Representations of the north in Victorian travel literature

Abstract

Travel literature has always been associated with the construction of utopias which were founded on the idea of unknown lands. During their journeys in foreign lands, British travellers tended to formulate various critical opinions based on their background knowledge on the country visited. Their attempts to interpret other nations were often misinterpretations of the peoples in question as the Other. At the close of the eighteenth-century, when Grand Tourism started to fade way and travelling became a mainstream activity for the middle-class Briton, travel writers attempted to identify with the corners of Europe which had not been spoiled by the spirit of industrialisation. Influenced by the concepts of the Noble Savage, the Volksgeist and the Theory of Climate, British travellers were eager to discover a utopia in sequestered places commonly labelled as peripheries like Scandinavia. Moreover, throughout the nineteenth-century, racial theories such as Teutonism, Anglo-Saxonism, and Nordicism dominated the imperialist discourse of Britain. Therefore, an increasing number of Victorian travellers treated the North as a utopian locus which could be examined in the light of the aforementioned racial theories, or were attracted to the Nordic countries due to their rediscovery of the Old Norse literature.

Η ταξιδιωτική λογοτεχνία ήταν πάντα συνυφασμένη με τη δημιουργία ουτοπίας η οποία βασιζόταν στην ιδέα του αγνώστου. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους σε ξένα εδάφη, οι Βρετανοί ταξιδιώτες έτειναν να διατυπώνουν διάφορες μορφές κριτικής, οι οποίες βασίζονταν στην πρότερη γνώση τους σχετικά με την χώρα-προορισμό τους. Οι προσπάθειές τους να ερμηνεύσουν άλλα έθνη συχνά οδηγούσαν σε παρερμηνείες των εν λόγω λαών και κατ’ επέκταση στην απεικόνισή τους ως «Οι Άλλοι». Κατά τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, όταν η επέλαση των περιηγητών στην Νότια Ευρώπη είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει και τα ταξίδια να αποτελούν μια προσιτή δραστηριότητα για τον μέσο Βρετανό, οι ταξιδιωτικοί λογοτέχνες προσπάθησαν να ταυτιστούν με τις γωνιές της Ευρώπης οι οποίες δεν είχαν ακόμα φθαρεί από το πνεύμα της βιομηχανικής επανάστασης. Επηρεασμένοι από τις έννοιες του Ευγενούς Αγρίου του Ρουσσώ, του Volksgeist και της Θεωρίας του Κλίματος, οι Βρετανοί περιηγητές επιζητούσαν την ανακάλυψη ουτοπίας στα πλέον απομονωμένα μέρη όπως η Σκανδιναβία. Επιπλέον, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, οι φυλετικές θεωρίες όπως ο Τευτονισμός και ο Αγγλοσαξωνισμός, κυριάρχησαν στον ιμπεριαλιστικό πολιτικό λόγο της Βρετανίας. Κατά συνέπεια, όλο και περισσότεροι Βικτωριανοί περιηγητές θεωρούσαν τον Βορρά ουτοπική γη, η οποία θα μπορούσε να προσεγγισθεί με τις παραπάνω θεωρίες ή επιδίωκαν να ταξιδέψουν στις χώρες του Βορρά παρακινούμενοι από την αρχαία σκανδιναβική λογοτεχνία.