Η ολική αρθροπλαστική του γόνατος με ενδοπρόθεση τύπου gliding meniscal knee: Κλινική αξιολόγηση 230 περιπτώσεων

Abstract

In this thesis 230 total knee replacements with the Gliding Meniscal Knee prosthesis are reviewed; they were all performed by the same surgeon. The patients' age was from 33 to 88 (mean 66.28), of which 23.48% were men and 76.52% women, 56.96% osteoarthritic and 43.03% rheumatoid. The continuous follow-up time was up to 120 months, and the failures were 7.82%. The application (or not) of patellar implant was shown to be a factor affecting only the postoperative pain and total B.O.A. score, but was found not related to failures. Preoperative and postoperative assessments were carried out with the Knee Function Assessment Chart of the B.O.A.; statistical analysis showed that the operation caused significant improvement of all parameters measured (pain, ability to walk, walking aid, gait, ability to get out of chair and to climb stairs, fixed flexion, maximum flexion, extension lag, valgus and varus deformity). A detailed statistical analysis was performed regarding the preoperative and postoperative value of each parameter per sex and per diagnosis, and every preoperative parameter was also cross-tested to every other postoperative parameter. The structural details of the prosthesis are discussed in relation to failures and as a provision for future operations; comments are expressed regarding patellar resurfacing and its use, and findings of polyethylene wear and tear are reported. The characteristics of the B.O.A. protocol are discussed and some alterations are suggested. The conclusion is that a knee arthroplasty with this particular prosthesis is a delicate and technically difficult operation, which nevertheless helps the patient find relief from his pain and increase his mobility. Finally, the value of this prosthesis for the design of a new one is stressed.

Στην παρούσα διατριβή μελετώνται τα κλινικά αποτελέσματα 230 ολικών αρθροπλαστικών του γόνατος με ενδοπρόθεση Gliding Meniscal Knee, που έγιναν όλες από τον ίδιο χειρουργό. Οι επεμβάσεις έγιναν σε ασθενείς ηλικίας 33 έως 88 ετών (Μ.Ο. 66.28), εκ των οποίων οι 23.48% άνδρες και οι 76.52% γυναίκες, 56.96% πάσχοντες από οστεοαρθροπάθεια και 43.04% από ρευματοειδή αρθρίτιδα. Με σύστημα διαρκούς μετεγχειρητικής παρακολούθησης (έως 120 μήνες), οι αποτυχίες ήταν 7.82%. Από τα εγχειρητικά στοιχεία δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην τοποθέτηση ή όχι επιγονατιδικής πρόθεσης, και βρέθηκε ότι αυτή επηρεάζει μόνο το μετεγχειρητικό άλγος και το συνολικό βαθμό Β.O.A., ενώ δεν φάνηκε να σχετίζεται με τις αποτυχίες. Η προεγχειρητική και μετεγχειρητική εκτίμηση των ασθενών έγινε με βάση το πρωτόκολλο της British Orthopaedic Association, και στατιστική ανάλυση έδειξε ότι με την εγχείρηση βελτιώθηκαν σημαντικά όλες οι παράμετροι που μετρήθηκαν (άλγος, ικανότητα βαδίσεως, βοηθητικό μέσο βαδίσεως, βηματισμός, έγερση από κάθισμα, ανάβαση σκάλας, σύγκαμψη, μέγιστη κάμψη, έλλειμμα εκτάσεως, βλαισότητα και ραιβότητα). Γίνεται λεπτομερής ανάλυση για την προεγχειρητική και μετεγχειρητική τιμή κάθε παραμέτρου ως προς το φύλο και τη διάγνωση, και συσχετισμός κάθε μιας προεγχειρητικής παραμέτρου με όλες τις μετεγχειρητικές. Συζητούνται οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες της πρόθεσης σε σχέση με τις αποτυχίες και την πρόνοια για μελλοντικές εγχειρήσεις, διατυπώνονται σχόλια από την εμπειρία σχετικά με τις επιγονατιδικές προθέσεις και την χρήση τους, καθώς και από τα ευρήματα σχετικά με την φθορά των κινητών παρεμβυσμάτων από πολυαιθυλένιο. Συζητούνται επίσης τα χαρακτηριστικά του πρωτοκόλλου Β.O.A., καθώς και τα λεπτομερή στατιστικά ευρήματα των σχέσεων προεγχειρητικών και μετεγχειρητικών παραμέτρων αξιολόγησης. Το συμπέρασμα είναι ότι η αρθροπλαστική με τη συγκεκριμένη πρόθεση είναι μιά επέμβαση λεπτή και τεχνικά δύσκολη, η οποία βοηθάει τον ασθενή να απαλλαγεί από το άλγος και να αυξήσει την κινητικότητα του. Τέλος, υπογραμμίζεται η αξία της συγκεκριμένης πρόθεσης για τον σχεδιασμό μιας νεώτερης.