Επιθυμία και συναίσθημα στις Ηρωίδες του Οβιδίου

Abstract

This thesis attempts to investigate the nature and expression of emotions in Ovid’s Heroides, a collection of fifteen verse letters addressed by women of Greek and Roman mythology to men who have abandoned them. Starting from ancient perceptions of emotions, especially those of Cicero and Quintilian, the study further advances Laurel Fulkerson's (2005) proposition that Ovid’s female epistolary writers belong to a virtual literary community, as well as Barbara Rosenwein’s (2006) suggestion that emotional communities are formed by members who ‘learn’ how to express their feelings in a specific verbal way. Through close comparative readings of the letters various ways of emotional expression are investigated in an attempt to delineate the emotional discourse of the collection and thus argue convincingly for the existence of a female emotional community within the Ovidian text. All emotions in question (i.e. loneliness, jealousy, joy, shame, and fear) are related with love. A lexical examination comes first. The compiled ‘vocabulary of emotions’ is then examined in conjunction with the narratological function of each emotion across the collection. Despite the emphasis on the verbal depiction and the literary interpretation of female emotions, emotions concerning the male heroes are also taken into account given the collection’s gender reversed elegiac environment.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή επιχειρεί να ερευνήσει τη φύση και την έκφραση των συναισθημάτων στις Ηρωίδες του Οβίδιου, μία συλλογή από δεκαπέντε έμμετρες επιστολές που απευθύνουν γυναίκες της ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας σε άντρες που τις έχουν εγκαταλείψει. Ξεκινώντας από τη φιλοσοφική θεώρηση και τη ρητορική αξιοποίηση των συναισθημάτων, κυρίως από τον Κικέρωνα και τον Κοϊντιλιανό, η παρούσα διδακτορική διατριβή αξιοποιεί τόσο την άποψη της Laurel Fulkerson (2005) ότι οι γυναίκες συγγραφείς των συγκεκριμένων επιστολών ανήκουν σε μία εικονική λογοτεχνική κοινότητα όσο και την πρόταση της Barbara Rosenwein (2006) ότι είναι δυνατό να υφίστανται συναισθηματικές κοινότητες, τα μέλη των οποίων «μαθαίνουν» να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με συγκεκριμένο λεκτικό τρόπο. Με βάση τα παραπάνω και έχοντας ως αφετηρία το κείμενο επιχειρείται η καταγραφή των λεκτικών τρόπων αποτύπωσης των συναισθημάτων και η συγκριτική μελέτη των επιστολών, ώστε να αποδειχθεί η συναισθηματική σχέση των γυναικών επιστολογράφων μεταξύ τους και η ύπαρξη μιας συναισθηματικής κοινότητας στο συγκεκριμένο οβιδιανό έργο.