Seeing as knowing: Newton's opticks and the perception of the female educator in Charlotte Bronte's novels

Abstract

The aim of this thesis is to explore aspects of Newton’s influence on Charlotte Brontë’s four novels and the way this influence informs issues of epistemology, narratology and feminism as well as provides a model of reading her novels. Newton’s optical theories can be detected in Brontë’s work in a number of instances: first, in the handling of light and colours in her poetry and prose; second, in the construction of her narratives which are like prisms and spectrums full of converging and diverging voices and perspectives; and third, in the representation of the mind both as a prism and as a camera obscura. The representation of the mind as a prism and as a camera obscura is part of Brontë’s experimentation with the concept of female epistemological agency. In her novels, the female educator emerges as an exemplary image of female epistemological agent, who, thanks to her profession, is drawn away from a marginal position, experiments with different viewing positions and establishes a dialogic relation with her social environment. As a result, the female educator constructs an epistemological discourse which prioritizes the female mind and mental qualities, foregrounds alternative and feminine ways of knowing, like intuition, and helps the female subject express herself in narrative spectrums full of both realistic accounts and narratives of fantasy. This way, Newtonian discourses of reason and objectivity are endorsed by Brontë but at the same time they are undermined by discourses of subjective vision and fantasy. The perception and the epistemic viewpoint of the female educator are tested against the epistemic viewpoints of other women in the novels. In the end, the female educator is foregrounded as an empowered “heterogeneous” woman, whose mental power and originality of thought make her unique, as she progresses from ignorance to knowledge and from obscurity and darkness to light, constructing ‘a knowledge of her own.’

Σκοπός της παρούσας Διδακτορικής Διατριβής είναι η μελέτη των εκφάνσεων της επίδρασης του Νεύτωνα στα τέσσερα μυθιστορήματα της Σάρλοτ Μπροντέ και του τρόπου που αυτή η επίδραση διαμορφώνει θέματα επιστημολογίας, αφηγηματολογίας και φεμινισμού καθώς επίσης και παρέχει ένα μοντέλο ανάγνωσης των μυθιστορημάτων της. Οι οπτικές θεωρίες του Νεύτωνα μπορούν να ανιχνευθούν στα έργα της Μπροντέ σε αρκετές περιπτώσεις: καταρχήν, στον χειρισμό του φωτός και των χρωμάτων στην ποίηση και στον πεζό λόγο της. Δεύτερον, στη διαμόρφωση των αφηγήσεών της που μοιάζουν με πρίσματα και φάσματα γεμάτα από συγκλίνουσες και αποκλίνουσες φωνές, αντιλήψεις και οπτικές γωνίες. Τρίτον, στην αναπαράσταση του μυαλού των ηρώων και των ηρωίδων της, το οποίο αναπαρίσταται ως πρίσμα αλλά και ως σκοτεινός θάλαμος. Η αναπαράσταση του μυαλού με τη μορφή του πρίσματος αλλά και του σκοτεινού θαλάμου συνιστά μέρος του πειραματισμού της Μπροντέ με την έννοια της γυναίκας ως επιστημολογικώς δρώντος υποκειμένου. Στα μυθιστορήματά της Μπροντέ, η γυναίκα εκπαιδευτικός αναδεικνύεται ως μία υποδειγματική εκδοχή επιστημολογικού υποκειμένου, η οποία χάρη στο επάγγελμά της, εγκαταλείπει μια περιθωριακή θέση, πειραματίζεται με διαφορετικές οπτικές γωνίες προσέγγισης της γνώσης και καθιερώνει μια διαλογική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον της. Ως αποτέλεσμα, η γυναίκα εκπαιδευτικός διαμορφώνει έναν επιστημολογικό λόγο ο οποίος δίνει προτεραιότητα στο γυναικείο μυαλό και στις γυναικείες πνευματικές ικανότητες, φέρνει στο προσκήνιο εναλλακτικούς, γυναικείους τρόπους προσέγγισης της γνώσης, όπως είναι το ένστικτο, και βοηθά το γυναικείο υποκείμενο να εκφράσει τον εαυτό της μέσα από αφηγηματικά φάσματα που βρίθουν από ρεαλισμό αλλά και φαντασία. Με αυτό τον τρόπο, η Μπροντέ ενστερνίζεται ένα ‘Νευτώνειο’ λόγο λογικής και αντικειμενικότητας και την ίδια στιγμή τον ανατρέπει μέσα από διηγήσεις υποκειμενικότητας και φαντασίας. Η αντίληψη και η επιστημική οπτική γωνία της γυναίκας εκπαιδευτικού αναμετράται με τις επιστημικές οπτικές γωνίες άλλων γυναικών των μυθιστορημάτων της Μπροντέ. Στο τέλος, η γυναίκα εκπαιδευτικός αναδεικνύεται ως μια ενισχυμένη ‘ετερογενής’ γυναίκα, της οποίας η πνευματική δύναμη και η αυθεντικότητα της σκέψης της την καθιστούν μοναδική, καθώς προχωρά από την άγνοια στη γνώση και από την αφάνεια και το σκοτάδι στο φως, κατασκευάζοντας ‘μία δική της γνώση’.