Αρχαιόθεμη νεοελληνική δραματουργία και τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω (19ος-20ος αιώνας)

Abstract

Aim of this PhD thesis «Greek Modern Dramaturgy based on ancient Greek myths and history and devices of the play-within-a-play (19th-20th century)» is the detection of the mechanisms in the works of the literary genre of dramatic poetry from the modern Greek era almost to our days (19th and 20th century); works in which the written -differentiated or not- discourse of ancient tragedy and comedy, or the new one, based on ancient myth and discourse, that of the modern Greek playwright, intrudes into an already existing dramatic structure and succeeds to take the stage presentation. This former discourse, in original or translation, enters the new dramatic text in many forms: reading text, incubating stages of the play, rehearsal(s), performance, backstage, perception of the performance. Further, in this PhD thesis it is chosen to be incorporated the discourse expressed by dramatic persons, historical or fictional, with an artistic capacity related to theater (from tragic poet to the modern dramatist and director, from the ancient sponsor/«χορηγός» to the contemporary theater producer, from the ancient actor/«τραγικός υποκριτής» to the modern performer, from the ancient to the modern reader and spectator), and by the post-dramatic ones, who return in the recent dramatic text with the awareness of their theatricality, their integration into the prehistoric myth and their old presence –or their ability to be present– in the literary genres and theater of antiquity.

Στόχος της ανά χείρας διδακτορικής διατριβής «Αρχαιόθεμη νεοελληνική δραματουργία και τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω (19ος - 20ός αιώνας)» είναι η ανίχνευση των σχετικών δραματουργικών μηχανισμών στα έργα του γραμματολογικού είδους της δραματικής ποίησης των νεοελληνικών 19ου και 20ού αιώνων• έργα, στα οποία ο γνωστός, αποθησαυρισμένος, γραπτός –διαφοροποιημένος ή όχι– λόγος της αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας, ή ο νέος, βασισμένος στον αρχαίο μύθο και λόγο, εκείνος του νεότερου δραματουργού, παρεισφρέει μέσα σε μια ήδη υπάρχουσα δραματική δομή και προτίθεται –ή/και επιτυγχάνει– να λάβει τη μορφή σκηνικής παρουσίασης. Αυτός ο παλαιός, σε πρωτότυπο ή μετάφραση, υποκείμενος λόγος ή ένας σύγχρονος λόγος, υπερκείμενος, αρχαιόθεμος ή αρχαιόμυθος, εισέρχονται στη νεότερη δραματουργία με πολλές μορφές: ανάγνωση κειμένου, επωαστικά στάδια θεατρικής παράστασης, παράσταση, παρασκήνια παράστασης, πρόσληψη παράστασης. Παραπέρα, επιλέγεται να ενταχθεί και να μελετηθεί εκείνος ο λόγος ο οποίος εκφέρεται από τα δραματικά πρόσωπα, ιστορικά ή μυθοπλαστικά, που φέρουν καλλιτεχνική ιδιότητα συναφή με το θέατρο, και από τα μεταδραματικά αντίστοιχα, εκείνα που, εκκινώντας από τον αρχαίο μύθο και λόγο, επιστρέφουν στη νεότερη δραματουργία με συνείδηση της θεατρικότητάς τους, της ένταξής τους στον προϊστορικό μύθο και της παλαιάς τους παρουσίας –ή της δυνατότητάς τους να παρίστανται– στα γραμματολογικά είδη και στο θέατρο της αρχαιότητας.