Συμβολή στην μελέτη των αμφίπλευρων μη ταυτόχρονων καταγμάτων του άνω άκρου του μηριαίου

Abstract

It is well known that hip fractures in the elderly have became nowadays a true epidemic. Especially in the developed countries, the well documented increase in hip fracture rate is 5-6% per year. The population affected the most from the "disease" of hip fracture, is the general population of men and women above the age of 50 years (98%). The patients who had sustained a hip fracture, suffer very often from a deterioration of their mobility, and the one year mortality after the hip fracture is 15-20%. A number of patients with hip fractures that was found to be in our study 6.2% of all patients with a hip fracture, had sustained in the past a hip fracture of the contralateral hip. This group of patients with the so called bilateral non contemporary hip fracture (106 pt) has been studied, and compared with the control group of patients who had sustained a unilateral hip fracture (1579 pt). The mean age at the time of the first fracture (for the bilateral group) was about the same with that of the patients of the control group (77.3 years). A significant difference was observed between the two groups, for the mobility, the number of falls the neuromuscular status, osteoarthritis of the hip, mental status, and vision. On the contrary we did not find any statistically significant difference between the two groups for the bone mass (measured with dual photon absorbsiometry, and broadband ultrasound attenuation), the weight, the height, and the presence of knee osteoarthritis. The one year mortality was found to be 31% for women and 37% for men in the bilateral group and 17% for women and 23% for men in the control group. The second fracture was of the same type with the first hip fracture (symmetrical) at 80% of the cases. We observed that the tendency for the symmetricity of the second hip fracture was increased in those who had sustained in the past a trohanteric fracture. The second hip fracture is also very often of the same severity as the first one, with a marked tendency to be displaced or unstable. The mean interval time between the two fractures was found shorter in the symmetric group, and increased in the non-symmetric group, especially when the first fracture was a cervical one. We concluded that a special care should be taken for those patients that are in a high risk for a second hip fracture. The results of our study are perfectly aligned with the modern perspective for the pathogenesis of hip fractures, which indicates falls and fall predisposing factors, as the most semantic reason for the fracture of the "osteoporotic" bone.

Είναι γνωστό ότι τα κατάγματα του άνω άκρου του μηριαίου έχουν προσλάβει τα τελευταία χρόνια το χαρακτήρα επιδημίας. Στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες η αύξηση των καταγμάτων αυτών φθάνει το 5-6 % τον χρόνο. Τα άτομα που υφίστανται τέτοια κατάγματα είναι κατά κανόνα μεγάλης ηλικίας ( 98% είναι μεγαλύτεροι από 50 ετών) και ανήκουν στον γενικό πληθυσμό. Οι συνέπειες από ένα τέτοιο κάταγμα είναι πολύ σοβαρές και υπολογίζεται ότι μόνο το 30-40% των ατόμων επανέρχονται στην προηγούμενη κινητική κατάσταση ενώ το 15-20% των ατόμων που υφίστανται ένα κάταγμα αυτού του τύπου αποβιώνουν μέσα σε διάστημα ενός έτους. Από τα άτομα που διεκομίσθησαν σε νοσοκομείο με κάταγμα του άνω άκρου του μηριαίου, ένα ποσοστό 6.2% είχαν υποστεί στο παρελθόν κάταγμα άνω άκρου του μηριαίου στο άλλο σκέλος. Η ομάδα αυτών των ατόμων (106 άτομα) μελετήθηκε και συγκρίθηκε με την ομάδα μαρτύρων που περιέλαβε τα άτομα τα οποία υπέστησαν ετερόπλευρο κάταγμα άνω άκρου του μηριαίου (1579). Ο μέσος όρος της ηλικίας (στο πρώτο κάταγμα) δεν είχε σημαντική διαφορά στα άτομα των δύο ομάδων. Σημαντική διαφορά ανάμεσα στα άτομα των δύο ομάδων, βρέθηκε ως προς την κινητικότητα, τον αριθμό των πτώσεων, την νευρομυϊκή κατάσταση, την οστεαρθρίτιδα των ισχίων, και την όραση. Δεν βρέθηκε σημαντική διαφορά ως προς την οστική μάζα (όπως μετρήθηκε με την μέθοδο της απορροφησιομετρίας διπλής δέσμης φωτονίων, και την μέτρηση εξασθένησης ευρέως φάσματος υπερήχων), το βάρος, το ύψος, και την οστεοαρθρίτιδα των γονάτων. Η θνησιμότητα για τον πρώτο χρόνο μετά το κάταγμα ήταν 31% στις γυναίκες, και 37% στους άνδρες της υπό μελέτην ομάδας, και 21% για τις γυναίκες και 23% για τους άνδρες της ομάδας των μαρτύρων. Το δεύτερο κάταγμα βρέθηκε να είναι του ιδίου τύπου με το πρώτο (συμμετρικό) σε ποσοστό 80% των περιπτώσεων. Ο σημαντικότερος παράγοντας που επέδρασε υπέρ της συμμετρικότητας του δευτέρου κατάγματος ήταν ο τύπος του πρώτου κατάγματος (διατροχαντήριο). Επίσης παρατηρήθηκε συμμετρικότης και ως προς το βαθμό σοβαρότητος του κατάγματος με επικράτηση της τάσης να παρατηρείται σοβαρότερο κάταγμα. Τα αποτελέσματα της μελέτης μας ευθυγραμμίζονται με την σύγχρονη άποψη για την παθογένεια των καταγμάτων του άνω άκρου του μηριαίου. Σύμφωνα με τις νεώτερες απόψεις οι πτώσεις καθώς και οι παράγοντες που σχετίζονται με αυτές αναδεικνύονται ως τα σημαντικότερα αίτια αυτών των καταγμάτων.