ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΕ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΙΕΣΕΩΣ

Abstract

THE PRESENT EXPERIMENTAL STUDY INVOLVES DETECTION, RECORDING AND STATISTICAL EVALUATION OF THE CARDIOVASCULAR CHANGES THAT OCCURED AFTER INTRAVENOUS INTRALIGAMENTAL AND SUBMUCOSAL INJECTIONS OF A CONSTANT QUANTITY OF VARIOUS TYPES OF ANAESTHETIC SOLUTIONS IN WHITE QUINEA PIGS USING A PERI-PRESS SYRINGE. THE PURPOSEOF THIS INVESTIGATION WAS TO EVALUATE THE INTRALIGAMENTAL INJECTION AS FAR AS THE CARDIOVASCULAR TOXICITY IS CONCERNED, IN CONNECTION WITH THE TYPE OF THE ANAESTHETIC SOLUTION AND WITH THE INTRAVENOUS AND SUBMUCOSAL INJECTIONS RESPECTIVELY. THE ANAESTHETIC SOLUTIONS THAT WERE USED WERE THE FOLLOWING: 1) LIDOCAINE 2% WITH ADRENALINE 1:80000, 2) LIDOCAINE 2% WITH NORADRENALINE 1:80000, 3) LIDOCAINE 2% WITH VASOPRESSINE 0,25 VL/ML PLUS NORADRENALINE 1:50000, 4) LIDOCAINE 2%, 5) MEPIVACAINE 3%. THE RESULTS OF THIS STUDY CAN SUMMED UP IN THE FOLLOWING MANNER: A) AMONG THE FIVE ANAESTHETIC SOLUTIONS THAT WERE PROVIDED INTRALIGAMENTALLY ONLY THE SOLUTION OF LIDOCAINE 2% WITH ADRENALINE 1:80000 PRODUCED SIGNIFICANT CARDIOVASCULAR CHANGES IMMEDIATELY AFTER THE INJECTION. B) THE INTRALIGAMENTAL INJECTION WITH A PERI-PRESS SYRINGE CAN NOT BE CONSIDERED EQUIVALENT ASFAR AS THE CARDIOVASCULAR TOXICITY IS CONCERNED TO THE INTRAVENOUS ONE THAT HAS BEEN PROVED TO BE MORE TOXICAL. ON THE CONTRARY, IT IS NECESSARY TO CONSIDER IT SAFE THAN THE SUBMUCOSAL ONE, WHICH, IN ALL CASES, DID NOT CAUSE ANY SIGNIFICANT CARDIOVASCULAR REACTIONS.

ΣΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΥΤΗ ΕΓΙΝΕ ΕΛΕΓΧΟΣ, ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ ΤΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ, ΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑ ΕΓΧΥΣΗ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ (0,04 ML) ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΛΥΜΑΤΩΝ ΜΕ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΙΕΣΕΩΣ ΣΕ ΛΕΥΚΟΥΣ ΕΠΙΜΥΕΣ. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΗΤΑΝ Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΗΣ ΕΓΧΥΣΗΣ ΜΕ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΙΕΣΕΩΣ, ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΑΦ'ΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΦ'ΕΤΕΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑ ΕΓΧΥΣΗ.ΤΑ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΔΙΑΛΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΗΤΑΝ: 1) ΛΙΔΟΚΑΙΝΗ 2% ΜΕ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ 1:80000, 2) ΛΙΔΟΚΑΙΝΗ 2% ΜΕ ΝΟΡΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ 1:80000, 3) ΛΙΔΟΚΑΙΝΗ 2% ΜΕ ΒΑΣΟΠΡΕΒΒΙΝΗ 0,25 VL/ML ΚΑΙ ΝΟΡΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ 1:50000, 4) ΛΙΔΟΚΑΙΝΗ 2% ΚΑΙ 5) ΜΕΠΙΒΑΚΟΙΝΗ 3%. Η ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΕΓΧΥΣΗΣ. Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΕΔΩΣΕ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Α) ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΛΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΑΝΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΑΛΥΜΑ ΛΙΔΟΚΑΙΝΗΣ 2% ΜΕ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ 1:80000 ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ. ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΕ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΙΕΣΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΓΧΥΣΕΙΣ. Β) Η ΕΝΔΟΣΥΝΔΕΣΜΙΚΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΜΕ ΣΥΡΙΓΓΑ ΠΙΕΣΕΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΣΑΦΩΣ ΠΙΟ ΤΟΞΙΚΗ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΘΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΣΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΕΣ ΚΑΡΔΙΑΓΓΕΙΑΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ.