Αναζήτηση πολυμορφικών παραλλαγών στα γονίδια των προφλεγμονωδών κυτταροκινών TNF-α, TGF-β1 και FAS-L και διερεύνηση του πιθανού ρόλου αυτών στην παθογένεια της χρόνιας ιδιοπαθούς ουδετεροπενίας

Abstract

Objective: Impaired granulopoiesis in chronic idiopathic neutropenia (CIN) has been associated with an inflammatory bone marrow (BM) microenvironment consisting of pro-inflammatory and pro-apoptotic mediators such as tumour necrosis factor (TNF)-a, transforming growth factor(TGF)-β1 and Fas-Ligand (Fas-L). In this study we evaluated the frequency of TNF-a, TGF-β1 and Fas-L gene polymorphisms in CIN patients and explored their role in excessive cytokine production and their association with CIN development. Methods: The TNF-a -308G/A, TGF-β1 -509C/T, +869T/C, +915G/C and Fas-L -844T/C polymorphisms were studied in 57 CIN patients and 100 healthy controls from Crete, a well-defined area with genetically homogeneous population, using a polymerase chain reaction-based restriction fragment length polymorphism assay. Results: The mutant genotype C/T or T/T of TGF-β1 -509C/T polymorphism was more common in CIN patients than in controls (p=0.033). Compared to wild type genotype, the TT genotype was associated with increased risk for CIN development (OR: 5.7; 95% Confidence Intervals: 1.18-27.26; p = 0.033). Compared to controls, patients with CT and TT genotypes displayed increased TGF-β1 levels in serum (p<0.0001 and p=0.0002, respectively) and BM (p<0.0001 and p=0.0002, respectively). No significant difference was found between patients and controls in the frequency of TNF-a -308G/A, TGF-β1 +869T/C and +915G/C, and Fas-L -844T/C polymorphisms. Conclusions: The TGF-β1-509C/T polymorphism is associated with increased risk for CIN and contributes to the pathophysiology of the disorder by inducing TGF-β1 overproduction. This is the first study providing evidence that genetic factors may predispose to CIN and may have a role in the pathophysiology of the disorder.

Σκοπός: Η χρόνια ιδιοπαθής ουδετεροπενία (CIN) χαρακτηρίζεται από ελάττωση των ουδετερόφιλων κοκκιοκυττάρων για μακρά χρονική περίοδο. Η διαταραχή της κοκκιοποίησης σχετίζεται με μια χρόνια φλεγμονώδη εξεργασία στο μυελό των οστών η οποία επάγει την παραγωγή προ-φλεγμονωδών και προ-αποπτωτικών κυτταροκινών όπως του παράγοντα νέκρωσης των όγκων (TNF)-α, του μετατρεπτικού αυξητικού παράγοντα (TGF)-β1 και του συνδέτη του Fas (Fas-L). Στην παρούσα μελέτη αναζητούμε τη συχνότητα των γνωστότερων πολυμορφισμών των γονιδίων του TNF-a, TGF-β1 and Fas-L σε ασθενείς με CIN και ερευνούμε το ρόλο τους στην αυξημένη παραγωγή των κυτταροκινών και εν τέλει στην παθοφυσιολογία της νόσου. Μεθοδολογία: Οι πολυμορφισμοί -308G/A του TNF-α, -509C/T, +869T/C και +915G/C του TGF-β1 και ο -844T/C του Fas-L μελετήθηκαν σε 57 ασθενείς με χρονία ιδιοπαθή ουδετεροπενία και σε 100 υγιή άτομα από την Κρήτη, μια γενετικά ομοιογενή περιοχή που επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση της επίδρασης των γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Χρησιμοποιήθηκε η τεχνική περιορισμού μήκου θραύσματος με χρήση περιοριστικού ενζύμου, η οποία βασίζεται στην αλυσιδωτή αντίδραση της πολυμεράσης (PCR-RFLP). Αποτελέσματα: Ο πολυμορφικός γονότυπος C/T και T/T στη θέση -509 του TGF-β1 παρατηρήθηκε συχνότερα στους ασθενείς σε σχέση με τους μάρτυρες (p=0.033). Έχοντας ως αναφορά το μη-πολυμορφικό γονότυπο, η μετάλλαξη και στα δυο γονίδια σχετίσθηκε με αυξημένη κίνδυνο εμφάνισης της νόσου (ΣΚ: 5.7; 95% Διάστημα Εμπιστοσύνης: 1.18-27.26; p = 0.033). Σε σχέση με τα υγιή άτομα, στους ασθενείς με γονότυπο CT και TT genotypes ανιχνεύθηκαν υψηλά επίπεδα του TGF-β1 στον ορό (p<0.0001 and p=0.0002, αντιστοίχως) και στο μυελό (p<0.0001 and p=0.0002, αντιστοίχως). Ο πολυμορφισμός δε σχετίζεται με τη βαρύτητα της ουδετεροπενίας. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά στην κατανομή, μεταξύ ασθενών και μαρτύρων, της συχνότητας των πολυμορφισμών -308G/A του TNF-α, +869T/C και +915G/C του TGF-β1 και -844T/C του Fas-L Συμπεράσματα: Ο πολυμορφισμός -509C/T του TGF-β1 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της χρονίας ιδιοπαθούς ουδετεροπενίας και συμμετέχει στην παθογένεση της νόσου επάγοντας την παραγωγή του TGF-β1. Για πρώτη φορά αναδυκνείεται ο ρόλος γενετικών παραγόντων στην παθοφυσιολογία της CIN