Η in vivo βιοσυμβατότητα συγκολλητικών συστημάτων: η επίδραση δύο σύγχρονων εμπορικών σκευασμάτων στο οδοντινοπολφικό σύμπλεγμα

Abstract

Η τοποθέτηση των εμφρακτικών υλικών κατά τις διαδικασίες θεραπείας των τερηδονικών αλλοιώσεων καταλείπει άλλοτε μικρότερους κι άλλοτε μεγαλύτερους περιεμφρακτικούς χώρους οι οποίοι μπορούν να είναι εν δυνάμει χώροι ανάπτυξης μικροβιακών πληθυσμών. Οι μικροβιακοί πληθυσμοί που αναπτύσσονται στους περιεμφρακτικούς χώρους παράγουν οξέα τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα των σκληρών οδοντικών ιστών στα όρια της έμφραξης καθώς και τοξίνες οι οποίες αν διηθηθούν προς τον πολφό θέτουν σε κίνδυνο την λειτουργική του ακεραιότητα. Η εξέλιξη της έρευνας οδήγησε σε ενσωμάτωση στην οργανική μήτρα των σκευασμάτων συνθέτων ρητινών ή των συνδετικών συστημάτων ενός βιοενεργού μονομερούς (MDPB) το οποίο συνπολυμερίζεται με τα υπόλοιπα μονομερή και δεν απελευθερώνεται από το υλικό με αποτέλεσμα αφενός τη σταθερότητα της δομής και σύνθεσης του υλικού στο χρόνο, αφετέρου τη μόνιμη παρουσία της εξ’ επαφής αναστολής της μικροβιακής δράσης στην εγγύτητα του υλικού. Η εισαγωγή των υλικών αυτών στο εμπόριο γέννησε την ανάγκη μελέτης της αποτελεσματικότητας τους απέναντι στην μικροβιακή χλωρίδα του στόματος αλλά και της επίδρασής τους στο οδοντινοπολφικό σύμπλεγμα. Η υπάρχουσα μέχρι στιγμής βιβλιογραφία αφορά μελέτες του υλικού σε εργαστηριακό επίπεδο (in vitro) καθώς και in vivo μελέτες σε πειραματόζωα. Η παρούσα μελέτη είναι μια προσπάθεια εκτίμησης των αποτελεσμάτων της εφαρμογής του εμπορικού σκευάσματος Protect Bond που περιέχει το μόριο MDPB στον άνθρωπο καθώς και η συγκριτική μελέτη του με το αντίστοιχο συνδετικό σύστημα χωρίς το MDPB (SE Bond). Για την πραγματοποίηση του πειράματος χρησιμοποιήθηκαν εβδομήντα τέσσερα δόντια τα οποία σύμφωνα με το θεραπευτικό σχέδιο έπρεπε να εξαχθούν για περιοδοντικούς λόγους. Τα δόντια ήταν ελεύθερα τερηδόνας, με ζωτικό πολφό και ανήκαν σε ασθενείς 40-50 ετών. Το πείραμα χωρίστηκε σε δύο μέρη (Μελέτη Α και Β). Στη μελέτη Α τα υπό εξέταση υλικά τοποθετήθηκαν σε εγγύτητα με τον πολφό αλλά χωρίς άμεση επαφή με αυτόν ενώ αντίθετα στη μελέτη Β πραγματοποιήθηκαν άμεσες καλύψεις του πολφού με τα υπό εξέταση υλικά. Η εξέταση των αντιδράσεων του πολφού μελετήθηκε για χρονικό διάστημα τεσσάρων και οκτώ εβδομάδων μετά την τοποθέτηση των εμφράξεων και την παραμονή στο στόμα. Τα δοκίμια της μελέτης Α εξετάστηκαν στο οπτικό μικροσκόπιο και αξιολογήθηκαν η φλεγμονώδης διήθηση του πολφού, η ζωτικότητά του, η ινώδης πολφική εκφύλιση και η μικροβιακή διήθηση στο πολφικό παρέγχυμα ή στα τοιχώματα της κοιλότητας. Η μελέτη Β είναι μια προσπάθεια να εκτιμηθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολφικής αντίδρασης όταν ο πολφός έρχεται σε άμεση επαφή με το υλικό αποκατάστασης. Τα δοκίμια που συμπεριλήφθησαν σε αυτή εξετάστηκαν τόσο στο οπτικό μικροσκόπιο, όσο και στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο διέλευσης για να μελετηθούν οι σε υπερμικροσκοπικό επίπεδο μεταβολές του πολφικού ιστού. Η στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων της μελέτης έδειξαν ότι για το χρονικό διάστημα στο οποίο εξετάστηκαν τα δοκίμια δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν. Η κλινική απόδοση των υλικών φαίνεται πως κυμάνθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα όταν αυτά τοποθετήθηκαν σε απόσταση από τον πολφό. Η άμεση επαφή των συνδετικών συστημάτων όμως με τον πολφικό ιστό φαίνεται πως προκαλεί φλεγμονώδεις αντιδράσεις που οδηγούν σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις και τμηματικές νεκρώσεις.