The origins and limits of limits on constitutional change

Abstract

The rule of law cannot prevail in a polity unless the governors and the governed abide by certain legal rules. In the course of history, an example has been the obligation to keep the constitution unchanged, in its entirety or in respect of its basic elements; nowadays, only the latter may be the case as the circumstances change considerably fast, in contrast to past eras, when civilizations could remain intact for centuries. Such a restriction can be justified if it regards the amendment of the constitution by public officials because it prevents them from expanding their power considerably at the expense of the people. On the contrary, the people are almost everywhere considered capable of even establishing a new constitution, which means that substantive limits on the power of the citizens or extraordinary representatives of them to bring about constitutional change could hardly be accepted: compatible with popular sovereignty could be the immutability of constitutional provisions protecting values regarded as non-derogable in almost all, if not all, states. Additionally, a sovereign may by definition give immediate effect to their will, which means that any temporal restrictions on their power have to be particularly mild. However, other procedural limits can be put even on such a power: an increased majority may be required even if the representative body is a constituent assembly, while in states where the people are a composite entity the consent of subnational entities may be required even if the process of constitutional change is direct democratic.

Για να επικρατεί το κράτος δικαίου σε μια πολιτεία, απαιτείται οι άρχοντες και οι αρχόμενοι να υπακούν σε ορισμένους κανόνες δικαίου. Στη διάρκεια της ιστορίας, ένα παράδειγμα έχει αποτελέσει η υποχρέωση να διατηρείται το σύνταγμα αμετάβλητο, στο σύνολό του ή όσον αφορά τα θεμελιώδη στοιχεία του· στις μέρες μας, μόνο το δεύτερο μπορεί να ισχύει καθώς οι συνθήκες μεταβάλλονται ταχύτατα, σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές, όπου ένας πολιτισμός ήταν δυνατόν να μείνει αναλλοίωτος για αιώνες. Ένας τέτοιος περιορισμός μπορεί να δικαιολογηθεί εφόσον αφορά την αναθεώρηση του συντάγματος από δημόσιους αξιωματούχους καθώς τους αποτρέπει από το να διευρύνουν σημαντικά τις αρμοδιότητές τους εις βάρος του λαού. Αντίθετα, ο λαός θεωρείται σχεδόν παντού ικανός ακόμα και να θεμελιώσει νέο σύνταγμα, επομένως ουσιαστικά όρια στην εξουσία των πολιτών ή εκτάκτων αντιπροσώπων τους να επιφέρουν συνταγματική μεταβολή θα μπορούσαν δύσκολα να γίνουν αποδεκτά: συμβατό με τη λαϊκή κυριαρχία θα μπορούσε να είναι το αμετάβλητο συνταγματικών διατάξεων που προστατεύουν αξίες που θεωρούνται απαράγραπτες σε σχεδόν όλα, αν όχι όλα, τα κράτη. Επιπλέον, ένας κυρίαρχος δικαιούται εξ ορισμού να πραγματώσει τη βούλησή του άμεσα, επομένως τυχόν χρονικοί περιορισμοί στην εξουσία του πρέπει να είναι ιδιαίτερα ήπιοι. Ωστόσο, άλλου είδους διαδικαστικά όρια είναι δυνατόν να τεθούν ακόμα και σε μια τέτοιου είδους εξουσία: αυξημένη πλειοψηφία μπορεί να απαιτείται ακόμα και αν το αντιπροσωπευτικό σώμα είναι συντακτική συνέλευση, ενώ σε κράτη όπου ο λαός αποτελεί σύνθετη οντότητα η συναίνεση υποεθνικών ενοτήτων μπορεί να απαιτείται ακόμα και αν η διαδικασία συνταγματικής μεταβολής είναι αμεσοδημοκρατική.