Ο ρόλος των πολυδύναμων μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων στην αποκατάσταση των ρήξεων του στροφικού πετάλου του ώμου: in vivo πειραματική μελέτη σε μοντέλο κονίκλου

Abstract

The purpose of the study is to evaluate the healing potential of a full‐thickness tendon defect in the rotator cuff of rabbits using a bioabsorbable scaffold impregnated with bone marrow–mesenchymal stem cells (BM‐MSCs) or rotator cuff‐derived mesenchymal stem cells (RC‐MSCs).Methods: Sixteen adult rabbits were subjected to a full‐thickness rotator cuff deficit. Rabbits were randomly assigned to four groups of four animals. In Group 0 (control), the deficit was left untreated. In Group 1, the deficit was treated with a single synthetic scaffold alone. In Group 2, the deficit was treated with the previous scaffold loaded with allogeneic BM‐MSCs. In Group 3, the deficit was treated with the previous scaffold loaded with allogenic RC‐MSCs. After animal sacrifice, tissue samples were subjected to histological and immunohistochemical analysis. Results: Group 1 showed the highest mean tendon maturing score (15.3±0.9) postoperatively, being significantly higher, in comparison to groups 0, 2 and 3 (p = 0.01, 0.02 and 0.01, respectively). Group 1 showed the highest mean collagen I/collagen III ratio (1.4 ± 0.8) postoperatively but without any statistical significance. Conclusions: The utilization of MSCs in rotator cuff repair in a rabbit model has not been associated with an enhancement in tendon healing in 16 weeks postoperatively, in comparison to controls and bioabsorbable scaffolds. The addition of MSCs does not result in better rotator cuff healing

Σκοπός της μελέτης ήταν η αξιολόγηση της δυνατότητας επούλωσης ενός πλήρους πάχους τενόντιου ελλέιματος στο στροφικό πετάλου κουνελιών χρησιμοποιώντας ένα βιοαπορροφήσιμο ικρίωμα εμποτισμένο με μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα μυελού των οστών (BM-MSCs) ή μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα που προέρχονται από το στροφικό πέταλο (RC-MSCs). Μέθοδοι: Δεκαέξι ενήλικα κουνέλια υποβλήθηκαν σε έλλειμμα στροφικού μανικέτι πλήρους πάχους. Τα κουνέλια κατανεμήθηκαν τυχαία σε τέσσερις ομάδες των τεσσάρων ζώων. Στην Ομάδα 0 (έλεγχος), το έλλειμμα αφέθηκε χωρίς θεραπεία. Στην Ομάδα 1, το έλλειμμα υποβλήθηκε σε θεραπεία μόνο με ένα μόνο συνθετικό ικρίωμα. Στην Ομάδα 2, το έλλειμμα υποβλήθηκε σε θεραπεία με το προηγούμενο ικρίωμα φορτωμένο με αλλογενή BM-MSCs. Στην Ομάδα 3, το έλλειμμα υποβλήθηκε σε θεραπεία με το προηγούμενο ικρίωμα φορτωμένο με αλλογενή RC-MSCs. Μετά τη θυσία των ζώων, δείγματα ιστών υποβλήθηκαν σε ιστολογική και ανοσοϊστοχημική ανάλυση. Αποτελέσματα: Η ομάδα 1 εμφάνισε την υψηλότερη μέση βαθμολογία ωρίμανσης τένοντα (15,3±0,9) μετεγχειρητικά, η οποία είναι σημαντικά υψηλότερη σε σύγκριση με τις ομάδες 0, 2 και 3 (p = 0,01, 0,02 και 0,01, αντίστοιχα). Η ομάδα 1 εμφάνισε την υψηλότερη μέση αναλογία κολλαγόνου Ι/κολλαγόνου III (1,4 ± 0,8) μετεγχειρητικά, αλλά χωρίς στατιστική σημασία. Συμπεράσματα: Η χρήση MSCs στην αποκατάσταση του στροφικού πετάλου σε ένα μοντέλο κουνελιού δεν έχει συσχετιστεί με βελτίωση στην επούλωση των τενόντων σε 16 εβδομάδες μετεγχειρητικά, σε σύγκριση με τους μάρτυρες και τα βιοαπορροφήσιμα ικριώματα. Η προσθήκη MSCs δεν οδηγεί σε καλύτερη επούλωση του στροφικού πετάλου