερα κείμενα H Η.D. αφομοιώνει τις τραγωδίες του Ευριπίδη σε μεγάλο μέρος του ποιητικού της έργου και το πολύπλοκο αυτό εγχείρημα της επιτρέπει να προχωρήσει την ποιητική της πέρα από τον Ευριπίδη επεκτείνοντας ταυτόχρονα το δραματικό του έργο.o Ο Έλληνας δραματουργός της δίνει τα στοιχεία μέσα από το μύθο, την διακειμενικότητα, την ρητορική, τα χορικά και την σχέση τους με άλλα συγγενή είδη ποίησης. Το έργο του παρεισφρύει σε κάθε είδος με το οποίο πειραματίστηκε η H.D., αναγεννά και ανανεώνει τις πηγές της, και της δίνει το υλικό για να σχηματίσει την δική της –μεταφρασμένη- Ελληνικότητα.