Ιστορία της γραμματικής της αρχαίας εβραϊκής γλώσσας και η σύγκριση της γραμματικής του Qimhi με τη γραμματική του Gesenius

Abstract

This thesis comprises of two major parts: the first part examines the history of ancient Hebrew language from 10th century AD onwards, and the second presents a comparison between Qimhi’s grammar (13th century AD) and Gesenius’s grammar (19th century AD).The first treatises for the ancient Hebrew grammars did not include all grammatical phenomena. For this reason a plethora of work has been provided for the study of the Hebrew language presented in Old Testament that led to the final form of the grammar of today.A comparison between the grammar of Qimhi «Mikhlol», with the grammar of Gesenius << Gesenius Hebrew Grammar>> has been performed. The first grammar was composed addressing for Hebrews or those who knew the Hebrew language. This can be derived from the fact that is written in Hebrew and because it does not comply with the form of the contemporary grammars. On the contrary, Gesenius’s grammar seems to be written for readers that do not possess knowledge of the Hebrew language.However, it should be acknowledged that both grammars are scientific works of high quality: Qimhi’s one was the last grammar of the first period, and Gesenius’s one is one of the most complete and improved grammars of our times, and it has been edited several times.From the comparison of the scientific works of the two grammatologists it is derived that the research in grammar’s phenomenology has not seen great progress in the time frame of the 7 centuries that mediates among the writing of the two essays. Qimhi is delivering summative material, whereas Gesenius systemises and expands it, taking into account the educative needs, and also the derivations of his predecessors. Therefore, the substantial contribution of the German philologist lies in the use of the historical and comparative linguistics, and in his attempt for a first investigation of the morphological rules that underlie in total the Semitic languages. From a phenomenology point of view, it is believed that the two works have a lot of common points, a fact that indicates Qimhi’s substantial confluence, and also the dependence of the contemporary research from the grammatologist.

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελείται από δύο μέρη, το πρώτο μέρος ασχολείται με την ιστορία της γραμματικής της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας από τον 10ο μ.Χ. αι. και το δεύτερο παρουσιάζει την σύγκριση μεταξύ της γραμματικής του Qimhi (13ος αιώνας μ.Χ.) και της γραμματικής του Gesenius (19ος αιώνας). Οι πρώτες πραγματείες για τη γραμματική της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας, δεν περιείχαν όλα τα γραμματικά φαινόμενα. Για αυτό, η μελέτη της Εβραϊκής γλώσσας της Παλαιάς Διαθήκης γνώρισε αρκετές προσθήκες και συνεισφορές, ώστε σήμερα να έχουμε στη διάθεσή μας μία ολοκληρωμένη γραμματική.Συγκρίνεται η γραμματική του Qimhi «Mikhlol» με τη γραμματική του Gesenius «Gesenius Hebrew grammar». Η πρώτη γραμματική γράφτηκε για Εβραίους ή απευθυνόταν σε ανθρώπους που γνώριζαν την Εβραϊκή γλώσσα γιατί είναι γραμμένη στην Εβραϊκή γλώσσα και δεν ακολουθεί τη μορφή των σύγχρονων γραμματικών. Αντίθετα η γραμματική του Gesenius φαίνεται να έχει γραφτεί για αναγνώστες που δεν είναι γνώστες της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας.Βέβαια πρέπει να αναγνωριστεί πως και οι δύο γραμματικές είναι έργα πολύ υψηλού επιπέδου• του Qimhi, διότι ήταν η τελευταία γραμματική της πρώτης περιόδου, και του Gesenius γιατί μέχρι και σήμερα αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο βελτιωμένες γραμματικές της εποχής της αφού γνώρισε αρκετές εκδόσεις.Από την σύγκριση των έργων των δύο γραμματολόγων γίνεται αντιληπτό ότι η έρευνα για τη γραμματική φαινομενολογία δεν γνώρισε ιδιαίτερες προόδους στους επτά αιώνες που μεσολαβούν μεταξύ της συγγραφής των δύο πονημάτων. Ο Qimhi παραδίδει συνοπτικό υλικό, ενώ ο Gesenius το συστηματοποιεί και το επεκτείνει, έχοντας κατά νου τόσο τις διδακτικές ανάγκες, αλλά και σεβόμενος τα πορίσματα των προκατόχων του. Η ουσιαστική συνεισφορά, λοιπόν, του Gesenius έγκειται στη χρήση της ιστορικοσυγκριτικής γλωσσολογίας και στην απόπειρά του για μία πρώτη διερεύνηση των μορφολογικών κανόνων που διέπουν εν συνόλω τις σημιτικές γλώσσες. Σε επίπεδο φαινομενολογίας, φρονούμε, έγινε αντιληπτό ότι τα δύο έργα έχουν αρκετά κοινά σημεία, κάτι που καταδεικνύει την ουσιαστική προσφορά του Qimhi, αλλά και την εξάρτηση της σύγχρονης έρευνας από τον Qimhi.