Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Abstract

Η ΜΕΛΕΤΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΣΤΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΩΣΤΟΣΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΥΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΧΙ ΚΑΘΕΑΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ, ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΙΞΑΜΕ - ΟΣΟ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟ - ΠΩΣΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΕΙΤΕ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΙΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΕΝΟΣ ΡΗΤΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ Η ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ.

ARISTOTLE'S AIM ON THE STUDY OF DIALECTICAL AND RHETORICAL PARALOGISM WAS TO LIMIT THE USE OF METHODS OF INFERENCE THAT LEAD BY A PLAUSIBLE WAY TO CONCLUSIONS, PROBABLY VALID ONES, BUT IN ANY CASE WITH NO SOUNDNESS. ONLY THE POETS HAVE THE RIGHT TO USE FALLACIES AND SUCH A MODEL IS HOMER. WE HAVE DISCUSSED PLATO'S AND ARISTOTLE'S ATTITUDE TOWARDS THE CONCEPT OF PARALOGISM IN THE 4TH B.C. CENTURY. OUR AIM WAS TO EXHIBIT ARISTOTLE'S PROGRESS ON DIALECTIC, RHETORICAND POETIC THEORY RELATED TO THE THEORY OF PARALOGISM.