Αποκατάσταση χρόνιων και μεγάλων ρήξεων του στροφικού πετάλου με τενόντιο ενδοϋμενικό αυτομόσχευμα: πειραματική μελέτη σε κονίκλους

Abstract

Introduction: Rotator cuff tears are a very common cause of shoulder pain and dysfunction, and cause reduced mobility and reduced quality of life. Despite advances in surgical techniques and repair protocols, the management of large or massive rotator cuff tears remains a significant challenge for orthopedic surgeons. Experimental studies have shown that the success of the surgical restoration of the rotator cuff depends, among other things, on the force needed to reattach it to the native footprint and that this force increases with time. Thus, in chronic and large tears of the rotator cuff, the need arises to fill the gap between tendon and bone in order to reduce the tension of the repair. Grafts have been proposed as a solution to augment or bridge torn tendons, but optimal clinical outcomes are not always achieved due to poor graft integration, suboptimal mechanical properties, and immunological reactions. Purpose: The purpose of this study was to (1) evaluate the biomechanical properties of an intrasynovial autograft, (2) study the distribution and progression of fatty infiltration of the muscle by computed tomography, and (3) evaluate the histological changes at the site of the insertion, after the bridging of a large and chronic tear of the subscapularis tendon in the rabbit. Material and methods: Twenty-six adult male Zealand white rabbits were used in this study. Large defects in the subscapularis tendons were produced bilaterally in 20 rabbits. After 6 weeks, secondary procedures were performed to the right shoulder of the rabbits, which were reconstructed with an intrasynovial interposition autograft (graft group). The left shoulder did not undergo any further treatment (defect group). The specimens were randomly divided into two equal time groups and underwent biomechanical testing, CT analysis, and histological evaluation at 6, and 12 weeks after reconstruction. In addition, 6 rabbits that were not operated, were used as a control group. Results: At 12 weeks post-repair, the graft group showed a statistically significant increase in ultimate failure load compared to the defect group (p < 0.05). In addition, the graft group at 12 weeks showed comparable stiffness to that of the control group. Computed tomography analysis showed no significant progression of fatty infiltration in the graft groups at the two time periods. In contrast, the deficit group at 12 weeks showed increased fatty infiltration compared to the control group. Finally, histological evaluation revealed at 12 weeks in the graft group a parallel arrangement of collagen fibers and chondrocytes, which closely resembled the insertion of the normal tendon. Conclusion: According to our study in the subscapular rabbit model, intrasynovial autografts are an effective interposition graft for the surgical repair of chronic and large rotator cuff tears, as they improve the biomechanical and biological properties of the repaired tendon.

Εισαγωγή: Οι ρήξεις του στροφικού πετάλου αποτελούν πολύ συχνό αίτιο πόνου και δυσλειτουργίας του ώμου και προκαλούν ελαττωμένη κινητικότητα και μειωμένη ποιότητα ζωής. Παρά τις προόδους στις χειρουργικές τεχνικές και τα πρωτόκολλα αποκατάστασης, η διαχείριση μεγάλων ή μαζικών ρήξεων του στροφικού πετάλου παραμένει μια σημαντική πρόκληση για τους ορθοπαιδικούς χειρουργούς. Πειραματικές μελέτες έχουν δείξει πως η επιτυχία της χειρουργικής αποκατάστασης του στροφικού πετάλου εξαρτάται μεταξύ άλλων από την δύναμη που χρειάζεται για την επανακαθήλωση του και πως η δύναμη αυτή αυξάνεται με την χρονιότητα της βλάβης. Έτσι λοιπόν στις χρόνιες μεγάλες ρήξεις του στροφικού πετάλου γεννάται η ανάγκη για πλήρωση του ελλείματος μεταξύ τένοντα και οστού προκειμένου να μειώσουμε την τάση της συρραφής. Τα μοσχεύματα έχουν προταθεί ως λύση για την αύξηση ή τη γεφύρωση των τενόντων με μεγάλη ή μαζική ρήξη, αλλά τα βέλτιστα κλινικά αποτελέσματα δεν επιτυγχάνονται πάντα λόγω κακής ενσωμάτωσης του μοσχεύματος, μη βέλτιστων μηχανικών ιδιοτήτων και ανοσολογικών αντιδράσεων. Σκοπός: Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν (1) η αξιολόγηση των εμβιομηχανικών ιδιοτήτων του ενδοϋμενικού αυτομοσχεύματος, (2) η μελέτη της κατανομής και της εξέλιξης της λιπώδους διήθησης του μυός με αξονική τομογραφία (CT) και (3) η αξιολόγηση των ιστολογικών αλλαγών στο σημείο της ένθεσης, έπειτα από την γεφύρωση μίας χρόνιας μεγάλης ρήξης του υποπλατίου στον κόνικλο. Υλικό και μέθοδος: Είκοσι έξι ενήλικα αρσενικά λευκά κουνέλια Νέας Ζηλανδίας χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη μελέτη. Δημιουργήθηκαν μεγάλα ελλείμματα στον υποπλάτιο τένοντα και στους δύο ώμους σε 20 κουνέλια. Μετά από 6 εβδομάδες, πραγματοποιήθηκε δεύτερη επέμβαση μόνο στον δεξιό ώμο των κουνελιών, οι οποίες αποκαταστάθηκαν χειρουργικά με ένα τενόντιο ενδοϋμενικό αυτομόσχευμα (ομάδα μοσχεύματος). Ο αριστερός ώμος δεν υποβλήθηκε σε περαιτέρω χειρουργική θεραπεία (ομάδα ελλείμματος). Τα δείγματα χωρίστηκαν σε δύο ομάδες ίσες σε αριθμό και υποβλήθηκαν σε εμβιομηχανικό έλεγχο, ανάλυση με αξονική τομογραφία και ιστολογική αξιολόγηση στις 6 ή 12 εβδομάδες μετά την χειρουργική αποκατάσταση. Επιπλέον, 6 κουνέλια που δεν χειρουργήθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα ελέγχου. Αποτελέσματα: Στις 12 εβδομάδες μετά την αποκατάσταση, η ομάδα του μοσχεύματος εμφάνισε στατιστικά σημαντική αύξηση στο τελικό φορτίο αστοχίας (ultimate failure load) σε σύγκριση με την ομάδα του ελλείμματος (p < 0,05). Επιπλέον, η ομάδα μοσχεύματος στις 12 εβδομάδες παρουσίασε συγκρίσιμη ακαμψία(stiffness) με αυτή της ομάδας ελέγχου. Η ανάλυση με αξονική τομογραφία δεν έδειξε σημαντική πρόοδο της λιπώδους διήθησης στις ομάδες μοσχεύματος στις δύο χρονικές περιόδους. Αντίθετα η ομάδα του ελλείμματος στις 12 εβδομάδες παρουσίασε αυξημένη λιπώδη διήθηση σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Τέλος, η ιστολογική αξιολόγηση αποκάλυψε στις 12 εβδομάδες στην ομάδα του μοσχεύματος εικόνα παράλληλης διάταξης των κολλαγόνων ινών και των χονδροκυττάρων, που προσομοίαζε σε μεγάλο βαθμό με την ένθεση του φυσιολογικού τένοντα. Συμπέρασμα: Σύμφωνα με την μελέτη μας στο μοντέλο του υποπλατίου στον κόνικλο τα ενδοϋμενικά αυτομοσχεύματα αποτελούν ένα αποτελεσματικό μόσχευμα παρεμβολής για την χειρουργική αποκατάσταση χρόνιων και μεγάλων ρήξεων του στροφικού πετάλου, καθώς βελτιώνουν τις εμβιομηχανικές και βιολογικές ιδιότητες του αποκατεστημένου τένοντα.