Συσχέτιση δεικτών φλεγμονής με την εμφάνιση και την πορεία κατάθλιψης σε ψωριασικούς ασθενείς πριν και μετά τη χορήγηση συστηματικής αγωγής

Abstract

Psoriasis is a systemic disease of the skin and nails associated with a wide range of comorbidities such as depression, psoriatic arthritis and metabolic syndrome. The study aimed to examine a potential association between inflammatory markers: CRP, ESR, TNFa, IL-6, IL-23, IL-17A and depression in patients with psoriasis. The potential influence of a three-month systematic treatment for psoriasis on the inflammatory markers levels was also examined (Conventional systemic therapy, Biologics).A total of 80 individuals were enrolled in the study. Case participants included 28 patients diagnosed with Psoriasis (Beck Depression Inventory-II:≤17) and 24 patients diagnosed with Psoriasis and Depression (Beck Depression Inventory-II:>17). Twenty-eight (28) healthy participants comprised the control group. Psoriasis severity was evaluated by using Psoriasis Area and Severity Index, Physician Global Assessment, Body Surface Area and Dermatology Life Quality Index. Written approval was obtained for its use in this study: Cardiff University (09/2015). Other factors considered in the study were obesity using the Body Mass Index, the levels of stress using the Beck Anxiety Inventory, and the presence of insomnia using the Athens Insomnia Scale. Blood draws and inflammatory markers measurements were performed for all participants. The study examines the difference observed in CRP, ESR, TNFa, IL-6, IL-23 and IL-17A values among the three groups at baseline, as well as the changes observed within a period of three months in the two groups (psoriasis, psoriasis and depression). Both CRP and ESR levels were higher in the case group (i.e. Psoriasis and Depression and Psoriasis) compared to healthy controls. Furthermore, psoriatic patients with depression showed increased CRP and ESR levels compared to those of psoriatic patients without depression. The serum levels of IL-6 were significantly higher in the group of psoriatic patients with depression, compared to those with psoriasis without depression. Also, serum levels of IL-17A were higher in the group of psoriatic patients with depression. These results confirm the important role of IL-6 in the pathogenesis of depression among psoriatic patients. Instead, no significant changes in CRP, ESR, TNFa, IL-6, IL-23 and IL-17A values were observed between the two-time points (baseline and three months) after systemic therapy for psoriasis for the two groups of patients (Psoriasis and Depression and Psoriasis). We consider that the 3-month period between the two measurements was too short to allow safe conclusions on the possible reduction of inflammatory markers after systemic treatment for psoriasis that patients received. Conclusively, psoriasis is a disease requiring a multidimensional therapeutic approach. In depressed psoriatic patients should be given drugs whose mechanism of action leads to a decrease in IL-6 (e.g., anti-TNF, anti-IL17A). The increased value of IL-6 is probably related to the use of ciclosporin and apremilast. As a result, these drugs should be administered with caution to patients with psoriasis and depression. The evaluation of both CRP and ESR and their use to detect the presence of depression in patients with psoriasis can be an important tool for their holistic treatment of theirs.

Η ψωρίαση είναι μία χρόνια φλεγμονώδης νόσος του δέρματος με σοβαρές συννοσηρότητες, με συχνότερες την κατάθλιψη, τη ψωριασική αρθρίτιδα και το μεταβολικό σύνδρομο, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να υπάρχει και προσβολή των ονύχων. Στόχος της μελέτης ήταν η εύρεση μίας πιθανής συσχέτιση μεταξύ των φλεγμονωδών δεικτών: CRP, ESR, TNFα, IL-6, IL-23, IL-17A και την κατάθλιψη σε ασθενείς με ψωρίαση καθώς και η πιθανή επίδραση μιας τρίμηνης συστηματικής θεραπείας για την ψωρίαση στα επίπεδα των συγκεκριμένων φλεγμονωδών δεικτών (συμβατική συστημική θεραπεία, βιολογικοί παράγοντες). Συνολικά ογδόντα (80 άτομα) εντάχθηκαν στη μελέτη. Συμμετείχαν εικοσιοχτώ (28) ασθενείς με τη διάγνωση της ψωρίασης (Beck Depression Inventory-II:≤17) και εικοσιτέσσερις (24) ασθενείς με τη διάγνωση της ψωρίασης και της κατάθλιψης (Beck Depression Inventory-II:>17), ενώ εικοσιοχτώ (28) υγιείς συμμετέχοντες αποτελούσαν την ομάδα ελέγχου. Η βαρύτητα της ψωρίασης αξιολογήθηκε με τη χρήση των δεικτών του PASI, BSA, PGA, DLQI. Για την χρήση του ερωτηματολογίου του DLQI στην συγκεκριμένη μελέτη, λήφθηκε έγκριση από το Cardiff University (09/2015). Άλλοι παράγοντες που ελήφθησαν υπόψη στη μελέτη ήταν η παχυσαρκία με την χρήση του Δείκτη σωματικού βάρους / Μάζας Σώματος: ΔΜΣ (BMI), τα επίπεδα του στρες με την χρήση του ερωτηματολόγιου άγχους του Beck :Beck Anxiety Inventory (BAI) και η παρουσία αϋπνίας με την χρήση του ερωτηματολογίου της Κλίμακα Αϋπνίας Αθηνών: Αthens Insomnia Scale (AIS). Πραγματοποιήθηκαν αιμοληψίες και μετρήσεις των φλεγμονωδών δεικτών για όλους τους συμμετέχοντες. Μετρήθηκαν οι τιμές των CRP,ΤΚΕ, TNFα, IL-6, IL-23 και IL-17A μεταξύ των τριών ομάδων κατά την είσοδο στην μελέτη, καθώς τρεις μήνες μετά την λήψη συστηματικής αγωγής για την ψωρίαση στις δύο ομάδες της ψωρίασης και της ψωρίασης με κατάθλιψη. Βρέθηκαν υψηλότερες τιμές στις μετρήσεις τόσο της CRP όσο και της ΤΚΕ στις ομάδες με τους ψωριασικούς ασθενείς συγκριτικά με τους υγιείς μάρτυρες. Επιπλέον, οι ψωριασικοί ασθενείς με κατάθλιψη εμφάνιζαν ακόμα πιο αυξημένες τιμές των CRP και ΤΚΕ συγκριτικά με αυτά των ψωριασικών ασθενών χωρίς κατάθλιψη. Τα επίπεδα της IL-6 στον ορό ήταν σημαντικά υψηλότερα στην ομάδα των ψωριασικών ασθενών με κατάθλιψη, σε σύγκριση με αυτούς με ψωρίαση χωρίς κατάθλιψη. Επίσης, τα επίπεδα της IL-17A στον ορό ήταν υψηλότερα στην ομάδα των ψωριασικών ασθενών με κατάθλιψη. Τα παραπάνω αποτελέσματα επιβεβαιώνουν τον σημαντικό ρόλο της IL-6 στην παθογένεια της κατάθλιψης μεταξύ των ψωριασικών ασθενών. Αντίθετα, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές αλλαγές στις τιμές των CRP, ΤΚΕ, TNFα, IL-6, IL-23 και IL-17A μεταξύ των δύο χρονικών σημείων (ημέρα 0/ είσοδο στην μελέτη) και τρεις μήνες μετά τη συστηματική θεραπεία για την ψωρίαση στις δύο ομάδες των ψωριασικών ασθενών. Η πιο πιθανή αιτία θεωρήθηκε ότι η χρονική περίοδος των τριών(3) μηνών μεταξύ των δύο μετρήσεων ήταν πολύ μικρή ώστε να επιτραπεί η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων ως προς την πιθανή μείωση των δεικτών φλεγμονής μετά από την συστηματική θεραπεία για την ψωρίαση που έλαβαν οι ασθενείς. Συμπερασματικά, η ψωρίαση είναι μια ασθένεια που απαιτεί πολυδιάστατη θεραπευτική προσέγγιση. Σε καταθλιπτικούς ψωριασικούς ασθενείς καλό είναι να χορηγούνται φάρμακα των οποίων ο μηχανισμός δράσης οδηγεί σε μείωση της IL-6 (π.χ. anti-TNF, anti-IL17A). Η αυξημένη τιμή της IL-6 πιθανώς να σχετίζεται με τη χρήση κυκλοσπορίνης και απρεμιλάστης, οπότε καλό είναι, αυτά τα φάρμακα να χορηγούνται με προσοχή σε ασθενείς με ψωρίαση και κατάθλιψη. Η αξιολόγηση τόσο της CRP όσο και της ΤΚΕ και η χρήση τους για την ανίχνευση της παρουσίας κατάθλιψης σε ασθενείς με ψωρίαση μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την ολιστική θεραπεία τους.