Θεωτητικό υπόβαθρο στο έργο "Πνευματικά" του Ήρωνα του Αλεξανδρινού

Abstract

Heron’s (1st century A.D.) Pneumatics is the product of a long tradition. In the introduction to the work the theoretical background which explains the functioning of the devices which are analysed later in the work is presented. At the same time it is endorsed experimentally by some of them. The structure of the work follows that of the integrated mathematical language of classical antiquity but appropriately adapted to the task at hand. The subjects which are highlighted are the following: The completion of the proposition of communicating vessels with the rigorous proof of the inverse of Archimedes proposition for the sphericity of the surface of liquids in rest the experimental demonstration of the corporeity of air, a procedure that harmonises the experiment with a pre-existing theory the experimental demonstration of the elasticity of air, which until Aristotle had been considered to be incompressible as well as the existence of the macroscopic vacuum a position which is supported by three different experimental devices, the evolution of exhalation theory (wind creation) adding to fire the property of being able to create a vacuum, the experimental verification (by means of device I 23) of the position (dating from the 5th century B.C.) that liquids alternate in the same space in equal volumes. Through these issues and the examination of the devices that support them, we draw attention to the conscious unification of theory and practice while we also bring to light a rather neglected area, that of experimental devices.

Τα Πνευματικά του Ήρωνα (1ος αιώνας μ.Χ.) προϊόν μακράς παράδοσης. Στην εισαγωγή του έργου εκτίθεται το θεωρητικό υπόβαθρο που υποστηρίζει τη λειτουργία των διατάξεων που παρουσιάζονται στη συνέχεια άλλα και υποστηρίζεται πειραματικά από ορισμένες. Η δομή του έργου ακολουθεί τη δομή του ολοκληρωμένου μαθηματικού λογού της κλασικής αρχαιότητας προσαρμοσμένο κατάλληλα. Θέματα που αναδεικνύουμε είναι: Η ολοκλήρωση της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων με την αυστηρή απόδειξη του αντίστροφου της πρότασης του Αρχιμήδη για τη σφαιρικότητα της επιφάνειας του ηρεμούντος υγρού. Η πειραματική απόδειξη της υλικότητας του αέρα Διαδικασία που εναρμονίζει το πείραμα με προϋπάρχουσα θεωρία. Η πειραματική απόδειξη της ελαστικότητας του αέρα ο οποίος μέχρι και τον Αριστοτέλη θεωρείται ασυμπίεστος καθώς και της ύπαρξης κενού σε μακροσκοπική κλίμακα. Θέση που υποστηρίζεται πειραματικά από τρεις διαφορετικές διατάξεις. Η εξέλιξη της θεωρίας της αναθυμίασης (δημιουργία των ανέμων), προσθέτοντας στη φωτιά την ιδιότητα (δυνατότητα) δημιουργίας κενού. Η πειραματική (με τη διάταξη Ι 23) επαλήθευση της θέσης (που ανάγεται στον 5° π.Χ. αιώνα) ότι τα ρευστά εναλλάσσονται στον ίδιο χώρο κατά ίσους όγκους. Μέσα από τα θέματα αυτά και την ανάδειξη των διατάξεων που τα υποστηρίζουν, επισημαίνουμε την ενσυνείδητη αποκατάσταση ενότητας θεωρίας και πράξης, ενώ φέρνουμε στο φως μια όχι ιδιαίτερα προσεγμένη κατηγορία διατάξεων αυτή των πειραματικών.