Διερεύνηση του ρόλου της οπίσθιας αποκόλλησης του υαλοειδούς στη μετάπτωση της μη εξιδρωματικής ηλικιακής εκφύλισης της ωχράς κηλίδας σε εξιδρωματική

Abstract

This research covers the examination of the state of the posterior vitreous in eyes with exudative age-related macular degeneration (AMD), non-exudative AMD and in normal eyes in order to investigate the potential protective role of complete posterior vitreous detachment in the evolution of non-exudative to exudative AMD. It is suspected that central vitreomacular adhesion plays an important role in the pathogenesis of AMD. It is possible that the disease has already started and the vitreomacular adhesion is an additional risk factor for the disease to deteriorate. B-scan ultrasonography and Optical Coherence Tomography (OCT) were performed in 165 patients older than 65 years with any AMD and in 22 patients older than 65 years with normal eyes in order to diagnose the eyes with complete posterior vitreous detachment (PVD) and the eyes with persistent central vitreomacular adhesion (VMA). 16/171 eyes with exudative AMD (9.36%) had complete PVD, and the rest 155/171 (90.64%) had central VMA. 11 of 138 eyes with non-exudative AMD (7.97%) had complete PVD and the remaining 127 eyes (92.03%) had central VMA. During the study, 28 eyes, all with central (VMA) progressed to exudative AMD. Vitreomacular adhesion could be an additional risk factor for the disease to deteriorate. During our daily clinical management of patients with AMD it would be prudent to take into consideration the state of the posterior vitreous. The involvement of the incomplete posterior vitreous detachment in the pathogenesis of AMD has already been established, moreover we could argue that VMA is a potential risk factor for the progression of non-exudative to exudative AMD, providing the option to choose pharmaceutical vitreolysis or even vitrectomy in high risk patients in order to avoid the deterioration of the disease.

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το οπίσθιο υαλοειδές σε οφθαλμούς με εξιδρωματική ΗΕΩ, σε οφθαλμούς με μη εξιδρωματική ΗΕΩ και σε φυσιολογικούς οφθαλμούς προκειμένου να διερευνηθεί εάν υφίσταται προστατευτικός ρόλος της πλήρους οπίσθιας αποκόλλησης του υαλοειδούς (PVD) στη μετάπτωση της μη εξιδρωματικής σε εξιδρωματική ΗΕΩ. Η παραμονή προσκολλημένου του οπίσθιου υαλοειδούς πιθανολογείται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεια των διαφόρων τύπων ΗΕΩ παράλληλα με τους γνωστούς μηχανισμούς. Είναι πιθανό ότι η διαδικασία της νόσου έχει ήδη ξεκινήσει και ενώ η παραμονή προσκολλημένου του οπίσθιου υαλοειδούς δεν προκαλεί τη νόσο, δημιουργεί τις προυποθέσεις για την επιδείνωσή της και τη μετάπτωσή της σε υγρού τύπου ΗΕΩ. Β υπερηχογραφία και οπτική τομογραφία συνοχής διενεργήθηκαν σε 165 ασθενείς άνω των 65 ετών με ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας (ΗΕΩ) και σε 22 ασθενείς άνω των 65 ετών με οφθαλμούς χωρίς ΗΕΩ προκειμένου να καταγραφούν οι οφθαλμοί με πλήρη αποκόλληση του οπίσθιου υαλοειδούς (PVD) και οι οφθαλμοί με κεντρική υαλοειδοωχρική πρόσφυση (VMA). Από τους 171 οφθαλμούς με υγρού τύπου ΗΕΩ, 16 (9.36%) είχαν πλήρη αποκόλληση του οπίσθιου υαλοειδούς ενώ οι υπόλοιποι 155 (90.64%) διατηρούσαν το οπίσθιο υαλοειδές προσκολλημένο. Από τους 138 οφθαλμούς με ξηρού τύπου ΗΕΩ, 11 (7.97%) είχαν πλήρη αποκόλληση του οπίσθιου υαλοειδούς ενώ οι υπόλοιποι 127 (92.03%) διατηρούσαν το οπίσθιο υαλοειδές προσκολλημένο. Κατά τη διάρκεια της μελέτης 28 οφθαλμοί, όλοι με κεντρική υαλοειδοωχρική πρόσφυση (VMA) επιδεινώθηκαν στην εξιδρωματική μορφή της νόσου. Η παραμονή προσκολλημένου του οπίσθιου φλοιώδους υαλοειδούς φαίνεται να αποτελεί έναν επιπλέον παράγοντα κινδύνου για την επιδείνωση της ξηρού σε υγρού τύπου ΗΕΩ. Κατά την κλινική διαχείριση ασθενών με ΗΕΩ θα ήταν, επομένως, συνετό να λαμβάνουμε υπόψιν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το οπίσθιο υαλοειδές. Ενώ, λοιπόν, έχει ήδη τεθεί η βάση που ενέχει τη συμμετοχή της παραμονής του προσκολλημένου οπίσθιου υαλοειδούς στην παθογένεια της ΗΕΩ γενικότερα, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η οπίσθια υαλοειδοωχρική πρόσφυση αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την επιδείνωση της μη εξιδρωματικής σε εξιδρωματική ΗΕΩ κάτι που μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη δυνατότητα της φαρμακευτικής βιτρεόλυσης ή ακόμα και της υαλοειδεκτομής σε ασθενείς υψηλού κινδύνου για να αποφευχθεί η εξέλιξη προς τη νεοαγγειακή μορφή της ΗΕΩ.