The influence of power struggles and coalition dynamics on strategic responses to attainment discrepancies

Abstract

Struggles over power and control are pervasive in organizations and have important implications for the trajectories and outcomes of them. Although they have received increased attention from scholars, our understanding of these issues remains incomplete and fragmented across several disciplines and research programmes. To address the calls for more integrative research in the areas of power and politics as intra-organizational phenomena, the present thesis focuses on a particular facet of these inner workings: the formation, action and interaction of coalitions at the upper hierarchical levels of firms. Specifically, this thesis examines how coalition dynamics that unfold at the upper echelons of firms are intervening in strategic decision-making processes and influencing the strategic responses shaped in the face of attainment discrepancies. Through critically reviewing the literature and synthesizing alternative perspectives and accounts, a conceptual model of a dynamic strategic decision-making process triggered by performance feedback is proposed and empirically tested. Coalition dynamics are introduced as a critical factor mediating the strategic responses to attainment discrepancies (i.e. exploratory orientation, risk-taking, strategic change) and shaping their content and magnitude. In addition, power structures at the top management team level (i.e. power disparity, structural interdependence) and uncertainty (i.e. firm-specific, industry-specific) are proposed as moderators on the relationships of the conceptual model. Before empirically testing the conceptual model, there was need for addressing another challenge: the lack of valid methodologies for identifying coalitions and measuring their properties and activities. As a result, this thesis proposed a novel approach for doing so, combining advanced statistical techniques with qualitative interpretation of findings, in order to observe the potential coalitions formed within each TMT and measure salient properties of them. Then, a longitudinal quantitative study was designed to examine whether the conceptual model and its twenty-four underlying hypotheses could be supported by the empirical evidence. The data were collected from various sources, archival and historical, and the final sample consisted of 438 large, publicly-listed U.S. firms and covered a period of seventeen years (n = 6,859 firm-year observations). The analysis of the data showed that the improvement of performance in comparison with the aspiration levels was positively related with the relative power of the dominant coalition of the focal firm, although the positive effect started waning for large positive discrepancies. The relative power of the dominant coalition was found to be significantly influencing the adoption of particular strategic options, although in different directions: negative in the case of exploratory orientation and positive in the cases of risk-taking and strategic change. Moreover, the results of this thesis stressed the role of the relative power of the dominant coalition as mediator of the responses to attainment discrepancies, and the critical role of team power structures and uncertainty as moderators in the strategic decision-making process. Overall, the findings clearly highlight the importance of coalition dynamics unfolding at the upper hierarchical levels of firms as crucial factors intervening in decision-making processes and mediating the strategic responses shaped to address attainment discrepancies. Furthermore, the findings provide support for the existence of contextually and situationally determined effects of coalition dynamics on strategic decisions, and for the crucial moderating role of team power structures and uncertainty levels. More broadly, the thesis provides a more dynamic and nuanced account of internal power and political dynamics, advancing the respective knowledge and opening routes for further inquiry.

Οι διαμάχες γύρω από την εξουσία και τον έλεγχο είναι ιδιαίτερα συχνές στους οργανισμούς και έχουν σημαντικές επιπτώσεις για την πορεία και τα αποτελέσματα τους. Παρά το αυξημένο ενδιαφέρον των ερευνητών που προσελκύουν διαχρονικά, η κατανόηση των εν λόγω ζητημάτων παραμένει ατελής και κατακερματισμένη μεταξύ διαφορετικών πεδίων και ερευνητικών προγραμμάτων. Ως απάντηση στην ανάγκη για περισσότερο ολιστική έρευνα στα πεδία της εξουσίας και της πολιτικής στο εσωτερικό των επιχειρήσεων και οργανισμών, η παρούσα διατριβή εστιάζει σε μια συγκεκριμένα πλευρά αυτών των διαδικασιών: το σχηματισμό, τη δράση και την αλληλεπίδραση συνασπισμών στα ανώτερα διευθυντικά κλιμάκια των επιχειρήσεων. Συγκεκριμένα, η διατριβή εξετάζει πως οι δυναμικές μεταξύ διαφορετικών συνασπισμών στα ανώτερα κλιμάκια επιδρούν στις διαδικασίες λήψης στρατηγικών αποφάσεων και επηρεάζουν τις στρατηγικές απόκρισης στις αποκλίσεις μεταξύ απόδοσης και σχετικών στόχων. Μέσα από την κριτική επισκόπηση της βιβλιογραφίας και τη σύνθεση εναλλακτικών οπτικών και προσεγγίσεων, ένα εννοιολογικό μοντέλο μιας δυναμικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων που εκκινείται από τη λήψη ανατροφοδότησης σχετικά με την απόδοση διαμορφώθηκε και ελέγχθηκε εμπειρικά. Το μοντέλο εισάγει τις δυναμικές μεταξύ των συνασπισμών ως έναν κρίσιμο παράγοντα που μεσολαβεί στην υιοθέτηση συγκεκριμένων στρατηγικών απόκρισης στις αποκλίσεις απόδοσης-στόχων και το περιεχόμενό τους (συγκεκριμένα, τον στρατηγικό προσανατολισμό στην εξερεύνηση για νέα γνώση, την ανάληψη ρίσκων και τη στρατηγική αλλαγή). Επιπλέον, η διάρθρωση της εξουσίας στο επίπεδο της ανώτερης διευθυντικής ομάδας (ανισότητα στην κατανομή της εξουσίας, ιεραρχική/δομική αλληλεξάρτηση των στελεχών) και η αβεβαιότητα (σε επίπεδο επιχείρησης και κλάδου) εξετάστηκαν ως ρυθμιστικοί παράγοντες στις σχέσεις ενδιαφέροντος. Προτού να ελεγχθεί το εννοιολογικό μοντέλο εμπειρικά, χρειαζόταν να αντιμετωπιστεί μια επιπλέον πρόκληση: η έλλειψη αξιόπιστων μεθοδολογιών για τον εντοπισμό των συνασπισμών και τη μέτρηση των ιδιοτήτων και δραστηριοτήτων τους. Ως αποτέλεσμα, η διατριβή παρουσίασε μια νέα προσέγγιση, που συνδυάζει εξελιγμένες στατιστικές τεχνικές και ποιοτική ερμηνεία, προκειμένου να εντοπιστούν οι πιθανοί συνασπισμοί που διαμορφώνονται στο εσωτερικό κάθε ανώτερης διευθυντικής ομάδας και να μετρηθούν σημαντικά χαρακτηριστικά τους. Έπειτα, σχεδιάστηκε μια διαχρονική (longitudinal) ποσοτική μελέτη για να εξεταστεί εάν και κατά πόσον το εννοιολογικό μοντέλο και οι είκοσι τέσσερις υποθέσεις που διατυπώθηκαν υποστηρίζονται από τα εμπειρικά δεδομένα. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν από ένα εύρος πηγών, αρχειακών και ιστορικών, και το τελικό ερευνητικό δείγμα αποτελούνταν από 438 μεγάλες, εισηγμένες επιχειρήσεις των ΗΠΑ και κάλυπτε μια περίοδο δεκαεπτά ετών (6.859 παρατηρήσεις). Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε πως η βελτίωση της απόδοσης σε σχέση με το επίπεδο προσδοκιών σχετιζόταν θετικά με τη σχετική εξουσία του κυρίαρχου συνασπισμού της εν λόγω επιχείρησης, αν και η θετική επίδραση έτεινε να μειώνεται για μεγαλύτερες θετικές αποκλίσεις. Η σχετική εξουσία του κυρίαρχου συνασπισμού βρέθηκε να επηρεάζει σημαντικά την υιοθέτηση συγκεκριμένων στρατηγικών επιλογών, αν και σε διαφορετική κατεύθυνση: αρνητικά για τον προσανατολισμό στην εξερεύνηση και θετικά για την ανάληψη ρίσκων και τη στρατηγική αλλαγή. Επιπλέον, τα ευρήματα της διατριβής υπογράμμισαν το ρόλο της σχετικής εξουσίας του κυρίαρχου συνασπισμού ως μεσολαβητικό παράγοντα για τις στρατηγικές απόκρισης στις αποκλίσεις απόδοσης-προσδοκιών, και τον κρίσιμο ρόλο των δομών εξουσίας και της αβεβαιότητας ως ρυθμιστικών παραγόντων της διαδικασίας λήψης στρατηγικών αποφάσεων. Συνολικά, τα ευρήματα τόνισαν ξεκάθαρα τη σημασία των συνασπισμών που διαμορφώνονται στα ανώτερα ιεραρχικά κλιμάκια των επιχειρήσεων και των δυναμικών μεταξύ τους ως κρίσιμων παραγόντων που παρεμβαίνουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και μεσολαβούν στη διαμόρφωση στρατηγικών απόκρισης στις αποκλίσεις απόδοσης-προσδοκιών. Επιπλέον, τα ευρήματα υποστηρίζουν πως οι επιδράσεις των πολιτικών δυναμικών μεταξύ των συνασπισμών στις στρατηγικές αποφάσεις προσδιορίζονται από στοιχεία του ευρύτερου πλαισίου, και πως οι δομές εξουσίας και τα διαφορετικά επίπεδα αβεβαιότητας λειτουργούν ρυθμιστικά στις σχέσεις ενδιαφέροντος. Ευρύτερα, η διατριβή παρουσιάζει μια πιο δυναμική και εκλεπτυσμένη θεώρηση των εσωτερικών δυναμικών εξουσίας και πολιτικών διαδικασιών, επεκτείνοντας τη σχετική γνώση και ανοίγοντας δρόμους για περαιτέρω έρευνα.