Η μεταγευματική μεταβολή του κύκλου οστικής εναλλαγής σε παθολογικές καταστάσεις που επηρεάζουν τον οστικό μεταβολισμό: κλινική μελέτη

Abstract

In the normal skeleton, bone remodeling shows a circadian pattern, with reduced bone resorption during daytime followed by a nocturnal increase. Glucose dependent insulinotropic peptide (GIP) and glucagon like peptides (GLP-1 and GLP-2) are considered key signals for the postprandial regulation of bone resorption. Τhe aim of the present study was to investigate the response of bone turnover markers after an oral glucose load in diseases that affect bone metabolism through pathogenetically distinct mechanisms. In addition we studied the secretion of the peptides GLP-1 and GIP and their potential association with the postprandial reduction of bone resorption. Patients and Methods: 148 patients (45 with hypothyroidism 40 with hyperthyroidism, 30 with diabetes mellitus type 2 and 33 with beta-thalassemia major) and 78 healthy individuals were included in the study. An oral glucose tolerance test with 75gr of glucose was performed and blood samples were collected at 0, 1 and 2 h after the ingestion of glucose. Serum levels of β-CTX, P1NP, Osteocalcin, GIP and GLP-1 were assayed. Results-Conclusion. The postprandial reduction of bone resorption is maintained, albeit in a different degree, in diseases such as hypo- or hyperthyroidism, type 2 diabetes mellitus and β-thalassemia major, that affect bone metabolism through distinct pathogenetic mechanisms. This physiologic skeletal response to glucose load, however, does not seem to be affected by alterations in the secretion of GIP and GLP-1, suggesting that other factors might be involved in the regulation of bone metabolism by nutrients.

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί η μεταγευματική μεταβολή της οστικής απορρόφησης που παρατηρείται σε φυσιολογικές συνθήκες, σε παθήσεις που επηρεάζουν τον οστικό μεταβολισμό. Παράλληλα, μελετήθηκαν τα επίπεδα των γαστρεντερικών πεπτιδίων GIP (glucose dependent insulinotropic peptide) και GLP-1 (glucagon-like peptide- 1) που συμμετέχουν στη ρύθμιση του φυσιολογικού αυτού φαινομένου. Ασθενείς και μέθοδοι: Συμμετείχαν συνολικά 148 ασθενείς (45 με υποθυρεοειδισμό, 40 με υπερθυρεοειδισμό, 30 με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και 33 β-μεσογειακή αναιμία) και 78 υγιείς εθελοντές. Μετά τη δοκιμασία ανοχής γλυκόζης (75 gr) προσδιορίσθηκαν στους χρόνους 0, 60 και 120 λεπτά τα επίπεδα των οστικών δεικτών β-CTX, P1NP, και οστεοκαλσίνης και των πεπτιδίων GIP και GLP-1. Αποτελέσματα: Το ποσοστό ελάττωσης της οστικής απορρόφησης, όπως αυτό εκτιμήθηκε από τον προσδιορισμό του δείκτη β-CTX δύο ώρες μετά τη λήψη της γλυκόζης, υπήρξε σημαντικά αυξημένο στον υποθυρεοειδισμό σε σχέση με τους υγιείς μάρτυρες, ενώ ήταν σημαντικά χαμηλότερο στο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των υπερθυρεοειδικών ασθενών και των ασθενών με β-μεσογειακής αναιμίας και της αντίστοιχης ομάδας ελέγχου. Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της μεταγευματικής ελάττωσης της οστικής απορρόφησης και της συνολικής έκκρισης των πεπτιδίων GIP και GLP-1. Συμπεράσματα: H μεταγευματική ελάττωση της οστικής απορρόφησης διατηρείται, αν και σε διαφορετικό βαθμό, σε παθήσεις που επηρεάζουν τον οστικό μεταβολισμό μέσω διακριτών παθογενετικών μηχανισμών. Η φυσιολογική αυτή σκελετική απάντηση δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τις μεταβολές των επιπέδων των GIP και GLP-1.