Η μετάλλαξη της αντισυστημικής πολιτικής βίας από εσωτερική απειλή σε ζήτημα διεθνούς ασφάλειας

Abstract

n today’s world, where only one political and economic system prevails, the concept of anti-systemic political violence comes from citizens who did not feel the prosperity proclaimed by French Revolution. People who do not benefit from modernity and have lost confidence and faith in the state and its institutions. These same people resort to violence while redefining their identity in order to gain strength against the power of the state, demanding immediate changes in their daily lives. These groups of people setup their own organizations -beyond the existing political choices that each state offers-uniting their cultural, spiritual and aesthetic beliefs. In doing so they create networks of actions and areas of security -large or small- in order to practice and implement their own goals. The research presented in this book examines three major forms of anti-systemic political violence: the far-right, the antiauthoritarian, and Islamic extremism which, despite their ideological discrepancies and different historical backgrounds, form a set of similar practical and common goals. On the other side, we notice another international form of legitimate political violence: the institutionalization of state power. By developing common methods of confrontation, this contributes to the consolidation of the conflict. The above leads to a possible emersion of two great conflicting powers which are not defined by culture nor nation, not even by contemporary social status. Thus, on one side we find the power of states and on the other side we observe the anti-systemic group sexercising political violence. On a theoretical level, this conflict can be examined as the conflict between the theory of Realism and that of Revolutionism. History shows three main examples of international revolutionaries: the religious revolutionaries of the 16th and 17th century, the French revolutionaries of the 18thcentury and the revolutionaries of totalitarianism of the 20th century. Based on these, we could surmise that the Anti-Systemic revolutionaries of the 21st century would be a fourth example – the one that this research examines.

Η άσκηση αντισυστημικής πολιτικής βίας προέρχεται από εκείνους τους πολίτεςπου τελικά δεν ένιωσαν την πρόοδο και την ευημερία που διακήρυττε η Γαλλική Επανάσταση, που δεν ευεργετήθηκαν από τη νεωτερικότητα, που έχασαν την εμπιστοσύνη και την πίστη στο κράτος και τους θεσμούς του, που θεωρούν ως λύση τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους και την προσφυγή στη βία προκειμένου να αποκτήσουν δύναμη έναντι της κρατικής ισχύος, διεκδικώντας άμεσες αλλαγές στην καθημερινότητά τους. Ομάδες ανθρώπων συστήνουν τις δικές τους οργανώσεις, έξω από τις υφιστάμενες πολιτικές επιλογές που το εκάστοτε κράτος προσφέρει, ενώνοντας τα πολιτιστικά, πνευματικά και αισθητικά τους πιστεύω και δημιουργώντας ένα πλέγμα δράσεων και περιοχών ασφαλείας, άλλοτε μεγαλύτερων και άλλοτε μικρότερων, για την εξάσκηση και υλοποίηση των στόχων τους. Τα δρώντα υποκείμενα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλα, ώστε να μπορούν να χαράξουν νέες γωνίες δύναμης και καταφυγής. Σε αυτό το σημείο είναι που θα εξετάσουμε τρεις μεγάλες μορφές αντισυστημικής πολιτικής βίας: την ακροδεξιά βία, την αντιεξουσιαστική βία και τον ισλαμικό εξτρεμισμό, οι οποίες, παρά τις ιδεολογικές τους ασυμφωνίες και τις διαφορετικές τους ιστορικές καταβολές, διαμορφώνουν ένα σύνολο όμοιων πρακτικών και κοινών στόχων σε διεθνές επίπεδο, μια μορφή επαναστατισμού βασισμένη στα χαρακτηριστικά εκείνα των πρεσβευτών του εν λόγω ρεύματος, ως θεωρίας των διεθνών σχέσεων. Απέναντί τους στέκεται και αντιπαρατίθεται μια άλλη διεθνής μορφή πολιτικής βίας, αυτή των θεσμοθετημένων κρατικών εξουσιών η οποία, αναπτύσσοντας με τη σειρά της κοινές μεθόδους αντιμετώπισης, συμβάλλει στην εδραίωση της σύγκρουσης. Από εδώ συνεπάγεται ότι θα μπορούσαν να αναδυθούν δύο μεγάλες συγκρουσιακές δυναμικές, χωρίς αυτές να ορίζονται με βάση τον πολιτισμό, το έθνος, ή ακόμη και τους σύγχρονους προσδιορισμούς της ταξικής θέσης. Από τη μία, δηλαδή, η δυναμική των κρατών και από την άλλη των αντισυστημικών ομάδων άσκησης πολιτικής βίας. Η σύγκρουση αυτή μετουσιώνεται και θεωρητικά γύρω από τη σύγκρουση δύο θεωριών των διεθνών σχέσεων, του ρεαλισμού και του επαναστατισμού, του οικουμενισμού και της ιδιαιτεροκρατίας, της προσπάθειας επιβολής παγκόσμιων ανθρωπιστικών αξιών και λογικών ανάπτυξης και της αντίστασης από ομάδες που δεν ωφελούνται από τη διάδοση των αξιών αυτών. Αν δύναται να θεωρηθεί πως ιστορικά εμφανίζονται τρία παραδείγματα διεθνών επαναστατικών: οι θρησκευτικοί επαναστατικοί του 16ου και του 17ου αιώνα, οι γάλλοι επαναστατικοί του 18ου αιώνα και οι επαναστατικοί του ολοκληρωτισμού του 20ού αιώνα, τότε φαίνεται πως στις πρώτες δεκαετίες του21ου αιώνα εμφανίζεται ένα τέταρτο παράδειγμα, αυτό των αντισυστημικών επαναστατικών.