Κλινική μελέτη των κλινικών, απεικονιστικών και νευροφυσιολογικών χαρακτηριστικών της έσω κροταφικής επιληψίας στους ενήλικες

Abstract

Temporal lobe epilepsy (TLE) is the most common form of adult localization-related epilepsy and mesial temporal lobe epilepsy (MTLE) is its most frequent epileptic type in adults. The purpose of this study was to evaluate clinical, electrophysiological, and neuroradiological factors which correlate with prognosis in patients with mesial temporal lobe epilepsy (MTLE), aiming to assess the evolution of the disease over time and investigate possible predictors of resistance to AED treatment that can complement official criteria and guidelines.Methods: This was a single centre prospective outcome study in patients with MTLE. We evaluated patients diagnosed and medically treated at the Department of Clinical Neurophysiology and Epilepsies, of Guy’s and St. Thomas’ NHS Foundation Trust, London, UK, and actively followed up at the outpatient epilepsy clinic from September 2013 to December 2014. Their family history, clinical characteristics, neurophysiological data (electroencephalography -EEG), neuroimaging, antiepileptic therapy and outcome, were collected and analyzed. All patients were clinically evaluated at least twice for the duration of the study. The population was divided into four groups depending on the frequency of the seizures at last follow up. All variables and outcome measures were compared between the four groups. Results: Eighty three consecutive patients were included. Group 1 (seizure free) included 7 patients, (9 %), Group 2 (rare seizures) included 15 patients (18%), Group 3 (often seizures) comprised 30 patients (36%) and Group 4 (very often seizures) consisted of 31 patients (37%). Groups did not differ significantly in demographic characteristics. There was a strong positive correlation between resistance to therapy and sleep activation on EEG (p=0.005, x2= 7.6), occurrence of focal to bilateral seizures (p=0.007, x2=26.9), ictal automatisms (p=0.004, x2=8.3) and number of previously used antiepileptic drugs (AEDs) (p=0.002, x2=9.2). No association between febrile convulsions (FC), hippocampal sclerosis (HS) and outcome was found. Conclusion: MTLE is a heterogeneous syndrome. Establishing the factors responsible for and associated with drug resistance is important for optimal management and treatment, as early identification of drug resistance should lead to timely referral for surgical treatment. This prospective study shows that sleep activation on EEG, ictal automatisms, occurrence of focal to bilateral tonic clonic seizures and increased number of tried AEDs are negative prognostic factors.

Η επιληψία του κροταφικού λοβού - και ειδικότερα του έσω κροτάφου - είναι ο συχνότερος τύπος επιληψίας στους ενήλικες. Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι η ανάλυση των κλινικών, νευροφυσιολογικών και νευροαπεικονιστικών χαρακτηριστικών ενηλίκων ασθενών με έσω κροταφική επιληψία, στοχεύοντας στην εκτίμηση της εξέλιξης της νόσου προϊόντος του χρόνου και τη διερεύνηση πιθανών προγνωστικών παραγόντων φαρμακοανθεκτικότητας.Μέθοδος: Πρόκειται για μια μονοκεντρική προοπτική μελέτη παρακολούθησης ασθενών με έσω κροταφική επιληψία. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Department of Clinical Neurophysiology and Epilepsies, στο Guy’s and St’ Thomas NHS Foundation, στο Λονδίνο, από το Σεπτέμβριο του 2013 έως το Δεκέμβριο του 2014. Όλοι οι συμμετέχοντες ασθενείς είχαν τουλάχιστον έναν χρόνο παρακολούθησης και- κατά τη διάρκεια της μελέτης - εκτιμήθηκαν τουλάχιστον δύο φορές. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν κι αναλύθηκαν αφορούσαν σε δημογραφικά στοιχεία των ασθενών, ατομικό και οικογενειακό ιστορικό, κλινικά χαρακτηριστικά των επιληπτικών κρίσεων, νευροφυσιολογικά ευρήματα (video-ΗΕΓ), νευροαπεικονιστικά δεδομένα και αναλυτική καταγραφή της παρελθούσης και τρέχουσας αγωγής.Οι ασθενείς κατετάγησαν σε τέσσερις ομάδες ανάλογα με τη συχνότητα των κρίσεων, όπως αυτή καταγράφηκε κατά την τελευταία επίσκεψη παρακολούθησης. Έγινε σύγκριση των τεσσάρων ομάδων με κάθε καταγεγραμμένη μεταβλητή.Αποτελέσματα: Τελικά συμπεριελήφθησαν 83 ασθενείς. Η Ομάδα 1 (Ελεύθεροι κρίσεων) συμπεριέλαβε 7 ασθενείς (9%), η Ομάδα 2 (σπάνιες κρίσεις) συμπεριέλαβε 15 ασθενείς (18%), ενώ η Ομάδα 3 (συχνές κρίσεις ) και η Ομάδα 4 (Πολύ συχνές κρίσεις) είχαν από 30 (36%) και 31 (37%) ασθενείς αντίστοιχα. Οι ομάδες δε διέφεραν αναφορικά στα δημογραφικά στοιχεία. Καταγράφηκε ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στη φαρμακοανθεκτικότητα και την ηλεκτροεγκεφαλογραφική ενεργοποίηση μετά από μερική στέρηση ύπνου (p=0.005, x2= 7.6), την αμφοτερόπλευρη επέκταση των κρίσεων (p=0.007, x2=26.9), τους κρισικούς αυτοματισμούς (p=0.004, x2=8.3), και τον αριθμό των χρησιμοποιηθέντων αντιεπιληπτικών φαρμάκων (p=0.002, x2=9.2). Δεν προέκυψε καμία συσχέτιση μεταξύ του ιστορικού των πυρετικών σπασμών και της απεικονιστικής σκλήρυνσης του ιπποκάμπου με τη συχνότητα των κρίσεων. Συμπέρασμα: Η συγκεκριμένη μελέτη αναδεικνύει την ύπαρξη των κρισικών αυτοματισμών, την αμφοτερόπλευρη επέκταση των επιληπτικών κρίσεων, την ηλεκτροεγκεφαλογραφική ενεργοποίηση μετά από δοκιμασία μερικής στέρησης ύπνου και τον αριθμό των χρησιμοποιηθέντων αντιεπιληπτικών φαρμάκων ως αρνητικούς προγνωστικούς παράγοντες, μην τεκμηριώνοντας παράλληλα την απεικονιστική σκλήρυνση του ιπποκάμπου και το ιστορικό των πυρετικών σπασμών ως μεταβλητές που συνδέονται με την καλοήθεια του συνδρόμου της επιληψίας του έσω κροταφικού λοβού. Άλλες μεταβλητές πλησίασαν το όριο στατιστικής σημαντικότητας, αλλά πιθανόν το μέγεθος του δείγματος δεν ήταν επαρκές για την ανάδειξή τους ως παράγοντες με κλινική σημασία. Μελέτες με μεγαλύτερο αριθμό ασθενών, ίσως, απαιτούνται για την επιβεβαίωση των ως άνω ευρημάτων.