Ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αµερικής Ιάκωβος και οι σχέσεις Ελλάδος-ΗΠΑ (1959-1996)

Abstract

The thesis examines the role of Greek-Orthodox Archbishop Iakovos, of North and South America, in Greek-American relations throughout his period of service (1959-1996). The reserach is divided into three parts: the first examines the theory of diasporas in International Relations and the politics of ethnic pressure groups. The second part focuses on the case study of the largest and oldest institution of expatriate Greeks in America, the Church leaving aside civil society and activist groups. It is a hypothesis that for most of the Greeks of America, Iakovos was established as a natural leader, a kind of "ethnarhis" who in practice defended the interests of his country of origin. Last, the third part presents the critical conclusions. The dissertation’s topic belongs to the broader discussion of the role of identities and ideas, beyond material structures, in shaping the national interest. In order to better study the field, the author prefers to study the foreign policy at the level of the unit and introduces, for the first time in the Greek bibliography, the Polyheuristic Theort.

Η διατριβή μελετά τον ρόλο που διαδραμάτισε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, καθ' όλη την περίοδο της διακονίας του (1959-1996). Η διατριβή χωρίζεται σε τρία μέρη: το πρώτο εξετάζει τη θεωρία της διασποράς στις Διεθνείς Σχέσεις και τον ρόλο που παίζουν οι εθνοτικές ομάδες πίεσης. Το δεύτερο μέρος εξετάζει διεξοδικά την περιπτωσιολογική μελέτη του μεγαλύτερου και παλαιότερου θεσμού των αποδήμων Ελλήνων στην Αμερική. Δεν ασχολείται με τις λαϊκές οργανώσεις, παρά εστιάζει στις πρωτοβουλίες που ανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος για την εξυπηρέτηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, αξιοποιώντας πάντα τον παράγοντα της διασποράς για να πιέσει τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Αντίστροφα, για το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων της Αμερικής, ο Ιάκωβος καθιερώνεται ως ο φυσικός τους ηγέτης, ένα είδος «εθνάρχη» ο οποίος υπερασπιζόταν στην πράξη τα συμφέροντα της χώρας προέλευσης. Το τρίτο μέρος παρουσιάζει τα συμπεράσματα, βασισμένα στην περιπτωσιολογική μελέτη που προηγήθηκε. Η διατριβή εντάσσεται στην ευρύτερη συζήτηση για τον ρόλο των ταυτοτήτων και των ιδεών, πέραν των υλικών δομών, στη διαμόρφωση του εθνικού συμφέροντος. Για την καλύτερη μελέτη των σχετικών φαινομένων, ο υποψήφιος προτείνει την μελέτη της εξωτερικής πολιτικής στο επίπεδο της μονάδος και εισάγει, για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία, τη θεωρία της Πολυευρετικής Επιλογής.