Solving the enigma: individual and state responsibility for the crime of aggression

Abstract

The Crime of Aggression: individual criminal responsibility for an illegal use of force. Whereas in the case of war crimes, crimes against humanity and genocide, international law imposes obligations on States to refrain from acts that are actually committed by individuals on the ground which create simultaneously State responsibility and individual criminal responsibility, in the case of aggression, on the other hand, there are two different acts by different actors, with the act committed by a State standing as a prerequisite for the criminal responsibility of individuals. As a matter of fact, it is the individual decision-making and action that gives rise to a war of aggression by a State. However, as a matter of law, the establishment of criminal responsibility of individuals rests on the event of a war of aggression by a State, according to international law. Accordingly, in reach of an objective determination of aggression, it is critical to determine, what criteria are to be assessed, first as regards an instance of use of force by a State and, secondly, the precise involvement of an individual in making this use of force possible; the Nuremberg and Tokyo Judgments and State and judicial practice following the Second World War seem to suggest three criteria, to be applied cumulatively: (i) the unlawfulness of a specific resort to force; (ii) the bad faith manifested by a State in resorting to armed force; (iii) the magnitude or the escalating effect of the force used by a state. As I shall demonstrate in the present thesis, the Special Working Group for the Crime of Aggression’s definition was an elaborated drafting maneuver to avoid an articulated-in-advance definition of aggression in favour of a case by case determination of what conditions should be met and which criteria need to be assessed to “qualify and quantify” a specific instance of use of force as “aggression”-in the sense of whether illegal inter-state use of force has occurred-for attributing individual criminal responsibility by incorporating the 1974 Definition of Aggression, which elaborates on the Charter concept of aggression in the crime of aggression. For the essence of individual criminal responsibility for the crime of aggression is the lawfulness or not of the actual use of force in conjunction with the individual decision-making. The SWGCA has eventually succeeded in shifting the focus from the State to the individual as the principal subject of the use of force regime, the principal perpetrator of the crime of aggression, paralleling hereinafter “the state to a weapon wielded by a statesman against another state.

To Έγκλημα της Επίθεσης: ατομική ποινική ευθύνη για παράνομη χρήση βίας. Ενώ στην περίπτωση των εγκλημάτων πολέμου, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και τη γενοκτονία, το διεθνές δίκαιο επιβάλλει υποχρεώσεις στα κράτη να απέχουν από πράξεις που διαπράττονται στην πραγματικότητα από άτομα και στοιχειοθετούν ταυτόχρονα κρατική ευθύνη και ατομική ποινική ευθύνη, στην περίπτωση της επίθεσης, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δύο διαφορετικές πράξεις από διαφορετικούς δρώντες, με την πράξη που διαπράχθηκε από ένα κράτος να αποτελεί προϋπόθεση για την ποινική ευθύνη των ατόμων. Στην πραγματικότητα, είναι η ατομική λήψη αποφάσεων και δράση που προκαλεί έναν επιθετικό πόλεμο από ένα κράτος. Ωστόσο, από νομικής απόψεως, η θεμελίωση της ποινικής ευθύνης των ατόμων προϋποθέτει έναν επιθετικό πόλεμο από ένα κράτος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Ως εκ τούτου, για την επίτευξη ενός αντικειμενικού προσδιορισμού της επίθεσης, είναι κρίσιμο να καθοριστούν ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογηθούν, πρώτον όσον αφορά μια περίπτωση χρήσης βίας από ένα κράτος και, δεύτερον, την ακριβή συμμετοχή ενός ατόμου στην πραγμάτωσή της. Οι αποφάσεις της Νυρεμβέργης και του Τόκιο και η κρατική και δικανική πρακτική μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο φαίνεται να προτείνουν τρία κριτήρια που πρέπει να εφαρμοστούν σωρευτικά: (i) τον παράνομο χαρακτήρα της προσφυγής στη χρήση βίας (ii) την κακή πίστη του κράτους κατά την προσφυγή στη χρήση βίας (iii) το μέγεθος ή το κλιμακούμενο αποτέλεσμα της βίας που χρησιμοποιείται από ένα κράτος. Όπως θα εκθέσω στην παρούσα διατριβή, ο ορισμός της Ειδικής Ομάδας Εργασίας για το Έγκλημα Επίθεσης ήταν ένας προσεκτικά σχεδιασμένος ελιγμός για να αποφευχθεί ένας προκαθορισμένος ορισμός της επίθεσης κρίνοντας κατά περίπτωση τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται και ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογηθούν ώστε να "χαρακτηριστεί και ποσοτικοποιηθεί" μια συγκεκριμένη περίπτωση χρήσης βίας ως "επίθεση" - υπό την έννοια του εάν έχει γίνει παράνομη χρήση βίας διακρατικά- για την απόδοση ατομικής ποινικής ευθύνης ενσωματώνοντας τον ορισμό της επίθεσης που είχε δοθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1974, ο οποίος διευκρινίζει περαιτέρω την έννοια της επίθεσης του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως προς το έγκλημα της επίθεσης. Διότι η ουσία της ατομικής ποινικής ευθύνης για το έγκλημα της επίθεσης είναι η νομιμότητα ή μη της πραγματικής χρήσης βίας σε συνδυασμό με την ατομική λήψη αποφάσεων. Η Ειδική Ομάδα Εργασίας για το Έγκλημα της Επίθεσης κατάφερε τελικά να μετατοπίσει το σημείο ενδιαφέροντος από το κράτος στο άτομο ως τον κύριο δράστη του εγκλήματος της επίθεσης, παραλληλίζοντας εφεξής «το κράτος σε ένα όπλο που χρησιμοποιεί ένας πολιτικός εναντίον άλλου κράτους».