Παθολογοανατομική μελέτη του πλακούντα σε ενδομήτριους θανάτους εμβρύων 2ου και 3ου τριμήνου κυήσεως: αναδρομική μελέτη 15 ετών

Abstract

Introduction: Stillbirth is always a sudden and painful event for parents and obstetrical specialists as well. It is, therefore, of greatest importance to be able to give answers for the cause in order to plan another pregnancy. Materials and methods: The aim of this retrospective study was to estimate the placental and umbilical cord cause of intrauterine death in relation to different gestational ages. The study took place on the Medical Birth Registry of Aretaieio Hospital, National and Kapodistrian University, Athens, Greece. We excluded pharmaceutical abortions and those containing vague variables. The macro/microscopic examination was performed by a pathologist specialized in embryonic medicine. We selected the ReCoDe 2005(relevant condition of death) which best-corresponded on the findings of our laboratory. Results: We include a total of 19,283 pregnancies from 1998 to 2012. In this study period 431 embryonic deaths occurred. The clinical history was documented on admission at delivery. Conditions thought to be associated with the intrauterine fetal death were recorded. Gestational age was calculated from the last menstrual period as well as with the three-trimester system. The autopsy and placenta and umbilical cord examination were performed by the same laboratory of pathology in Aretaieio University Hospital. We found that the majority of stillbirths occurred the second trimester. We examined placenta and umbilical cord in all cases. The major frequent histologic abnormalities were those indicated placental vascular insufficiency. As far as umbilical cord is concerned we found that the inflammatory disorder was the most common in antepartum deaths. Single umbilical artery was significantly related with gestational diabetes and congenital embryonic anomalies.Conclusions:Finally, our results showed steady declines in antepartum deaths during 1998-2012. As a result we reached the conclusion that to reduce the fetal death rate, we have to insist on autopsy of placenta and umbilical cord in order to gain the appropriate information in counselling the parents.

Εισαγωγή:Ο ενδομήτριος θάνατος είναι πάντα ένα ξαφνικό και οδυνηρό γεγονός για τους γονείς και τους μαιευτήρες. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις για την αιτία προκειμένου να είμαστε σε θέση να σχεδιάζουμε μια νέα - επόμενη εγκυμοσύνη. Υλικά και Μέθοδος: Σκοπός αυτής της αναδρομικής μελέτης ήταν η εκτίμηση της αιτίας του ενδομήτριου θανάτου όσοσν αφορά τον πλακούντα και τον ομφάλιο λώρο σε σχέση με τις διαφορετικές ηλικίες κύησης. Η μελέτη διεξήχθη στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, Αθήνα. Για την ταξινόμηση των αποτελεσμάτων εξαιρέθηκαν οι φαρμακευτικές αποβολές και όσες περιείχαν ασαφείς μεταβλητές. Η μακρο/μικροσκοπική εξέταση του θνησιγενούς εμβρύου-υμένων πραγματοποιήθηκαν από παθολογοανατόμο εξειδικευμένο στην περιγεννητική ιατρική. Επιλέχθηκε το σύστημα ReCoDe2005 (relevant condition of death) το οποίο ανταποκρινόταν με απλό και ανά εξεταζόμενη μονάδα -έμβρυο, μητέρα, υμένες, τραύμα κτλ- στα ευρήματα του Εργαστηρίου μας. Αποτελέσματα:Περιλαμβάνει συνολικά 19.283 εγκυμοσύνες από το 1998 έως το 2012. Σε αυτήν την περίοδο μελέτης σημειώθηκαν 461 εμβρυϊκοί θάνατοι. Το κλινικό ιστορικό καταγράφηκε κατά την εισαγωγή της εγκύου. Οι πληροφορίες που πιστεύεται ότι σχετίζονταν με τον ενδομήτριο θάνατο του εμβρύου καταγράφηκαν. Η ηλικία κύησης υπολογίστηκε από την τελευταία εμμηνορρυσιακή περίοδο καθώς και με το σύστημα των τριών τριμήνων. Η εξέταση του πλακούντα και του ομφάλιου λώρου πραγματοποιήθηκε από το ίδιο παθολογοανατομικό εργαστήριο στο Αρεταίειο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Διαπιστώσαμε ότι η πλειοψηφία των νεκρών εμβρύων γεννήθηκαν το δεύτερο τρίμηνο. Εξετάσαμε τον πλακούντα και τον ομφάλιο λώρο σε όλες τις περιπτώσεις. Οι κύριες συχνές ιστολογικές ανωμαλίες ήταν εκείνες που έδειξαν αγγειακή ανεπάρκεια του πλακούντα. Όσον αφορούσε στον ομφάλιο λώρο, διαπιστώσαμε ότι η φλεγμονώδης διαταραχή ήταν η πιο συνηθισμένη σε θανάτους προ του τοκετού. Η μονήρης αρτηρία του ομφάλιου λώρου σχετίστηκε στατιστικώς σημαντικά με τον διαβήτη κύησης και τις συγγενείς εμβρυϊκές ανωμαλίες. Συμπεράσματα:Τέλος, τα αποτελέσματά μας έδειξαν σταθερή μείωση των προγεννητικών θανάτων κατά την περίοδο 1998-2012. Ως αποτέλεσμα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για να μειώσουμε το ποσοστό θνησιμότητας του εμβρύου ενδομητρίως, πρέπει να επιμείνουμε στην παθολογοανατομική εξέταση του πλακούντα και του ομφάλιου λώρου προκειμένου να αποκτήσουμε τις κατάλληλες πληροφορίες για την παροχή συμβουλών στους γονείς.