Η ανοιχτή μέθοδος συντονισμού: μια νέα μορφή διακυβέρνησης;

Abstract

The current dissertation is the analysis of the Open Method of Coordination and interrelation with the Community Method towards achieving a deeper European Regional Integration. The question under consideration is whether the Open Coordination Method is an intergovernmental mechanism that promotes the regional integration of the European Union. However, in order to allow us to investigate the method in depth, it is initially outlined the concept of the regional organisation as well as there are described the reason why there have been established, the accompanied theories behind its development and how it has progressed through the years. Moreover, it is presented the role of the regional organisations, the development of policies and strategies in multiple policy areas affecting the evolution of society and its institutions in a globalised environment. In addition, due to the complexity of regional organisations and their role, theories will be developed that explain and declare them as key players in world order, theories such as Neo-institutionalism, multi-level governance, and complementarity. The study, in particular, delves into the strategy pursued and targeted, as well as the creation of mechanisms and tools developed by the European Union. These tools are usually developed either to overcome an obstacle or to prevent its occurrence or to facilitate policy-making, strategic targeting as well as the creation of relationships and networks, with the aim of intensifying integration. In particular, it concerns the political integration that entails the intentional action taken by governments to go beyond national political environment and to seek to reduce the impact of regulatory regimes through coordination, harmonisation or mutual recognition of national policies and mechanisms. In this light, the Community Method is presented, which promotes integration through the rule of law, and examines the effectiveness of the Open Method as a form of non-binding intergovernmental policy. Finally, after their comparative analysis, the use of the Open Method in the case of Educational Policy and Training is investigated.

Στόχος της παρούσας μελέτης είναι ανάλυση της Ανοιχτής Μεθόδου Συντονισμού και η σχέση της με την Κοινοτική Μέθοδο ως προς την επίτευξη της Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Ολοκλήρωσης. Το βασικό υπό εξέταση ερώτημα αφορά στο αν η Ανοιχτή Μέθοδος Συντονισμού αποτελεί διακυβερνητικό μηχανισμό ο οποίος προωθεί την περιφερειακή ολοκλήρωση της Ένωσης. Προηγουμένως όμως, για να μας επιτραπεί να διερευνήσουμε σε βάθος τη μέθοδο, θα προβούμε στην αρχική οριοθέτηση της έννοιας του περιφερειακού οργανισμού καθώς και στην περιγραφή των λόγων για τους οποίους ιδρύεται, τον ρόλο που οι περιφερειακοί οργανισμοί διαδραματίζουν, ο κάθε ένας στο δικό του πεδίο εφαρμογής, δημιουργώντας ή διεκδικώντας πολιτικές και στρατηγικές ανάπτυξης σε πολλαπλά πεδία πολιτικής επηρεάζοντας την εξέλιξη της κοινωνίας και των θεσμών της. Συμπληρωματικά, λόγω της πολυπλοκότητας των περιφερειακών οργανισμών και του ρόλου τους, θα αναπτυχθούν θεωρίες οι οποίες τους επεξηγούν και τους ανακηρύσσουν ως βασικούς συντελεστές στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων, θεωρίες όπως η νεοθεσμική, η πολυεπίπεδη διακυβέρνηση, και θα διευκρινιστεί η συμπληρωματικότητα όρων όπως κρατική κυριαρχία και διακυβέρνηση. Στη συνέχεια η μελέτη εμβαθύνει στην ακολουθούμενη στρατηγική και στόχευση καθώς και στη δημιουργία μηχανισμών και εργαλείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά αναπτύσσονται είτε για να ξεπεραστεί ένα εμπόδιο είτε για να προληφθεί η εμφάνισή του ή και για να διευκολυνθεί η χάραξη πολιτικής, η στρατηγική στόχευση καθώς και η δημιουργία σχέσεων και δικτύων, με στόχο την ένταση της ολοκλήρωσης. Συγκεκριμένα, αφορά στην πολιτική ολοκλήρωση η οποία συνεπάγεται την ανάληψη σκόπιμων ενεργειών από τις κυβερνήσεις ώστε να υπερβούν την εθνική πολιτική μεταχείριση και να επιδιώξουν την μείωση της επίδρασης των κανονιστικών καθεστώτων μέσω του συντονισμού, της εναρμόνισης ή της αμοιβαίας αναγνώρισης των εθνικών πολιτικών και των μηχανισμών επιβολής. Υπό το πρίσμα αυτό, παρουσιάζεται η Κοινοτική Μέθοδος, η οποία προωθεί την ολοκλήρωση μέσω των κανόνων δικαίου, και εξετάζεται η αποτελεσματικότητα της Ανοιχτής Μεθόδου ως μορφή διαμόρφωσης διακυβερνητικής πολιτικής μη δεσμευτικού χαρακτήρα. Τέλος, μετά τη συγκριτική τους ανάλυση, διερευνάται η χρήση της Ανοιχτής Μεθόδου στην περίπτωση της Εκπαιδευτικής πολιτικής και Κατάρτισης.