Διαφωτισμός: έμπνευση, μελέτη, φιλοσοφική αναζήτηση και απομαγικοποίηση με τη γραφίδα του Ugo Foscolo

Abstract

Is our language a disease we have to deal with, or is it the only conceivable cure? When "Logos" should be considered as medicine and when as poison? How do Plato, Gorgias, Foscolo and Derrida answer these questions? What does literature show us in this regard and why do we define it as the preeminent therapeutic space through the sanctification of the encounter? What do we mean when we speak of literature and encounter? Between whom is the encounter taking place and why are we rushing to redefine its meaning and significance, resorting to every possible science, so as to save, as we think, our science and our dignity? Is science connected to dignity and if so how? And consequently, what answer do we give to the question how we live? What does Heraclitus, Epicurus, Seneca, Foscolo, Wittgenstein and Camus suggest to us? But can we talk about life without talking about the idea of ​​our death? And if we attempt to talk about death, will we not be confronted with the riddle of time? So what is time and how can we interpret this ancient distinction between the Greek words "Chronos" and "Kairos"? What do contemporary philosophical and literary scenes, from Céline and Houellebecq to Bergson and Jankélévitch, tell us about all these questions, how do we interpret these scenes, and what do we create at the threshold of the meta-universe and the meta-human? These are only some of the main questions of the present thesis project, which raises the work of Ugo Foscolo again in modernity, through a dialogue with the history of philosophy and Western civilization, inviting the reader-creator to an encounter with philological and philosophical approaches that seem to aim to the rescue of science, poetry and dignity.

Είναι άραγε η γλώσσα μας μια ασθένεια που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ή μήπως πρόκειται για την μόνη νοούμενη θεραπεία; Πότε θα πρέπει να εκλάβουμε τον Λόγο ως φάρμακο και πότε ως φαρμάκι; Πώς απαντάνε σε αυτά τα ερωτήματα ο Πλάτων, ο Γοργίας, ο Foscolo και ο Derrida; Τι μας δείχνει εν προκειμένω η λογοτεχνία και γιατί την ορίζουμε ως τον κατεξοχήν θεραπευτικό τόπο μέσα από την ιεροποίηση της συνάντησης; Τι εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για λογοτεχνία και για συνάντηση; Μεταξύ ποιων πραγματοποιείται η συνάντηση και γιατί σπεύδουμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια και τη σημασία της, καταφεύγοντας σε κάθε δυνατή επιστήμη, ούτως ώστε να διασώσουμε, όπως νομίζουμε, την επιστήμη και την αξιοπρέπειά μας;Συνδέεται η επιστήμη με την αξιοπρέπεια και αν ναι πώς; Τι απάντηση δίνουμε κατ' επέκταση στο πώς βιωτέον; Τί μας προτείνει ο Ηράκλειτος, ο Επίκουρος, ο Σενέκας, ο Foscolo, o Wittgenstein και ο Camus;Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για τη ζωή δίχως να μιλήσουμε για την ιδέα που έχουμε περί θανάτου; Και αν επιχειρήσουμε να κάνουμε λόγο περί θανάτου, δεν θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αίνιγμα του χρόνου; Και τι είναι λοιπόν ο χρόνος και πώς θα ερμηνεύσουμε εκείνη την αρχαία διάκριση μεταξύ Χρόνου και Καιρού; Τι μας λένε για όλα αυτά τα ερωτήματα οι σύγχρονες φιλοσοφικές και λογοτεχνικές σκηνές, από τον Celine και τον Ηοuellebecq ως τον Bergson και τον Jankélévitch, πώς ερμηνεύουμε εμείς τούτες τις σκηνές και τι δημιουργούμε στο κατώφλι του μετασύμπαντος και του μετανθρώπου; Αυτά είναι ορισμένα μονάχα από τα βασικά ερωτήματα του παρόντος κειμενικού εγχειρήματος, το οποίο επανεγγράφει στη νεωτερικότητα το έργο του Ugo Foscolo, μέσα από έναν διάλογο με την ιστορία της φιλοσοφίας και του δυτικού πολιτισμού, προσκαλώντας τον αναγνώστη - δημιουργό σε μια συνάντηση με φιλολογικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις που ως τελικό στόχο φαίνεται να έχουν τη διάσωση της επιστήμης, της ποίησης και της αξιοπρέπειας.