Μελέτη της οξειδωτικής καταπόνησης ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια

Abstract

The aim of our study was to indicate the quantitative differences of oxidative burden between a patient with stage I COPD and a patient with stage I COPD and DM II. As biomarkers of oxidative stress we used serum malonic dialdehyde (serum MDA) and serum carbonylated proteins (serum CP), registering lipid peroxidation and protein carbonylation. 158 people were studied. 32 didn’t suffer from any disease, 34 suffered from stage I COPD and 92 suffered from stage I COPD and DM II. The patients with diabetes mellitus were separated at first in three groups, according to the level of their HbA1c. The first group (30 patients) included diabetics with HbA1c lesser than 7%, the second group (31 patients) diabetics with HbA1c between 7% and 8% and the third group (31 patients) the diabetic patients with HbA1c higher than 8%. After registering the levels of s-MDA and s-CP of all the patients who were studied, we analyzed the results via the statistical method SPSS. This analysis demonstrated statistically significant differences at the levels of both oxidative stress biomarkers between patients with COPD and DM II (the highest levels of s-MDA and s-CP), patients with just COPD (lower levels than the previous group but higher than those without disease) and people with no disease (the lowest levels of s-MDA and s-CP of our study). As far as the 92 diabetic patients are concerned, we saw that those who had HbA1c>8% showed statistically significant increase of s-MDA and s-CP levels in comparison with the diabetics who had HbA1c between 7% and 8% and the diabetics who had HbA1c<7%. On the other hand, patients with HbA1c between 7% and 8% patients with HbA1c<7% didn’t appear with statistically significant differences neither at the levels of s-MDA nor at the levels of s-CP. Thus, all the diabetic patients with HbA1c<8%, were included in one group (61 patients) and a comparison was held concerning the levels of s-MDA and s-CP between this new group and the one with HbA1c>8%. The statistical analysis revealed statistically significant increase at the levels of both oxidative stress biomarkers in the group of HbA1c>8%. Final conclusions: a) A patient with stage I COPD and DM II suffers from more intense oxidative stress in comparison with a stage I COPD patient,. b) The HbA1c level which is considered as the margin of more intense oxidative stress at patients with stage I COPD and DM II is 8%, as indicated from the levels of serum MDA and the levels of serum CP. c) The intensity of oxidative alteration of proteins and lipids is increased simultaneously in both these two cell components as the oxidative burden increases. This conclusion derives from the fact that irrespective of the existing disease (just COPD or COPD and DM II), s-MDA and s-CP levels increase simultaneously according to the co-existence of COPD and DM II in comparison with just COPD, and the rising of HbA1c levels, presenting intensely positive correlation between them.

Σκοπός της μελέτης ήταν να καταδείξουμε τις ποσοτικές διαφορές του οξειδωτικού φορτίου ασθενούς με ΧΑΠ σταδίου Ι και ασθενούς με ΧΑΠ σταδίου Ι και ΣΔ ΙΙ. Ως βιοδείκτες χρησιμοποιήσαμε τη μαλονική διαλδεΰδη (MDA) και τις καρβονυλιωμένες πρωτεΐνες ορού (CP), καταγράφοντας τη λιπιδιακή υπεροξείδωση και την πρωτεϊνική καρβονυλίωση. Μελετήθηκαν 158 άνθρωποι. Οι 32 δεν έπασχαν από νόσο, οι 34 έπασχαν από ΧΑΠ σταδίου Ι και οι 92 έπασχαν από ΧΑΠ σταδίου Ι και ΣΔ ΙΙ. Οι ασθενείς με ΣΔ της μελέτης χωρίστηκαν αρχικά σε τρεις υποομάδες, ανάλογα με την τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης τους (HbA1c). Στην πρώτη υποομάδα (30 ασθενείς) ανήκαν οι ασθενείς με διαβήτη και HbA1c κάτω από 7%, στη δεύτερη υποομάδα (31 ασθενείς) οι ασθενείς με διαβήτη και HbA1c μεταξύ 7% και 8% και στην τρίτη υποομάδα (31 ασθενείς) οι ασθενείς με διαβήτη και HbA1c πάνω από 8%. Αφού καταγράφηκαν οι τιμές των s-MDA και s-CP όλων των ανθρώπων που μελετήθηκαν, έγινε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων με τη μέθοδο SPSS. Η ανάλυση αυτή κατέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές των τιμών και των δύο βιοδεικτών οξειδωτικής καταπόνησης ανάμεσα στους ασθενείς με ΧΑΠ και ΣΔ ΙΙ (οι υψηλότερες τιμές s-MDA και s-CP), στους ασθενείς με ΧΑΠ (μικρότερες τιμές απ’ την προηγούμενη ομάδα αλλά μεγαλύτερες απ’ τα άτομα χωρίς νόσο) και στα άτομα χωρίς νόσο (οι χαμηλότερες τιμές s-MDA και s-CP της μελέτης). Σ’ ότι αφορά τους 92 ασθενείς με διαβήτη που μελετήθηκαν, διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν HbA1c>8%, εμφάνιζαν στατιστικά σημαντική αύξηση των τιμών των s-MDA και s-CP σε σχέση με τους ασθενείς με διαβήτη που είχαν HbA1c μεταξύ 7% και 8% και με τους ασθενείς με διαβήτη που είχαν HbA1c<7%. Αντίθετα, οι ασθενείς με HbA1c μεταξύ 7% και 8% και οι ασθενείς με HbA1c<7%, δεν εμφάνιζαν στατιστικά σημαντική διαφορά στις τιμές της s-MDA και των s-CP. Έτσι, όσοι είχαν HbA1c<8%, συμπεριλήφθηκαν σε μια ομάδα (61 ασθενείς) και έγινε σύγκριση των τιμών της s-MDA και των s-CP της ομάδας αυτής με τις αντίστοιχες τιμές της ομάδας ασθενών με διαβήτη που είχαν HbA1c>8%. Η στατιστική ανάλυση έδειξε στατιστικά σημαντική αύξηση των τιμών και των δύο βιοδεικτών οξειδωτικής καταπόνησης στην ομάδα της HbA1c>8%. Τελικά συμπεράσματα: α) Ένας ασθενής με ΧΑΠ σταδίου Ι και ΣΔ τύπου ΙΙ εμφανίζει εντονότερη οξειδωτική καταπόνηση συγκριτικά με έναν ασθενή με ΧΑΠ σταδίου Ι. β) Η τιμή της HbA1c που θεωρείται ως όριο εντονότερης οξειδωτικής καταπόνησης σε ασθενείς με ΣΔ τύπου ΙΙ και συνυπάρχουσα ΧΑΠ σταδίου Ι είναι το 8%, όπως καταδεικνύεται από την καταγραφή δύο βιοδεικτών οξειδωτικής καταπόνησης: μαλονική διαλδεΰδη και καρβονυλιωμένες πρωτεΐνες ορού. γ) Η ένταση της πρόκλησης οξειδωτικής διαταραχής στις πρωτεΐνες και στα λιπίδια του οργανισμού, αυξάνεται συγχρόνως και στα δύο αυτά δομικά συστατικά του κυττάρου, αυξανόμενου του οξειδωτικού φορτίου. Αυτό προκύπτει απ’ το ότι ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της νόσου που υπάρχει (μόνο ΧΑΠ ή ΧΑΠ και ΣΔ ΙΙ), οι τιμές της s-MDA και των s-CP αυξάνονται ταυτόχρονα αναλογικά με την συνύπαρξη ΧΑΠ και ΣΔ ΙΙ, σε σύγκριση με την ύπαρξη μόνο ΧΑΠ, και με την επιδείνωση των τιμών της ΗbA1c, παρουσιάζοντας έντονα θετική συσχέτιση μεταξύ τους.