Συμμετοχή μέλους της οικογένειας σε ψυχοεκπαίδευση κατά τη διάρκεια της νοσηλείας ασθενών με σχιζοφρενική διαταραχή

Abstract

We studied 60 patients who were hospitalized in the Psychiatric wards of the Department of Psychiatry of the University of Patras Medical School from 1996 to 1998. During hospitalization, the relatives of 30 patients received psychoeducation, in the psychiatric wards. The other 30 patients formed the control group. We evaluated both groups at three specific moments: Τ1 (admission), T2 (discharge), T3 (follow-up, one year after discharge). The patients were evaluated with the BPRS scale concerning psychopathology, with the GAS scale concerning functioning, with the ITAQ scale concerning insight, with the McEvoy scale concerning compliance with medication. In addition we recorded the amount of drugs received, and the number of relapses leading to hospitalization. The relatives were evaluated with the Economou scale concerning knowledge of the disease, with the FBS scale concerning family burden, with the FAS scale concerning family atmosphere, as well as with our scale concerning participation during the hospitalization. Our findings were the following: 1. The functioning of patients (between Τ1 and T3), whose relatives participated in psychoeducation, was statistically significantly greater, compared with that of the control group (117% improvement versus 51,5%, accordingly). 2. The compliance with medication of patients, whose relatives received psychoeducation, was statistically significantly greater one year after discharge, compared with that of the control group. The best compliance was positively related to smaller amount of drugs received by the patient one year after discharge (r=0,48, p<0,05). 3. Our findings showed 50% relapse leading to hospitalization for patients of families that did not receive psychoeducation, versus only 20% in the group of patients whose relatives received psychoeducation. 4. We found a tendency for greater decrease of the family burden in families that received psychoeducation (39% decrease) compared with the families that did not receive psychoeducation (22% decrease). 5. There was greater participation of relatives during the hospitalization of the patient, for families that received psychoeducation.

Μελετήσαμε 60 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Πατρών από το 1996 έως το 1998. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους έγινε ψυχοεκπαίδευση στο χώρο της κλινικής στους συγγενείς 30 ασθενών. Οι υπόλοιποι 30 αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Και οι δύο ομάδες εκτιμήθηκαν σε τρεις χρονικές στιγμές: Τ1 (Εισιτήριο), Ϊ2 (Εξιτήριο), Τ3 (Επανεκτίμηση μετά από ένα χρόνο). Οι ασθενείς εκτιμήθηκαν με την κλίμακα BPRS για την ψυχοπαθολογία, με την κλίμακα GAS για τη λειτουργικότητα τους, με την κλίμακα ITAQ για την εναισθησία, με την κλίμακα του McEvoy για τη συμμόρφωση με τη φαρμακευτική αγωγή, και τέλος καταγράφηκε η ποσότητα φαρμάκων που ελάμβαναν, καθώς και αν υποτροπίασαν και χρειάστηκε να νοσηλευτούν. Οι συγγενείς εκτιμήθηκαν σε σχέση με τις γνώσεις τους για τη νόσο με την κλίμακα της Οικονόμου Μ, σε σχέση με την οικογενειακή επιβάρυνση με την κλίμακα FBS, σε σχέση με την οικογενειακή ατμόσφαιρα με την κλίμακα FAS, καθώς και σε σχέση με τη συμμετοχή τους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας με δική μας κλίμακα. Τα ευρήματα της μελέτης ήταν τα ακόλουθα: 1. Η λειτουργικότητα των ασθενών (μεταξύ των χρόνων Τ1και Τ3), των οποίων οι συγγενείς συμμετείχαν στην ψυχοεκπαίδευση, ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (βελτίωση 117% έναντι 51,5% αντίστοιχα). 2. Η συμμόρφωση με τη φαρμακευτική αγωγή των ασθενών, των οποίων οι συγγενείς ψυχοεκπαιδεύτηκαν, ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη ένα χρόνο μετά το εξιτήριο. Η καλύτερη συμμόρφωση συσχετίστηκε θετικά και με μικρότερη ποσότητα φαρμάκων που λαμβάνει ο ασθενής ένα χρόνο μετά το εξιτήριο (r=0,48, p<0,05). 3. Διαπιστώσαμε 50% υποτροπές με νοσηλεία για τους ασθενείς οικογενειών που δε συμμετείχαν στην ψυχοεκπαίδευση, ενώ αντίθετα μόνο 20% για τους ασθενείς, των οποίων τα μέλη της οικογένειας τους έλαβαν ψυχοεκπαίδευση. 4. Διαπιστώσαμε μία τάση μείωσης της οικογενειακής επιβάρυνσης, κυρίως στις οικογένειες, των οποίων τα μέλη έλαβαν ψυχοεκπαίδευση (μείωση κατά 39%), σε σχέση με αυτές που δεν έλαβαν (μείωση κατά 22%). 5. Υπήρξε μεγαλύτερη συμμετοχή των συγγενών κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, για τις οικογένειες, των οποίων τα μέλη έλαβαν ψυχοεκπαίδευση.