Επιδημιολογική μελέτη καταγμάτων ισχίου στην τρίτη ηλικία στην Πάτρα

Abstract

Wandering in the corridors of the orthopaedic clinic of any adult's Hospital, looking at the patients we see that an important number of the beds is captured by patients with a hip fracture. The hip fractures are some of the most common injuries of the oldest people for which they need to be nursed but first of all to have an operation. In spite of the improvement of the treatment methods and the shortness of the number of the nursing days of the patients, these remain the largest patient team in the most orthopedics beds. Most of these fractures are caused by the fragility of the bone and they happen mostly to oldest people (Bruns 1882). The analysis of the epidemiologic aspect of a disease is very useful for many reasons. The epidemiology is important in developing and testing hypotheses on the causes of a disease and it can offer information providing with preventive programs which intend to help every disease, giving new and probably better methods with the less economic and timing cost. The purpose of our work was the evaluation of the effects of the hip fractures and the relation with several parameters like sex, age, type of the fracture. We also evaluated the survival of our patients for 10 years after the hip fracture. The average age was a little less of the 80th year and the femoral neck fractures happened to the "youngest" patients. Osteoporosis is very common to patients with hip fracture comparing to the patients without fracture and is more common to patients with intertrochanteric fractures comparing to patients with femoral neck fractures. Women seems to have more often hip fractures than men and the relation between them is 2,45 to 1. In our clinic we tried to treat patients with hip fracture immediately, with average hospitalization time 2,27 days preoperatively and total hospitalization time to be approximately 10 days. About 15,7% of the patient dies as a result of the fracture in the first year and the 25,1% of the patients in the second year. In 5 years’ time after the fracture occurred, the mortality comes up to 44% and the survival rates of the patients within 10 years came up to 46,8% for the patients with femoral neck fracture and to 28,5% for the patients with intertrochanteric fracture. The hip fractures have importantly increased because of the increase of the population of the oldest people - the rate of occurrence of hip fractures is highest to women than men andthey have become a real "epidemic" which victims are increasing in a high rate. We believe that this is a challenge to an orthopaedic surgeon who is "forced" to improve the treatment methods and to make shorter the rehabilitation time of the patients with hip fracture although probably, as it is obvious in the bibliography, only if we take the appropriate preventive meters we will reduce the effect of these fractures because the inefficient prevention will increase more the social-economic medical costs.

Κάνοντας μια βόλτα στην Ορθοπεδική Κλινική του οποιουδήποτε Νοσοκομείου ενηλίκων, κοιτάζοντας τους ασθενείς βλέπουμε ότι ένας σημαντικός αριθμός των κλινών καταλαμβάνονται από ασθενείς με κάταγμα στο ισχίο. Τα κατάγματα του ισχίου είναι από τις συνηθέστερες κακώσεις των ηλικιωμένων για την οποία χρήζουν νοσηλεία και κατά κύριο λόγο χειρουργική θεραπεία. Παρά λοιπόν την βελτίωση των θεραπευτικών μέτρων και την συντόμευση των ημερών νοσηλείας των ασθενών, αυτοί παραμένουν η μεγαλύτερη ομάδα ασθενών στις περισσότερες των ορθοπεδικών κλινών. Τα περισσότερα από τα κατάγματα αυτά οφείλονται στην ευθραυστότητα του οστού και συμβαίνουν ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους (Bruns 1882). Η ανάλυση από επιδημιολογικής πλευράς μιας νόσου προσφέρει σημαντική χρησιμότητα για αρκετούς λόγους. Η επιδημιολογία έχει σημασία στην ανάπτυξη και στον έλεγχο των αιτίων μιας νόσου ή πάθησης και μπορεί να προσφέρει και να αξιοποιήσει πληροφορίες προμηθεύοντας με προληπτικά προγράμματα που έχουν σκοπό να βοηθήσουν την κάθε πάθηση, προσφέροντας νέες και ίσως καλύτερες μεθόδους αντιμετώπισης με το λιγότερο δυνατό οικονομικό και χρονικό κόστος. Σκοπός της μελέτης μας ήταν η εκτίμηση της επίπτωσης των καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου και η συσχέτιση τους με διαφόρους παραμέτρους όπως το φύλο, την ηλικία, τον τύπο του κατάγματος, ενώ εκτιμήσαμε την επιβίωση των ασθενών μας μέχρι και 10 χρόνια μετά από την χειρουργική αντιμετώπιση τους. Η μέση ηλικία ήταν λίγο πριν το ογδοηκοστό έτος και τα υποκεφαλικά κατάγματα συνέβησαν στους «νεαρότερους» των ασθενών. Η οστεοπόρωση είναι πολύ συχνή στους ασθενείς με κάταγμα στην περιοχή του ισχίου, συγκριτικά με ασθενείς χωρίς κάταγμα και είναι συχνότερη στους ασθενείς με διατροχαντήρια κατάγματα, συγκριτικά με ασθενείς με υποκεφαλικά. Στα κατάγματα του ισχίου φαίνεται να επικρατούν οι γυναίκες και η σχέση γυναικών προς τους άνδρες είναι 2,45 προς 1. Η προσπάθεια ήταν στην κλινική μας οι ασθενείς με κάταγμα του ισχίου να αντιμετωπίζονται άμεσα, με μέσο όρο προεγχειρητικής νοσηλείας τις 2,27 ημέρες και συνολικής νοσηλείας περίπου τις δέκα ημέρες. Περίπου το 15,7% των ασθενών πεθαίνει σαν αποτέλεσμα του κατάγματος στον πρώτο χρόνο και 25,1% των ασθενών στον δεύτερο χρόνο. Στα πέντε χρόνια από το κάταγμα η θνητότητα ανέρχεται στο 44%, ενώ το ποσοστό των ασθενών μας που επιβίωσε στην 10-ετία ανήρχετο στο 46,8% όσον αφορά τους ασθενείς με υποκεφαλικό κάταγμα και σε 28,5% των ασθενών με διατροχαντήριο κάταγμα. Τα κατάγματα του ισχίου έχουν σημαντικά αυξηθεί λόγω κυρίως της αύξησης των υπερηλίκων, με επικράτηση των γυναικών και αποτελούν μια πραγματική «επιδημία» τα θύματα της οποίας αυξάνονται σε υψηλό ρυθμό. Αυτό πιστεύουμε ότι αποτελεί μια πρόκληση για τον ορθοπεδικό χειρουργό που είναι «αναγκασμένος» να βελτιώνει τις μεθόδους αντιμετώπισης και να συντομεύει την αποκατάσταση των ασθενών με κάταγμα στο ισχίο, αν και μάλλον όπως είναι εμφανές στην βιβλιογραφία μόνο η λήψη των κατάλληλων προληπτικών μέτρων θα μειώσει την επίπτωση των καταγμάτων αυτών αφού η ανεπαρκής πρόληψη θα επιφορτίσει επιπλέον τις κοινωνικό-οικονομικές ιατρικές υπηρεσίες με αποτέλεσμα την σαφή ανεπάρκεια τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, στην αντιμετώπιση αυτής της πραγματικής «επιδημίας».