Essays on great depressions episodes

Abstract

This thesis is an application for the Greek economy (1979-2001) of the neoclassical great depressions methodology developed by Cole and Ohanian (1999) and Kehoe and Prescott (2002, 2007). According to Kehoe and Prescott (2002, 2007) a period is characterized as a great depression if there is a large, rapid and sustained negative deviation of real per capita GDP from trend (2%). The Greek economy during the period 1979-2001 strictly meets these criteria. The methodology we use, i.e., the neoclassical great depressions methodology, is based on two pillars: First, by employing a standard neoclassical production function we perform a growth accounting exercise. There, we decompose real per capita GDP growth rate into three factors. These are the capital factor (capital deepening), the labour factor (labour hours per capita) and the total factor productivity (TFP) factor. Then, we use dynamic general equilibrium models, calibrated to the Greek economy, to identify and quantify the sources (e.g. TFP, tax rates, public consumption, public investment, quality of institutions) of the variations in the factors of production observed in the growth accounting exercise. Our main findings are as follows: First, changes in TFP are crucial in accounting for the Greek great depression. The neoclassical growth model predicts a big decline in economic activity during the 1980s and until the mid-1990s and a strong recovery for the period 1995-2001. This is exactly what happened in Greece. In terms of timing, both with respect to peaks - troughs, as well as the paths as a whole, for most key macroeconomic variables, our model economy moves synchronously with the data. Second, the presence of distortionary taxation and public spending improves the performance of our model compared to the case of a standard neoclassical setting. Furthermore, the introduction into our model of public investment and public capital along with constant relative risk aversion (CRRA) preferences leads to a further improvement in our model’s ability to match the data. Third, a model with rent seeking activities can account for the drop in TFP during the period 1979-1995.

Σκοπός της παρούσης διατριβής είναι η διερεύνηση της μακροοικονομικής επίδοσης της ελληνικής οικονομίας υπό το πρίσμα της νεοκλασικής θεωρίας οικονομικής μεγέθυνσης. Εστιάζουμε στην περίοδο 1979-2001. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών η ελληνική οικονομία βίωσε έναν μεγάλο οικονομικό κύκλο. Την περίοδο 1979-1995 η μέση ετήσια ποσοστιαία μεταβολή του κατά κεφαλήν πραγματικού ΑΕΠ ήταν -0,07%. Το αντίστοιχο μέγεθος την περίοδο 1995-2001 διαμορφώθηκε στο 3,13%. Σύμφωνα με τους Cole & Ohanian (1999) και Kehoe & Prescott (2002, 2007) η περίοδος 1979-2001 δύναται να χαρακτηριστεί – βάσει τριών ποσοτικών κριτηρίων - ως «Μεγάλη Οικονομική Ύφεση». Οι προαναφερθέντες συγγραφείς μετράνε την αθροιστική επίδοση μιας οικονομίας σε σύγκριση με έναν ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης της τάξης του 2%. Το τελευταίο μέγεθος προκύπτει από τον μέσο ετήσιο ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης των ΗΠΑ (βιομηχανικός ηγέτης) κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιούμε, δηλαδή η νεοκλασική μεθοδολογία μεγάλων υφέσεων, βασίζεται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος, είναι η πραγματοποίηση ασκήσεων εθνικολογιστικής μεγέθυνσης και ο δεύτερος, είναι η προσομοίωση δυναμικών υποδειγμάτων γενικής ισορροπίας. Βάσει των ασκήσεων εθνικολογιστικής μεγέθυνσης κατανέμουμε τον ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης σε τρεις βασικές συνιστώσες. Αυτές είναι, η συνιστώσα της συνολικής παραγωγικότητας των συντελεστών της παραγωγής (TFP), η συνιστώσα του κεφαλαίου και η συνιστώσα της εργασίας. Στη συνέχεια, πραγματοποιώντας προσομοιώσεις δυναμικών υποδειγμάτων γενικής ισορροπίας (η διαμέτρηση των παραμέτρων έχει γίνει με βάση τη μακροχρόνια επίδοση της ελληνικής οικονομίας) διερευνούμε τους πιθανούς παράγοντες που μπορούν να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα των ασκήσεων εθνικολογιστικής μεγέθυνσης. Εξετάζουμε και ποσοτικοποιούμε την επίδραση εξωγενών πραγματικών διαταραχών όπως η παραγωγικότητα (πρώτο κεφάλαιο), η δημόσια κατανάλωση και επένδυση (δεύτερο κεφάλαιο), οι φορολογικοί συντελεστές (δεύτερο κεφάλαιο) και η ποιότητα των θεσμών (τρίτο κεφάλαιο). Τα κεντρικά συμπεράσματα του πονήματός μας έχουν ως εξής: Πρώτον, το νεοκλασικό υπόδειγμα οικονομικής μεγέθυνσης ερμηνεύει σε ικανοποιητικό βαθμό την πορεία βασικών μακροοικονομικών μεταβλητών της ελληνικής οικονομίας για την περίοδο 1979-2001. Συνεπώς, αν θέλουμε να διερευνήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος τη μακροοικονομική επίδοση της ελληνικής οικονομίας (1979-2001) θα πρέπει να αναζητήσουμε πιθανούς παράγοντες που να ερμηνεύουν τη συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών της παραγωγής. Δεύτερον, η εισαγωγή κυβέρνησης – υπό τη μορφή δημοσίων δαπανών και φόρων - στο νεοκλασικό υπόδειγμα οικονομικής μεγέθυνσης οδηγεί σε βελτίωση της ερμηνευτικής ικανότητας του υποδείγματος. Τρίτον, η σημαντική πτώση της συνολικής παραγωγικότητας των συντελεστών της παραγωγής (1979-1995) δύναται να ερμηνευτεί από θεσμικούς παράγοντες.