Η επίδραση της αντιυπερτασικής αγωγής στις δομικές και λειτουργικές παραμέτρους της αριστεράς κοιλίας στους υπερτασικούς

Abstract

The aim of this study is to evaluated the changes in hypertrophy, in systolic and diastolic function of left ventricular in hypertensives patients who were treated with different antihypertensives agents. 40 hypertensive patients (24male, 16 female mean age 52,05 +8,23 years) with left ventricular hypertrophy were divided in four groups. Group A comprised 10 patients (6 male, 4 female, m.a. 51,5±7,68 years), who were treated with lisinopril, group B comprised 10 patients (6 male, 4 female, m.a. 53,4±8,38 years), who were treated with atenolol, group C comprised 10 patients (6 male, 4 female, m.a. 51,2±7,25 years), who were treated with pindolol and group D comprised 10 patients (6 male, 4 female, m.a. 52,1±9,36 years), who were treated with verapamil. The echocardio-Doppler evaluation was performed both at rest and at the peak of test. Left ventricular dimensions were obtained from two dimensionally guided M-mode tracings using the criteria of the American Society of Echocardiography. Left ventricular peak filling rates and filling rate integrals were measured by a pulsed Doppler technique. Blood pressure regulation obtained in all patients. In group A patients decreased LV mass, LVEDd, end-systolic stress and increased EF, SF, in rest and stress were observed with statistical significance. In group B patients decreased LV mass in 6 months therapy, end­systolic stress and EF were observed with statistical significance. In group C patients decreased LV mass in 6 months therapy, LV mass in 4 months therapy and endsystolic stress were observed with statistical significance. Finally in group D patients decreased LV mass, LV mass in 4 months therapy and end-systolic stress and increased EF were observed with statistical significance. Diastolic indexes improved in all groups patients. From this thesis the following conclusions can be made: In lisinopril treated patients early left ventricular regression primarily due to the effect of the lisinopril and secondary due to control of the blood pressure Hemodynamic variation in atenolol, pindolol and verapamil treated patients need more time to cause regression in hypertrophic heart muscle of hypertensive patients. The optimal hypertensive therapy causing early and intensive LV regression, is the one causing smoother blood pressure normalization, applied in the beginning stages. Although the LV mass reduces, the antihypertensive agents without negative inotropic action improve systolic LV function. When reduction of the blood pressure is achieved, the negative inotropic effect of the atenolol does not degrade the patients systolic LV fuction in rest and in stress. In general improvement of the LV systolic function observed during stress is due to reduced need of the heart muscle in oxygen. Although the systolic LV function is often normal in early stages in hypertensive patients LV diastolic function are impair in hypertensive patients. Therefore in patients with normal systolic function, congestive heart disease symptoms can be observed. Early improvement of the LV diastolic function independently of the hypertensive agent used is due to decrease of the blood pressure, heart rate, oxygen demand, improvement coronary flow and suppression of theRAAS.

H αυξημένη συχνότητα εμφάνισης αρτηριακής υπέρτασης στον γενικό πληθυσμό και οι αιμοδυναμικές και λειτουργικές μεταβολές που προκαλούνται προσδίδουνιδιαίτερη αξία στην προσπάθεια ελέγχου της επίδρασης διαφόρων αντιυπερτασικών φαρμάκων στους δείκτες λειτουργικότητας της αριστεράς κοιλίας. Σκοπός της διατριβής είναι να διερευνήσει τις δομικές και λειτουργικές μεταβολές της αριστερής κοιλιάς που προκαλούνται από τη χρόνια αντιυπερτασική αγωγή. Το υλικό της Μελέτης αποτέλεσαν 40 υπερτασικοί ασθενείς (24άντρες και 16γυναίκες μέσης ηλικίας 52±8,23 έτη) με υπερτροφία αριστερής κοιλίας στον υπερηχοκαρδιογραφηκό έλεγχο, και των οποίων η αρτηριακή πίεση ρυθμίστηκε ικανοποιητικά μετά τη χορήγηση αντιυπερτασικών φαρμάκων. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες των 10 ασθενών τους ασθενείς της Ομάδος Α (6 άντρες και 4 γυναίκες μ.η. 51,5±7,68 έτη) στους οποίους χορηγήθηκε λισινοπρίλη, σε αυτούς της ομάδας Β (6άντρες και 4 γυναίκες μ.η. 53,4±8,38 έτη) ατενολόλη, στην ομάδα Γ (6άνδρες και 4 γυναίκες μ.η. 51,2±7,25 έτη) πινδολόλη και στην ομάδα Δ (6άντρες και 4 γυναίκες μ.η.52,1±9,36 έτη) βεραπαμίλη. Όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα μας σωστή ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης έγινε σε όλους τους ασθενείς των ομάδων με λόγω trough to peak μεγαλύτερο από 0,6. Μείωση της μάζας της αριστερής κοιλίας της τελοδιαστολικής διαμέτρου, του τελοσυστολικού στρες και αύξηση του κλάσματος εξώθησης και βράχυνση σε ηρεμία και σε κόπωσης στατιστικά σημαντική παρατηρήθηκε στους ασθενείς της ομάδας Α. Στους ασθενείς της Ομάδος Β παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική μείωση της μάζας της αριστερής κοιλίας στους έξι μήνες, μείωση του κλάσματος εξώθησης και του τελοσυστολικού στρες. Στους ασθενείς της Ομάδος Γ παρατηρήθηκε μείωση της μάζας της αριστερής κοιλίας στους έξι μήνες του δείκτη μάζας της αριστερής κοιλίας στους 4 μήνες και μείωση του τελοσυστολικού στρες. Το κλάσμα εξώθησης δεν μεταβλήθηκε σημαντικά. Τέλος στους ασθενείς της ομάδας Δ παρατηρήθηκε μείωση της μάζας της αριστερής κοιλίας του δείκτη μάζας της αριστερής κοιλίας στους 4 μήνες και μείωσης του τελοσυστολικού στρες και αύξηση του κλάσματος εξώθησης. Οι διαστολικοί δείκτες βρέθηκαν βελτιούμενοι στους ασθενείς όλων των ομάδων. Από την παρούσα μελέτη εξάγονται τα παρακάτω συμπεράσματα Η σωστή ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης με τη χρησιμοποιείς προκαλεί πρωιμότερη υποστροφή της υπερτροφίας της αριστερής κοιλιάς που οφείλεται πρώτα στην ιδιότητα του φαρμάκου και μετά στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης. Οι αιμοδυναμικές μεταβολές που συμβαίνουν σε ασθενείς υπό ατενολόλη, πινδολόλη και βεραπαμίλη χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να προκαλέσουν υποστροφή του υπερτροφικού μυοκαρδίου των υπερτασικών ασθενών. Η ιδανική αντιυπερτασική θεραπεία με την οποία επιτυγχάνει ταχύτερη και εντονότερη υποστροφή της υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας είναι αυτή που προκαλεί επιμηκέστερη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης, αρχίζει νωρίς την εξέλιξή της νόσου και δεν προκαλεί αντανακλαστική ενεργοποίηση διαφόρων τροφικών ορμονικών παραγόντων. Τα χορηγούμενα αντιυπερτασικά φάρμακα που δεν έχουν καρδιοκατασταλτικές ιδιότητες κατά υποστροφή της υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας βελτιώνουν τη λειτουργία της αντλίας, παρά τη μείωση της μάζας του εργατικού μυοκαρδίου. Η αρνητική ινοτροπος ενέργεια της ατενολόλης όταν επιτυγχάνει μείωση της αρτηριακής πίεσης δεν είναι ικανή να επιβαρύνει τη συστολική λειτουργία των ασθενών, τόσο σε κατάσταση ηρεμίας όσο και στην κόπωση. Γενικά η βελτίωση της συνολικής λειτουργίας που παρατηρείται στους και κατά την άσκηση, παρά την υποστροφή της υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας οφείλεται στη μείωση της ανάγκης του οξυγόνου του καρδιακού μυός Ενώ η συστολική λειτουργία αργεί να επηρεαστεί στους υπερτασικούς η διαστολική φαίνεται να επηρεάζεται πρόβλημα και σε ακραίες καταστάσεις μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας ακόμα και σε ασθενείς με φυσιολογική συστολική λειτουργία. Η βελτίωση της διαστολικής λειτουργίας πρώιμα ανεξαρτήτως αντιυπερτασικού φαρμάκου παρά την υποστροφή ή όχι της υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας οφείλεται τόσο στη μείωση της αρτηριακής πίεσης όσο και στη μείωση της καρδιακής συχνότητας, στη μείωση της ανάγκης των καρδιακών κυττάρων για οξυγόνο, στη βελτίωση της στεφανιαίας αιμάτωσης και στη ρύθμιση του συστήματος ρενίνης- αγγειοτενσίνης- αλδοστερόνης.