Μεταβολές των επιπέδων λεπτίνης σε ασθενείς με χρόνια ιογενή ηπατίτιδα πριν και μετά τη λήψη αντιϊκής θεραπείας: συσχέτιση με ηπατικά δεδομένα

Abstract

Background: The role of serum leptin and the relationship between leptin and insulin resistance in patients with chronic viral hepatitis (CVH) remains obscure. Aim: To investigate the relationship between serum leptin concentrations and the severity of liver disease in a cohort of subjects with HbeAg-negative chronic hepatitis B(CHB)and C(CHC). Methods: We studied 50(36 men) consecutive patients suffering from biopsy-proven CVH due to HBV (n=25) or HCV (n=25) infection. Thirty-two (17 men) healthy volunteers served as controls. Levels of serum leptin and insulin were determined at baseline and at the end of the treatment. Results: A significant association between serum leptin levels and the stage of hepatic fibrosis was noted; patients with severe fibrosis (stages 4-6) presented higher serum leptin levels compared to those with lower fibrosis stage (7276 pg/ml vs 4395 pg/ml, p=0.01). An inverse correlation between lower leptin concentrations and response to lamivudine monotherapy was noted in patients with CHB; those with a virologic response presented lower serum leptin levels (5334 vs 13111.5 pg/ml; p-value=0.003) than non-responders. In genotype 1 CHC patients, insulin resistance played a significant role in the response to antiviral therapy. Conclusion: Increased leptin concentrations are associated with more severe disease state in patients with CVH and represent a negative prognostic factor for response to lamivudine monotherapy in CHB. In CHC insulin resistance influences negatively the response to antiviral treatment in patients infected with genotype 1.

Εισαγωγή: Ο ρόλος της λεπτίνης στη χρόνια ιογενή ηπατίτιδα (ΧΙΗ) είναι υπό διερεύνηση. Σκοπός: Η διερεύνηση της σχέσης λεπτίνης και σταδίου ηπατικής ίνωσης σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ) και C (XHC) και η ανάλυση τυχόν επίδρασης παραγόντων όπως η ινσουλινοαντίσταση και η λεπτίνη στην ανταπόκριση στην αντιική θεραπεία ασθενών με ΧΙΗ. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 50 ασθενείς (36 άνδρες) με ιστολογικά τεκμηριωμένη ΧΗΒ (ν=25) και XHC (ν=25) και 32 μάρτυρες (17 άνδρες). Μετρήθηκαν τα επίπεδα ινσουλίνης και λεπτίνης στο πλάσμα πριν και μετά την αντιική θεραπεία (ΧΗΒ:Λαμιβουντίνη 100 mg/24h, XHC:PegIFN-α και ριμπαβιρίνη, αναλόγως του γονοτύπου) Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά των επιπέδων λεπτίνης μεταξύ ασθενών με ΧΙΗ και μαρτύρων. Στους ασθενείς με ΧΙΗ καταγράφηκε σημαντική συσχέτιση των επιπέδων λεπτίνης ορού με το φύλο, το ΔΜΣ και το στάδιο ίνωσης (p<0.0001). Στους ασθενείς με XHC και λοίμωξη από γονότυπο 1(G1) σημειώθηκε σημαντική συσχέτιση λεπτίνης-επιπέδων ινσουλίνης ορού και δεικτών ινσουλινοαντίστασης (p=0.02). Ασθενείς με στάδιο ίνωσης μεγαλύτερο από τη διάμεσο τιμή (στάδιο 4,5,6) παρουσίασαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα λεπτίνης (7276 pg/ml έναντι 4395 pg/ml, p=0.01). Οι ασθενείς με ΧΗΒ που ανταποκρίθηκαν στη λήψη λαμιβουντίνης είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα λεπτίνης ορού (5334 έναντι 13111.5 pg/ml; p-value=0.003) σε σχέση με αυτούς που δεν ανταποκρίθηκαν. Ο βαθμός ινσουλινοαντίστασης αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα SVR στους G1 XHC ασθενείς. Συμπεράσματα: Τα υψηλά επίπεδα λεπτίνης στον ορό ασθενών με ΧΙΗ προδικάζουν σοβαρή ιστολογική βλάβη. Στους ασθενείς με ΧΗΒ τα υψηλά επίπεδα λεπτίνης συνδέονται με μειωμένη πιθανότητα ανταπόκρισης στην αντιική θεραπεία. Το μεταβολικό σύνδρομο φαίνεται να εμπλέκεται στον παθογενετικό μηχανισμό της βλάβης στους G1 XHC ασθενείς.